Bronisław Warzybok

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
To jest stara wersja tej strony, edytowana przez Gruzin (dyskusja | edycje) o 19:41, 13 kwi 2018. Może się ona znacząco różnić od aktualnej wersji.
Bronisław Warzybok
ilustracja
podpułkownik dyplomowany piechoty podpułkownik dyplomowany piechoty
Data i miejsce urodzenia

18 grudnia 1895
Rzeszów

Data śmierci

10 kwietnia 1981

Przebieg służby
Siły zbrojne

cesarska i królewska Armia
Wojsko Polskie

Jednostki

6 Pułk Piechoty Legionów, 80 Pułk Piechoty, 16 Pułk Piechoty, DOK X, 21 Dywizja Piechoty Górskiej, 4 Pułk Strzelców Podhalańskich

Stanowiska

kwatermistrz pułku piechoty, szef sztabu dywizji, zastępca dowódcy pułku, dowódca pułku piechoty

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
II wojna światowa:

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941, trzykrotnie) Złoty Krzyż Zasługi Medal Pamiątkowy Wielkiej Wojny (Francja) Medal Zwycięstwa (międzyaliancki)

Bronisław Warzybok (ur. 18 grudnia 1895, zm. 10 kwietnia 1981) – podpułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

W czasie I wojny światowej służył w Legionach Polskich. Był oficerem 6 pułku piechoty.

W 1924 pełnił służbę w 80 pułku piechoty w Słonimiu, a cztery lata później w 16 pułku piechoty w Tarnowie na stanowisku kwatermistrza. Następnie pełnił służbę w Dowództwie Okręgu Korpusu Nr X w Przemyślu. 4 stycznia 1932 rozpoczął studia na Kursie Normalnym Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. Z dniem 1 października 1933, po ukończeniu kursu i otrzymaniu tytułu oficera dyplomowanego, przydzielony został do dowództwa 21 Dywizji Piechoty Górskiej w Białej na stanowisko szefa sztabu.

Od 1934 był zastępcą, a od 1937 dowódcą 4 pułku strzelców podhalańskich w Cieszynie[1]. Dowodził nim także w czasie kampanii wrześniowej 1939 broniąc Cieszyna. Po zakończeniu działań wojennych dostał się do niewoli niemieckiej i przebywał w oflagu II C Woldenberg[2].

Po zakończeniu II wojny światowej był m.in. kierownikiem administracji i bibliotekarzem w Wyższej Szkole Gospodarstwa Wiejskiego w Cieszynie. W 1949 uczestniczył w organizacji nowej uczelni, utworzonej w miejsce likwidowanej szkoły cieszyńskiej – Wyższej Szkoły Rolniczej w Olsztynie, w tym w przeprowadzce zbiorów bibliotecznych. Zatrudniony w bibliotece WSR był w latach 1951–1952, potem 1960–1972, zajmując się opracowaniem i klasyfikacją zbiorów oraz obsługą czytelni. W 1960 otrzymał Honorową Odznakę Wyższej Szkoły Rolniczej[3].

Awanse

  • chorąży – 1 V 1916
  • podporucznik – 1 I 1917
  • porucznik
  • kapitan – zweryfikowany 3 V 1922 ze starszeństwem z dniem 1 VI 1919
  • major – 1 XII 1924 ze starszeństwem z dniem 15 VIII 1924 i 121 lokatą w korpusie oficerów zawodowych piechoty
  • podpułkownik – 14 XII 1931 ze starszeństwem z dniem 1 I 1932 i 12 lokatą w korpusie oficerów zawodowych piechoty

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 14 z 22 grudnia 1934 roku, s. 257.
  2. Olesik 1988 ↓, s. 86.
  3. Bibliotekarze akademiccy..., s. 93–94; Słownik pracowników książki..., s. 294.
  4. Decyzja Naczelnika Państwa z 12 grudnia 1921 r. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 9, s. 271)

Bibliografia

  • Rocznik Oficerski 1924, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924, s. 309, 351.
  • Rocznik Oficerski 1928, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Warszawa 1928, s. 32, 175.
  • Rocznik Oficerski 1932, Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1932, s. 25, 799.
  • Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu (12 kwietnia 1917), Warszawa 1917, s. 24.
  • Jan Olesik: Oflag II C Woldenberg. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1988. ISBN 83-11-07518-2.
  • Bibliotekarze akademiccy w sześćdziesięcioleciu szkolnictwa wyższego w Olsztynie 1950–2010 (pod redakcją Danuty Koniecznej), Olsztyn 2011, s. 93–94
  • Anita Romulewicz, Warzybok Bronisław, w: Słownik pracowników książki polskiej, Suplement IV (pod redakcją Magdaleny Rzadkowolskiej), Warszawa 2016, s. 294