Antoni Rudnicki

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Antoni Rudnicki
podpułkownik żandarmerii podpułkownik żandarmerii
Data i miejsce urodzenia

4 maja 1891
Częstochowa

Data śmierci

1964

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

Dywizjon Żandarmerii KOP
4 Dywizjon Żandarmerii

Stanowiska

zastępca dowódcy dywizjonu
dowódca dywizjonu

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Złoty Krzyż Zasługi Medal Niepodległości Oficer Orderu Korony Rumunii

Antoni Rudnicki (ur. 4 maja 1891 w Częstochowie, zm. 1964[1]) – podpułkownik żandarmerii Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Antoni Rudnicki urodził się 4 maja 1891 roku w Częstochowie, w rodzinie Adolfa i Marii. W 1905 roku uczestniczył w strajku szkolnym za co został relegowany z gimnazjum. W latach 1907–1909 pracował w Fabryce „Częstochowianka”. W latach 1911–1912 ukończył, jako ekstern gimnazjum w rodzinnym mieście[2].

W okresie od 1 września 1917 roku do 24 stycznia 1918 roku był uczniem klasy „A” Szkoły Podchorążych w Ostrowi Mazowieckiej (od 29 września do 3 listopada 1917 roku w Zegrzu)[3]. Po ukończeniu szkoły pełnił służbę w 2 pułku piechoty Polskiej Siły Zbrojnej na stanowisku młodszego oficera 1 kompanii[4].

Od 1 czerwca 1921 roku, w stopniu rotmistrza, pełnił służbę w 1 dywizjonie żandarmerii[5]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 65. lokatą w korpusie oficerów żandarmerii[6]. 21 grudnia 1923 roku został przeniesiony z korpusu oficerów żandarmerii (3 dywizjon żandarmerii) do korpusu oficerów piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 1595.1 lokatą z równoczesnym wcieleniem do 30 pułku Strzelców Kaniowskich w Skierniewicach (od 11 lipca 1924 roku w Warszawie)[7].

27 stycznia 1925 roku został przeniesiony z korpusu oficerów piechoty do korpusu oficerów żandarmerii z równoczesnym wcieleniem do 1 dywizjonu żandarmerii w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 66,1. lokatą[8]. W dywizjonie zajmował kolejno stanowiska: oficera do zleceń, adiutanta i od 1 stycznia 1926 roku dowódcy Plutonu Żandarmerii Warszawa I[9].

12 kwietnia 1927 roku awansował na majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 roku i 8. lokatą w korpusie oficerów żandarmerii[10]. 25 czerwca 1927 roku otrzymał przeniesienie do kadry oficerów żandarmerii z równoczesnym przeniesieniem do Korpusu Ochrony Pogranicza na stanowisko zastępcy dowódcy dywizjonu żandarmerii KOP w Warszawie[11]. 23 marca 1932 roku został przeniesiony z Korpusu Ochrony Pogranicza do 4 dywizjonu żandarmerii w Łodzi na stanowisko dowódcy dywizjonu[12]. Na podpułkownika został awansowany ze starszeństwem z dniem 19 marca 1937 roku i 1. lokatą w korpusie oficerów żandarmerii[potrzebny przypis]. 30 sierpnia 1939 roku został wyznaczony na stanowisko dowódcy żandarmerii Grupy Operacyjnej „Piotrków”, a następnie dowódcy żandarmerii obrony Modlina[13].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Eugeniusz J. Kozłowski, Przewrót majowy 1926: w relacjach i dokumentach, Krajowa Agencja Wydawnicza, 1987.
  2. ↑ Suliński 2014 ↓, s. 49.
  3. ↑ Księga pamiątkowa 1830 – 29 XI 1930. Szkice z dziejów szkół piechoty polskiej, Szkoła Podchorążych Piechoty, Ostrów-Komorowo 1930, 431.
  4. ↑ Suliński 2014 ↓, s. 50.
  5. ↑ Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Dodatek do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 37 z 24 września 1921 roku, s. 401, 851. Rocznik Oficerski 1923, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924, s. 1053, 1064.
  6. ↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Załącznik do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 13 z 8 czerwca 1922 roku, Zakłady Graficzne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1922, s. 293.
  7. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 78 z 21 grudnia 1923 roku, s. 732. Rocznik Oficerski 1924, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924, s. 197, 363, 1677.
  8. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 10 z 27 stycznia 1925 roku, s. 42.
  9. ↑ Suliński 2014 ↓, s. 51.
  10. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 13 z 20 kwietnia 1927 roku, s. 120. Rocznik Oficerski 1928, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Warszawa 1928, s. 672, 675.
  11. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 17 z 25 czerwca 1927 roku, s. 191.
  12. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 6 z 23 marca 1932 roku, s. 255. Rocznik Oficerski 1932, Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1932, s. 288, 793.
  13. ↑ M. Bielski, Grupa Operacyjna „Piotrków” 1939, s. 300, 346, 408. Zastanawiające, że ppłk Antoni Rudnicki nie został wymieniony w Relacji szefa sztabu Grupy Operacyjnej „Piotrków” ppłk. dypl. Mieczysława Wilczewskiego z udziału w kampanii wrześniowej 1939 r., Wojskowy Przegląd Historyczny Nr 1–2 (131–132), Warszawa 1990, a także w opracowaniu Ludwika Głowackiego, Obrona Warszawy i Modlina na tle kampanii wrześniowej 1939, Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, Warszawa 1985, ISBN 83-11-07109-8. Jan Suliński, Żandarmeria DOK IV..., s. 51 utrzymuje, że ppłk Rudnicki przedostał się do Rumunii, został internowany w Obozie Oficerskim przy rumuńskim 22 Pułku Piechoty w Târgoviște, od lutego 1941 roku w niemieckiej niewoli, a po wyzwoleniu powrócił do kraju.
  14. ↑ M.P. z 1928 r. nr 262, poz. 641 „za zasługi w służbie granicznej”.
  15. ↑ Rocznik oficerski 1939 ↓, s. 281.
  16. ↑ M.P. z 1934 r. nr 6, poz. 12 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  17. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 9 z 19 marca 1934 roku, s. 115.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Dzienniki Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych.
  • Roczniki Oficerskie 1923, 1924, 1928 i 1932.
  • Mieczysław Bielski, Grupa Operacyjna „Piotrków” 1939, Wydawnictwo Bellona, Warszawa 1991, ISBN 83-11-07836-X.
  • Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. T. 29. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego. Biblioteka Jagiellońska, 2006. ISBN 83-7188-899-6.
  • Jan Suliński: Żandarmeria DOK IV – Łódź w latach 1919–1939. Mińsk Mazowiecki: Centrum Szkolenia Żandarmerii Wojskowej, 2014. ISBN 978-83-63700-08-9.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Antoni_Rudnicki&oldid=71993751”