Andowiak pstroogonowy

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Andowiak pstroogonowy
Thomasomys caudivarius[1]
Anthony, 1923
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ssaki

Podgromada

żyworodne

Infragromada

łożyskowce

Rząd

gryzonie

Podrząd

Supramyomorpha

Infrarząd

myszokształtne

Nadrodzina

myszowe

Rodzina

chomikowate

Podrodzina

bawełniaki

Plemię

Thomasomyini

Rodzaj

andowiak

Gatunek

andowiak pstroogonowy

Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2]

Andowiak pstroogonowy[3] (Thomasomys caudivarius) – gatunek ssaka z podrodziny bawełniaków (Sigmodontinae) w obrębie rodziny chomikowatych (Cricetidae).

Zasięg występowania[edytuj | edytuj kod]

Andowiak pstroogonowy występuje na zboczu zachodnich Andów od środkowego Ekwadoru do północnego Peru; zapisy z północno-zachodniego Ekwadoru wymagają potwierdzenia[4].

Taksonomia[edytuj | edytuj kod]

Gatunek po raz pierwszy zgodnie z zasadami nazewnictwa binominalnego opisał w 1923 roku amerykański teriolog i paleontolog Harold Elmer Anthony nadając mu nazwę Thomasomys caudivarius[5]. Holotyp pochodził z Taraguacochy, w Cordillera de Chilla, na wysokości 10 750 ft (3277 m), w prowincji El Oro, w Ekwadorze[6].

Zmienność morfologiczna występująca między populacjami T. caudivarius sugeruje, że może to być gatunek politypowy[4]. Autorzy Illustrated Checklist of the Mammals of the World uznają ten takson za gatunek monotypowy[4].

Etymologia[edytuj | edytuj kod]

  • Thomasomys: Oldfield Thomas (1858–1929), brytyjski zoolog, teriolog; gr. μυς mus, μυος muos „mysz”[7].
  • caudivarius: łac. cauda „ogon”[8]; varius „różny, różnorodny, barwny”[9].

Morfologia[edytuj | edytuj kod]

Długość ciała (bez ogona) 99–125 mm, długość ogona 141–163 mm, długość ucha 15–19 mm, długość tylnej stopy 28–31 mm; brak danych dotyczących masy ciała[10].

Ekologia[edytuj | edytuj kod]

Zamieszkuje las mglisty na wysokości między 2500 a 3350 m n.p.m.[2]. Gatunek żyjący na ziemi[2]

Populacja[edytuj | edytuj kod]

Gatunek słabo rozpowszechniony[2].

Zagrożenia[edytuj | edytuj kod]

Główne zagrożenia to wylesianie, fragmentacja siedliska, i rolnictwo[2].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Thomasomys caudivarius, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. a b c d e V. Pacheco, Thomasomys caudivarius, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2016, wersja 2021-3 [dostęp 2021-12-22] (ang.).
  3. Nazwy polskie za: W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 256. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).
  4. a b c C.J. Burgin, D.E. Wilson, R.A. Mittermeier, A.B. Rylands, T.E. Lacher & W. Sechrest: Illustrated Checklist of the Mammals of the World. Cz. 1: Monotremata to Rodentia. Barcelona: Lynx Edicions, 2020, s. 424. ISBN 978-84-16728-34-3. (ang.).
  5. H.E. Anthony. Preliminary report on Ecuadorean mammals. No. 3. „American Museum novitates”. 55, s. 4, 1923. (ang.). 
  6. D.E. Wilson & D.M. Reeder (redaktorzy): Species Thomasomys caudivarius. [w:] Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. [dostęp 2021-12-22].
  7. T.S. Palmer. Index Generum Mammalium: a List of the Genera and Families of Mammals. „North American Fauna”. 23, s. 675, 1904. (ang.). 
  8. Jaeger 1944 ↓, s. 43.
  9. Jaeger 1944 ↓, s. 249.
  10. U. Pardiñas, P. Myers, L. León-Paniagua, N.O. Garza, J. Cook, B. Kryštufek, R. Haslauer, R. Bradley, G. Shenbrot & J. Patton. Opisy gatunków Cricetidae: U. Pardiñas, D. Ruelas, J. Brito, L. Bradley, R. Bradley, N.O. Garza, B. Kryštufek, J. Cook, E.C. Soto, J. Salazar-Bravo, G. Shenbrot, E. Chiquito, A. Percequillo, J. Prado, R. Haslauer, J. Patton & L. León-Paniagua: Family Cricetidae (True Hamsters, Voles, Lemmings and New World Rats and Mice). W: D.E. Wilson, R.A. Mittermeier & T.E. Lacher (redaktorzy): Handbook of the Mammals of the World. Cz. 7: Rodents II. Barcelona: Lynx Edicions, 2017, s. 496–497. ISBN 978-84-16728-04-6. (ang.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]