Antoni Duljović
| Sługa Boży | |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
26 czerwca 1914 |
| Data i miejsce śmierci | |
| Proboszcz parafii Gumjera | |
| Okres sprawowania |
1939–1943 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Inkardynacja |
Diecezja Banja Luka |
| Prezbiterat |
30 kwietnia 1939 |
| Strona internetowa | |
Antoni Duljović (ur. 26 czerwca 1914 we wsi Ružići k. Banja Luki, zm. 11 lipca 1943 we wsi Gumjera[1]) – chorwacki duchowny, sługa Boży Kościoła katolickiego.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Syn Lovrena i Any. Pochodził z wielodzietnej rodziny chłopskiej. W 1928 rozpoczął naukę w seminarium duchownym w Travniku. Naukę kontynuował w Wyższym Seminarium Duchownym w Sarajewie. 30 kwietnia 1939 został wyświęcony na kapłana. Pierwszą parafią do której został skierowany była Gumjera nad rzeką Vrbas k. Prnjavora, w której mieszkało 120 rodzin polskich[1]. Wcześniej parafia nie miała własnego proboszcza i zarządzali nią proboszczowie z parafii sąsiednich. Wkrótce nauczył się języka polskiego i zaangażował się w pracę z dziećmi i młodzieżą[1].
Od 1942 w rejonie Gumjery działał oddział serbskich czetników. Mimo ostrzeżeń ordynariusza diecezji banialuckiej ks. Duljović nie opuścił parafii i zdecydował się pozostać w miejscu, w którym prowadził pracę duszpasterską[1]. Po wyjeździe kilku duchownych w 1943 obsługiwał poza swoją także osiem sąsiednich parafii[1]. W czerwcu 1943 w pobliżu kościoła otwarto serbską gospodę. Duljović jako proboszcz parafii katolickiej przestrzegał młodzież przed wizytami w gospodzie, co nie zyskało aprobaty miejscowych Serbów[1]. 11 lipca 1943 grupa dwudziestu osób w mundurach otoczyła budynek plebanii. Po dokonaniu rabunku księdza wyprowadzono z budynku wraz z jednym z parafian. Następnie ksiądz Duljović został zakłuty nożami przez napastników i zrzucony z urwiska w pobliżu wsi Gumjera[1]. Dwa dni później odbył się pogrzeb duchownego na miejscowym cmentarzu. Uroczystości żałobne prowadził ks. Alfred Pichler z Aleksandrovaca[1].
Pamięć[edytuj | edytuj kod]
Po II wojnie światowej Polacy mieszkający w Gumjerze zostali repatriowani i osiedlili się w Ocicach i Mierzwinie, w województwie dolnośląskim. Z Bośni przywieźli portrety i zdjęcia Duljovicia, jedno z nich znalazło się w kościele parafialnym[2]. Teren dawnej wsi Gumjera opustoszał, zniszczeniu uległ także cmentarz z grobem duchownego[2]. Od 1999 trwają starania o beatyfikację ks. Dujlovicia[3]. Inicjatywa mieszkańców Ocic i Mierzwina uzyskała poparcie biskupa legnickiego Tadeusza Rybaka. Proces beatyfikacyjny rozpoczął się w roku 2014. W 2015 komisja przygotowująca dokumentację spotkała się w Bolesławcu z ordynariuszem diecezji banialuckiej – bp. Franjo Komaricą[3].
W 2004 ukazała się książka Anto Orlovaca Vjeran do smrti. Život i mučeništvo banjolučkoga svećenika Ante Dujlovića.
12 czerwca 2022 r. w Ocicach biskup legnicki Andrzej Siemieniewski i biskup Franjo Komarnica otworzyli muzeum księdza Antoniego Dujlovicia. Muzeum prowadzą siostry adoratorki[4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h Franciszek Kwaśniak, Sługa Boży ksiądz Antoni Duljović [online], erspectiva.pl [dostęp 2017-10-26].
- ↑ a b Jędrzej Rams, Bezgraniczna świętość [online], niedziela.pl, 2014 [dostęp 2017-10-26].
- ↑ a b Waldemar Wesołowski, Ks. Antoni Dujlović męczennikiem za wiarę? [online], niedziela.pl, 18 kwietnia 2015 [dostęp 2017-10-26].
- ↑ Instytut Gość Media, Ocice. Muzeum ks. Antoniego Dujlovicia otwarte! [online], Instytut Gość Media, 14 czerwca 2022 [dostęp 2023-08-05].