Andrzej Jaraczewski

Andrzej Antoni Jaraczewski
	kapitan marynarki
Data i miejsce urodzenia	8 listopada 1916 ; Warszawa
Data i miejsce śmierci	18 października 1992 ; Wilanów
	Przebieg służby
Siły zbrojne	Marynarka Wojenna (II RP); Polska Marynarka Wojenna
Jednostki	3 Flotylla Ścigaczy Artyleryjskich; 8 Flotylla Torpedowców
Stanowiska	dowódca okrętu
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa
	Odznaczenia

Andrzej Antoni Jaraczewski (ur. 8 listopada 1916 w Warszawie, zm. 18 października 1992 w Wilanowie) – kapitan Marynarki Wojennej RP. Podczas II wojny światowej był między innymi dowódcą polskich ścigaczy walczących na kanale La Manche.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w 1916 roku w rodzinie ziemiańskiej w Wielkopolsce, jako syn Marii (zm. 1954) oraz Hieronima Krzysztofa Jaraczewskich.

Ukończył Gimnazjum Humanistyczne w Warszawie^[1]. Od lipca 1935 roku uczył się w Szkole Podchorążych Marynarki Wojennej w Toruniu^[1]. Po jej ukończeniu mianowany został podporucznikiem marynarki ze starszeństwem z dniem 1 października 1938 roku i 3. lokatą w korpusie morskim. Od maja do grudnia 1939 roku był oficerem wachtowym na niszczycielu ORP „Burza”, który został ewakuowany w sierpniu przed wybuchem II wojny światowej do Wielkiej Brytanii ^[1]. 11 lipca 1940 roku został mianowany dowódcą ścigacza S-3 (brytyjskie oznaczenie: MGB 45), który został wcielony do 3 flotylli ścigaczy (późniejsza nazwa: 3 flotylla ścigaczy artyleryjskich), której zadaniem były patrole i zwalczanie niemieckich okrętów w rejonie kanału La Manche^[2]. Podczas jego remontu między 18 grudnia 1940 a marcem 1941 roku ppor. Jaraczewski służył na niszczycielu ORP „Garland”^[1]. 3 maja 1941 roku awansował na stopień porucznika marynarki^[1]. Podczas patrolu 17 czerwca 1941 roku, S-3 został uszkodzony na skale, po czym por. Jaraczewski został ukarany naganą za nadmierną szybkość we mgle^[3]. W trakcie remontu, 26 września 1941 roku dowództwo okrętu przejął ppor. mar. Maciej Bocheński^[2]. Od 17 września 1941 do stycznia 1941 służył jako oficer broni podwodnej na okręcie podwodnym ORP „Wilk”^[1]. W styczniu 1942 roku na kilkanaście dni objął dowództwo ścigacza S-1 (brytyjskie oznaczenie: MGB 48), należącego również do 3 flotylli ścigaczy artyleryjskich^[1]. od 12 stycznia do września 1942 roku por. Jaraczewski był pełniącym obowiązki oficera nawigacyjnego niszczyciela ORP „Błyskawica”, a następnie do czerwca 1943 roku był oficerem nawigacyjnym niszczyciela „Garland”^[1]. Od 25 kwietnia 1944 roku był oficerem nawigacyjnym na niszczycielu eskortowym ORP „Krakowiak”^[4]. Por. Jaraczewski 30 lipca 1944 roku objął dowodzenie ścigacza torpedowego S-7 wchodzącego w skład 8 Flotylli Kutrów Torpedowych, gdzie służył do 15 października 1945 roku. 3 maja 1945 roku awansował na stopień kapitana marynarki^[4]. Po kapitulacji Niemiec kpt. Jaraczewski uczestniczył w operacji Pledge, przejmując poddające się niemieckie U-Booty. Przyjął w imieniu władz polskich pierwszą kapitulację niemieckiego U-boota, U-249 (ze strony brytyjskiej zrobił to kmdr ppor. N. B. Weir).

Jeszcze w czasie wojny, w 1944 roku ożenił się z córką marszałka Józefa Piłsudskiego por. Jadwigą Piłsudską, która była pilotem rozprowadzającym samoloty w brytyjskich Królewskich Siłach Powietrznych. Od 1946 do kwietnia 1949 roku był w Polskim Korpusie Przysposobienia i Rozmieszczenia^[4]. Po wojnie został w Anglii na emigracji, gdzie m.in. prowadził z żoną firmę zajmującą się elementami dekoracyjnymi, głównie z kutego żelaza^[4]. Jako marynarz w stanie spoczynku wziął udział w obchodach srebrnego jubileuszu królowej Elżbiety II w 1977 roku płynąc wraz z żoną na pokładzie ścigacza S-3 przebudowanego na jacht motorowy w czasie parady Thames River Pageant po Tamizie. W 1990 roku powrócił z emigracji do Polski i osiadł w Warszawie^[4].

