Bolesław Fichna

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
To jest stara wersja tej strony, edytowana przez Gruzin (dyskusja | edycje) o 15:43, 3 mar 2018. Może się ona znacząco różnić od aktualnej wersji.
Bolesław Fichna
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

23 lutego 1891
Łódź

Data i miejsce śmierci

22 kwietnia 1945
KL Flossenbürg

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941)
Multimedia w Wikimedia Commons

Bolesław Fichna ps. „Semen”, „Aleksander Semen”, „Bolesław” (ur. 23 lutego 1891 w Łodzi, zm. 22 kwietnia 1945 w KL Flossenbürg[1][2]) – polski prawnik, adwokat, działacz polityczny okresu dwudziestolecia międzywojennego, poseł na Sejm Ustawodawczy (1919–1922) i III kadencji (1930–1935) oraz senator RP V kadencji (1938–1939), zastępca członka Rady Obrony Państwa w 1920 roku[3].

Życiorys

Urodził się w rodzinie Franciszka, rzemieślnika, i Antoni z Mecnerów. Był starszym bratem Alfonsa, który poległ 5 listopada 1915 roku pod Wielkim Miedwieżem, jako szeregowiec 4. kompanii V batalionu 7 pułku piechoty[4].

Naukę rozpoczął w Gimnazjum Męskim przy ul. Mikołajewskiej, obecnym III LO im. Tadeusza Kościuszki w Łodzi[5]. W 1905 roku uczestniczył w strajku szkolnym oraz przystąpił do PET (w latach 1908–1910 był jej przywódcą w Łodzi), był również jednym z założycieli i przywódców „Zarzewia”[2]. W 1910 roku został wydalony z Królestwa Polskiego[2], a maturę zdał po powrocie w I Liceum Ogólnokształcącym im. Mikołaja Kopernika – był jednym z sześciu uczniów, którzy w 1911 roku jako pierwsi zdali maturę w tym renomowanym liceum[6]. Następnie studiował prawo na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie[5], gdzie należał do „Znicza”[2].

W latach 1914–1916, jako legionista Józefa Piłsudskiego, brał udział w walce o niepodległość Polski[5] – był jednym z tych, którzy 6 sierpnia 1914 roku pod wodzą Marszałka wyruszyli z krakowskich Oleandrów[7]. 18 sierpnia został adiutantem I batalionu. 9 października został mianowany podporucznikiem. 1 listopada został wyznaczony na stanowisko zastępcy komendanta 3. kompanii, a następnie komendanta plutonu w 4. kompanii VI batalionu 7 pułku piechoty. 18 listopada został ciężko ranny w bitwie pod Krzywopłotami[4].

Do Łodzi powrócił w 1916 roku jako oficer Legionów Polskich. Od 1917 roku był komendantem Polskiej Organizacji Wojskowej w Łodzi. W roku 1918 obronił doktorat w Uniwersytecie Jagiellońskim[2]. W czasie wojny polsko-bolszewickiej jako ochotnik wstąpił do wojska. Został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku w korpusie oficerów rezerwy piechoty. W 1922 roku posiadał przydział w rezerwie do 3 pułku piechoty Legionów[8]. W 1934 roku, jako kapitan pospolitego ruszenia piechoty pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Łódź Miasto II. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr IV. Był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”[9].

Po wojnie powrócił do Łodzi. Był działaczem Narodowego Związku Robotniczego oraz posłem na Sejm Ustawodawczy (1919–1922)[5][2]. W latach 1923–1927 był przewodniczącym łódzkiej rady miejskiej[6] – z jego inicjatywy rada podjęła uchwałę o budowie w tym mieście Grobu Nieznanego Żołnierza[5]. Działał m.in. w Rotary Club[10], akademickim Towarzystwie Oświaty Ludowej oraz Polskich Drużynach Strzeleckich[6]. Od 1924 roku prowadził w Łodzi praktykę adwokacką[2]. W latach 1930–1935 był posłem na Sejm III kadencji z listy BBWR, a w 1938 roku został senatorem RP V kadencji (1938–1939)[2] z ramienia Obozu Zjednoczenia Narodowego[5]. W 1936 roku był jednym z założycieli Towarzystwa Przyjaciół Łodzi[11].

W lipcu 1939 r., podczas tzw. „uroczystości grunwaldzkich”, wygłosił w Łodzi, na pl. Wolności, kilkunastominutowe patriotyczne przemówienie, którego nagranie się zachowało[12], w którym wezwał łodzian do obrony przed Niemcami[6].

Od 1940 roku, czasie okupacji niemieckiej, działał w Warszawie w podziemiu, gdzie był działaczem Konwentu Organizacji Niepodległościowych i jego reprezentantem w Społecznym Komitecie Antykomunistycznym[2]. Po powstaniu warszawskim trafił do obozu koncentracyjnego w Dachau, a następnie do Flossenbürga[5], gdzie zginął podczas likwidacji obozu[2].

W 1992 roku marszałek Sejmu Wiesław Chrzanowski odsłonił na budynku sejmowym tablicę z 296 nazwiskami posłów i senatorów poległych podczas II wojny światowej, na której znajduje się nazwisko Bolesława Fichny[6].

Publikacje

  • Cztery lata pracy w samorządzie (1923–1927) (1927)
  • Z dni chmurnych i górnych. Wspomnienia (1929)[13]
  • Dzień 11 listopada 1918 w Łodzi (1938)[2]

Ordery i odznaczenia

Uwagi

  1. ↑ Marcin Markowski w artykule Nowa ulica w Łodzi. Bohatera, którego... nikt nie zna, opublikownym w Gazecie Łódź, podaje Krzyż Niepodległości z Mieczami.

Przypisy

  1. ↑ Bolesław Fichna. encyklopedia.pwn.pl. [dostęp 2012-04-28]. (pol.).
  2. ↑ a b c d e f g h i j k l m n Bolesław Fichna. sejm.gov.pl. [dostęp 2012-04-28]. (pol.).
  3. ↑ Piotr Krzysztof Marszałek, Rada Obrony Państwa z 1920 roku: studium prawnohistoryczne, Wrocław 1995, s. 72.
  4. ↑ a b Wykaz Legionistów ↓.
  5. ↑ a b c d e f g h Bolesław Fichna. uml.lodz.pl. [dostęp 2012-04-28]. (pol.).
  6. ↑ a b c d e f g h Marcin Markowski: Nowa ulica w Łodzi. Bohatera, którego... nikt nie zna. lodz.gazeta.pl, 2012-04-26. [dostęp 2012-04-28]. (pol.).
  7. ↑ Bolesław Fichna. niepodleglosc.nck.pl. [dostęp 2012-04-30]. (pol.).
  8. ↑ Spis oficerów rezerwy 1922 ↓, s. 65.
  9. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 252, 904.
  10. ↑ Kluby Rotary w Łodzi. rotary.lodz.pl. [dostęp 2012-04-28]. (pol.).
  11. ↑ Historia Towarzystwa Przyjaciół Łodzi. tplodzi.republika.pl. [dostęp 2012-04-30]. (pol.).
  12. ↑ Archiwum Polskiego Radia w Łodzi; kopia w Narodowym Instytucie Audiowizualnym w Warszawie.
  13. ↑ Fichna, Bolesław. alpha.bn.org.pl. [dostęp 2012-05-01]. (pol.).
  14. ↑ M.P. z 1931 r. nr 156, poz. 227.

Bibliografia

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Bolesław_Fichna&oldid=52676734”