Bolesław Motz

Bolesław Motz
Data i miejsce urodzenia	20 kwietnia 1865 ; Radzyń Podlaski
Data i miejsce śmierci	1 lipca 1935 ; Paryż
	Senator II kadencji (II RP)
Okres	od 1928; do 1930
Przynależność polityczna	PSL „Wyzwolenie”
	Senator III kadencji (II RP)
Okres	od 1930; do 1935
Przynależność polityczna	Klub Parlamentarny Posłów i Senatorów Chłopskich
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Bolesław Wojciech Motz (ur. 20 kwietnia 1865 w Radzyniu Podlaskim, zm. 1 lipca 1935 w Paryżu) – polski lekarz, prekursor polskiej urologii, senator II i III kadencji Senatu II RP, działacz ruchu ludowego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Jego ojciec Antoni Motz był naczelnikiem stacji kolejowej w Białej Podlaskiej, matka Antonina z domu Wittig zajmowała się prowadzeniem domu. Maturę zdał w 1885 roku w Gimnazjum w Białej Podlaskiej. Studiował medycynę w Petersburgu w marcu 1887 roku został aresztowany w związku z zamachem na cara Aleksandra III. Skazany na dwa lata więzienia w Twierdzy Pietropawłowskiej. Po opuszczeniu więzienia wyjechał do Paryża, gdzie w 1890 roku rozpoczął studia medyczne, które ukończył w 1894 roku. W stolicy Francji spędził prawie całe dorosłe życie. Był wykładowcą urologii na wydziale lekarskim na Sorbonie. Lekarz pierwszej w świecie kliniki urologicznej w Paryżu; członek Francuskiego Towarzystwa Urologicznego. Autor prac dotyczących przerostu gruczołu krokowego, gruźlicy, zapaleń i nowotworów układu moczowo-płciowego. W 1912 roku opublikował specjalistyczny dwumiesięcznik The Clinical Journal of urology

W czasie I wojny światowej, w 1915 roku, współorganizował Komitet Wolnej Polski w Paryżu. Podczas I wojny światowej był jednym z sześciu członków komitetu organizacyjnego armii polskiej we Francji, powstałego jeszcze przed powołaniem komitetu werbunkowego^[1]. Był także jednym z organizatorów pierwszych polskich oddziałów we Francji, tzw. bajończyków. Redaktor i wydawca czasopisma „La revue clinique d'urologie”^[2]. W marcu 1928 roku, mimo iż mieszkał w Paryżu, został wybrany do Senatu Rzeczypospolitej Polskiej z ramienia PSL „Wyzwolenie” z województwa lubelskiego. Podczas tej kadencji pracował w komisji spraw zagranicznych oraz w komisji wojskowej. Regularnie dojeżdżał z Paryża na sesje parlamentu. W listopadzie 1930 roku został ponownie został wybrany na kolejna kadencję Senatu RP. Od 1931 roku był członkiem Stronnictwa Ludowego, a w latach 1933–1935 pełnił funkcję członka Rady Naczelnej SL. Po tzw. sprawie brzeskiej, był w opozycji do Józefa Piłsudskiego i BBWR, wspierał materialnie więźniów brzeskich i utrzymywał z nimi kontakty listowne^[3]. Został pochowany na cmentarzu Champeaux w Montmorency^[4].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (30 kwietnia 1927)^[5]
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (28 kwietnia 1926)^[2]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Komitet organizacyjny armii polskiej we Francji. „Nowości Illustrowane”. Nr 10, s. 6, 8 marca 1919.
↑ ^a ^b M.P. z 1926 r. nr 99, poz. 293 „za zasługi, położone na polu pracy społeczno-narodowej i naukowej”.
↑ Bolesław Motz, [w:] Polski Słownik Biograficzny tom XXII wyd. 1977 s. 161.
↑ Fotografia nagrobka.
↑ M.P. z 1927 r. nr 100, poz. 244 „za wybitne zasługi na polu pracy narodowej, społecznej i naukowej”.

[1] Komitet organizacyjny armii polskiej we Francji. „Nowości Illustrowane”. Nr 10, s. 6, 8 marca 1919.

[:0-2] M.P. z 1926 r. nr 99, poz. 293 „za zasługi, położone na polu pracy społeczno-narodowej i naukowej”.

[3] Bolesław Motz, [w:] Polski Słownik Biograficzny tom XXII wyd. 1977 s. 161.

[4] Fotografia nagrobka.

[5] M.P. z 1927 r. nr 100, poz. 244 „za wybitne zasługi na polu pracy narodowej, społecznej i naukowej”.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]