Brahmina coriacea
| Brahmina coriacea | |||
| (Hope, 1839) | |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Gromada | |||
| Rząd | |||
| Podrząd | |||
| Rodzina | |||
| Podrodzina | |||
| Plemię | |||
| Rodzaj | |||
| Gatunek |
Brahmina coriacea | ||
| Synonimy | |||
|
| |||
Brahmina coriacea – gatunek chrząszcza z rodziny poświętnikowatych, podrodziny chrabąszczowatych i plemienia Melolonthini.
Taksonomia[edytuj | edytuj kod]
Gatunek ten został opisany w 1831 roku przez Fredericka Williama Hope’a[2].
Opis[edytuj | edytuj kod]
Dorosłe chrząszcze mają ciało długości 15 mm i szerokości 7,8 mm. Ubarwione są czarno[3]. Samce nieco mniejsze od samic. Świeżo przepoczwarczone i nie w pełni wybarwione okazy mają brązowe odnóża i głowę oraz miękkie pokrywy, które stopniowo zmieniają barwę od kremowobiałej, przez żółtą i brązową do czarnej[4].
Poczwarki typu exarateadecticious type[5]. Ubarwione są kremowo-żółto[4].
larwy typu pędraków, nieco żółtawe, w ostatnim stadium zmieniające barwę do krewmowobiałej. Puszka głowowa koloru ciemnobrązowego[4]. W pełni odżywione larwy trzeciego stadium osiągają 27 mm[3].
Jaja błyszczące, mlecznobiałej barwy[4].
Biologia i ekologia[edytuj | edytuj kod]
Zapłodniona samica składa jaja, w liczbie sięgającej do 190 sztuk, do gleby na głębokości dochodzącej do około 8 cm. Jaja umieszczane są pojedynczo w komórkach w glebie, w których pozostawiona jest odpowiednia wolna przestrzeń wokół jaja. Takie glebowe komórki znajdują się na głębokości od 4 do 8 cm, w odpowiedniej odległości od siebie. Okres inkubacji trwa od 6 do 8 dni[4]. Pędraki żerują na głębokości do 10 cm[3]. Cykl rozwojowy larwy zajmuje od 202 do 279 dni. Po tym czasie larwa przestaje się odżywiać i wykopuje komorę, w której linieje do stadium poczwarki[4]. Dorosłe osobniki pojawiają się w czerwcu (spotykane są też w maju i lipcu[4]) i żerują na liściach roślin takich jak: jabłonie, robinie, orzech włoski, dzikie róże, morela, rdesty i indygowce[3]. Samice przeżywają znacznie dużej niż samce[4].
A. Sharma i inni przebadali pędraki tego gatunku pod kątem infekcji bakteryjnych. Wyizolowali 10 gatunków entomopatogennych bakterii z rodzajów Bacillus, Psychrobacter, Paracoccus, Paenibacillus, Mycobacterium, Staphylococcus i Novosphingobium. Największą śmiertelnością w ciągu tygodnia odznaczały się Bacillus cereus (51,85%) i Psychrobacter pulmonis (33.33%), a wyniki powyżej 20% osiągnęły także Bacillus psychrodurans, B. pumilus i P. tylopili. Z kolei po 30 dniach obserwacji śmiertelność larw zainfekowanych B. cereus sięgnęła 100%, a P. pulmonis 88,89%[6].
Pędraki atakowane są również przez entomopatogenne nicienie z gatunków Steinernema carpocapsae i Heterorhabditis indica. Zespół A. Sharmy obserwował po tygodniu w przypadku infekcji pierwszym z nich śmiertelność od 68 do 93%, a w przypadku drugiego od 39 do 71%[7].
Znaczenie gospodarcze[edytuj | edytuj kod]
Chrząszcz ten ma duże znaczenie gospodarcze dla indyjskiego stanu Himachal Pradesh. Najliczniejszy jest na wysokich i średniej wysokości wzgórzach. Jest szkodnikiem wielu roślin: drzew leśnych i owocowych oraz ich siewek, warzyw, trawników oraz zbóż[3]. Gatunek ten stanowi 90% populacji szkodliwych żuków w sadach jabłkowych na wzgórzach Shimla[3]. W regionie tym jest także predominującym szkodnikiem upraw ziemniaków[7].
Młode pędraki żywią się bulwą macierzystą i korzeniami rozwijających się roślin[4]. Szkody czynią pędraki drugie i trzeciego stadium[7]. Po uformowaniu się bulw, żerują na nich, wygryzając okrągłe, płytkie otwory. Na jednej bulwie żerować może kilka pędraków, co powoduje powstanie wielu takich otworów z różnych stron bulwy[4]. Działalność taka znacznie obniża ich wartość handlową lub czyni niezdatnymi do handlu[4][7].
Ograniczać liczebność pędraków na polach uprawnych można przez użycie insektycydów, które skuteczne są najbardziej gdy pędraki są małe i żerują blisko powierzchni. Zwykle zaleca się ich użycie w późnym czerwcu i wczesnym sierpniu[4]. Z powodu wprowadzania Food Quality Protection Act, należy jednak większą wagę przywiązywać do metod kontroli biologicznej szkodników. Efektywne w ramach takowej okazało się użycie nicieni z gatunków Steinernema carpocapsae i Heterorhabditis indica. Na polach w Fagu użycie tych gatunków spowodowało redukcję populacji pędraków kolejno o ponad 83% i 66-80%. Na polach w Shimala wyniki dla obu tych gatunków wynosiły kolejno 60% i 50% w 2007 oraz ponad 80% w 2008[7]. Do kontroli biologicznej rozważa się także użycie bakterii z gatunków: Bacillus cereus, Paenibacillus pulmonis, B. psychrodurans, B. pumilus, P. tylopili i N. capsulatum[6].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Brahmina coriacea (Hope). [w:] Cybernome. The nomenclator for fungi and their associated organisms [on-line]. [dostęp 2015-01-29].
- ↑ Global Biodiversity Information Facility, Encyclopedia of Life: Brahmina coriacea (Hope 1831). [w:] Global Names Index beta. Index of Scientific Names [on-line]. [dostęp 2015-01-29].
- ↑ a b c d e f CSK Himachal Pradesh Krishi Vishvavidyalaya. [w:] All India Network Project on Whitegrubs and Other Soil Arthropods [on-line]. [dostęp 2015-01-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-07-15)].
- ↑ a b c d e f g h i j k l Surabhi Gupta, Omkar Gavkare. Whitegrub (Brahmina coriacea): A Potential Threat to Potato. „Popular Kheti”. 2 (2), s. 124-126, 2014. ISSN 2321-0001. [dostęp 2015-01-29].
- ↑ R.S. Chandel, P.R. Gupta, R. Chander. Behaviour and biology of the defoliating beetle, Brahminacoriacea (Hope) (Coleoptera:Scarabaeidae) in Himachal Pradesh. „Journal of Soil Biology and Ecology”. 15 (1), s. 82-89, 1995.
- ↑ a b Anupam Sharma, D. Thakur, Sarika Kanwar, V. Chandla. Diversity of entomopathogenic bacteria associated with the white grub, Brahmina coriacea. „Journal of Pest Science”. 86 (2), s. 261, 2013.
- ↑ a b c d e Anupam Sharma, Desh Raj Thakur, V.K. Chandla. Use of Steinernema and Heterorhabditis nematodes for control of white grubs, Brahmina coriacea Hpoe (Coleoptera: Scarabaeidae) in potato crop. „Potato Journal”. 36 (3-4), s. 160-165, 2009. [dostęp 2015-01-29].