Andrzej Odrowąż
| |
 Odrowąż | |
| Rodzina | |
|---|---|
| Data śmierci | |
| Ojciec | |
| Żona | |
Andrzej Odrowąż ze Sprowy (zm. 1 maja 1465 roku) – starosta generalny ruski w latach 1450-1464[1], starosta podolski, wojewoda ruski (1452-1465), wojewoda podolski (1456). Zarządca Sędziszowa Małopolskiego od 1455 roku. Założyciel Kościoła Bernardynów we Lwowie (1460).
Był bratem Jana Odrowąża (zm. 1485) - wojewody podolskiego i ruskiego jednego ze znaczniejszych możnowładców małopolskich i Małgorzaty Odrowąż poślubionej przez Stanisława z Dynowa.
Syn Piotra Odrowąża (zm. 6 września 1450 w bitwie pod Krasną koło Vaslui) - wojewody ruskiego, starosty lwowskiego, samborskiego i halickiego.
Wnuk Dobiesława Odrowąża (zm. 1433) - podkomorzego ruskiego.
Żoną Andrzeja Odrowąża była księżniczka mazowiecka Anna Odrowąż.
W 1460 roku Andrzej Odrowąż ze Sprowy, wojewoda Rusi, dał wieś klasztorowi w Mogile. Zakonnicy jednak tę wieś zamienili na Opatkowice. Wojewoda wyprosił tę zamianę u króla Kazimierza IV Jagiellończyka, pod warunkiem, że zakon będzie odprawiał co rok mszę świętą za dusze rodziców króla Kazimierza - Władysława i Zofii.
W roku 1463 do Kamieńca pogranicznego na Rusi posłał król Andrzeja Odrowąża, który znakomicie wywiązał się z zadania poselskiego.
Skonfliktowany ze szlachtą Rusi Czerwonej, która zarzucała mu i jego bratu Janowi w 300 pozwach wiele nadużyć, w związku z którymi razem z miastem Lwów zawiązała w grudniu 1464 roku konfederację przeciwko Odrowążom[2].
Bezpośrednio po śmierci Andrzeja Odrowąża powstał anonimowy wiersz w języku łacińskim O funesta dies nostri miserabilis evi, upamiętniający zmarłego[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Urzędnicy województwa ruskiego XIV-XVIII wieku. (Ziemie halicka, lwowska, przemyska, sanocka). Spisy. Oprac. Kazimierz Przyboś. 1987, s. 150.
- ↑ Maciej Wilamowski, Rejestr skarg ziemian samborskich na starostę Jana Odrowąża. Nieznane źródło do dziejów konfliktów społecznych na Rusi Czerwonej w drugiej połowie XV wieku [online] [dostęp 2018-01-23] (ang.).
- ↑ Teresa Michałowska: Literatura polskiego średniowiecza. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2011, s. 866-867. ISBN 978-83-01-16675-5.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Teodor Żychliński, Złota księga szlachty polskiej, Poznań 1879-1908, t. 16 wydany w 1894
- Polski Słownik Biograficzny, t. 23, s. 541