Z małżeństwa z Jadwigą Piłsudską ma dwoje dzieci: Krzysztofa oraz Joannę.

Zmarł 18 października 1992 roku w Wilanowie^[4]. Pochowany w jednym grobowcu wraz ze szwagierką Wandą oraz teściową Aleksandrą Piłsudską na Cmentarzu Powązkowskim (grób 6-5-29)^[5].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Krzyż Walecznych^[4]
Medal Morski – trzykrotnie^[4]

Genealogia[edytuj | edytuj kod]


Praprapradziadkowie	Jaraczewski ∞ N.N.	Jaraczewski ∞ N.N.	Ignacy Konopnicki ∞ Tekla Potocka	Kacper Pągowski ∞ Agnieszka Chrząszczewska	Falęcki ∞ N.N.	N.N. ∞ N.N.	Przyłubski ∞ N.N.	N.N. ∞ N.N.	N.N. ∞ N.N.	N.N. ∞ N.N.	N.N. ∞ N.N.	N.N. ∞ N.N.	N.N. ∞ N.N.	N.N. ∞ N.N.	N.N. ∞ N.N.	N.N. ∞ N.N.
Prapradziadkowie	Nikodem Jaraczewski (1777-?) ∞ Maria Jaraczewska (1787-?)		Wawrzyniec Konopnicki ∞ Katarzyna Pągowska		Falęcki ∞ N.N.		Przyłubski ∞ N.N.		N.N. ∞ N.N.		N.N. ∞ N.N.		N.N. ∞ N.N.		N.N. ∞ N.N.
Pradziadkowie	Seweryn Jaraczewski (1823 Tokary–1891 Połaniec) 1.Hortensja Gałczyńska de domo Zielińska (1812-1867) ∞ 2.Amelia Helena Konopnicka (1836-?) primo voto Bolesław Korycki				Henryk Falęcki ∞1869 Matylda Konstancja Przyłubska				N.N. ∞ N.N.				N.N. ∞ N.N.
	Antoni Jaraczewski (1869-1939 Warszawa,poch.Powązki) 1.Alicja Leszczyc- Falęcka 2.Helena Zaborska(1883-1958)
Rodzice	z 1 go małżeństwa Hieronim Krzysztof Adam Jaraczewski (1896-1926)poch.Powązki ∞ MariaTeodozja Zaborska (1885-1954)poch.Powązki
	Andrzej Antoni Jaraczewski (1916-1992)

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Władysław Kosianowski: Polska Marynarka Wojenna. Od pierwszej do ostatniej salwy w drugiej wojnie światowej. Album pamiątkowy. Rzym: Instytut Literacki, 1947.
Czesław Ciesielski: Szkolnictwo Marynarki Wojennej w latach II Rzeczypospolitej, Wydawnictwo MON, Warszawa 1974, wyd. I
Reprodukcje, czyli hołd polskim marynarzom
Mariusz Borowiak: Ścigacze Polskiej Marynarki Wojennej w II wojnie światowej. Warszawa: Alma-Press, 2015. ISBN 978-83-7020-611-6.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ Borowiak 2015 ↓, s. 179.
↑ ^a ^b Marek Twardowski. Polskie ścigacze w II wojnie światowej. „Morze, Statki i Okręty”. Wyd. specjalne 2/2014. XIX (144), s. 7-12, 2014. Magnum-X. ISSN 1426-529X.
↑ Borowiak 2015 ↓, s. 186.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h Borowiak 2015 ↓, s. 180.
↑ Cmentarz Stare Powązki: ALEKSANDRA PIŁSUDSKA, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2019-10-19] .

[CITEREFBorowiak2015179-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ Borowiak 2015 ↓, s. 179.

[tward-2] Marek Twardowski. Polskie ścigacze w II wojnie światowej. „Morze, Statki i Okręty”. Wyd. specjalne 2/2014. XIX (144), s. 7-12, 2014. Magnum-X. ISSN 1426-529X.

[CITEREFBorowiak2015186-3] Borowiak 2015 ↓, s. 186.

[CITEREFBorowiak2015180-4] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h Borowiak 2015 ↓, s. 180.

[5] Cmentarz Stare Powązki: ALEKSANDRA PIŁSUDSKA, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2019-10-19] .

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]