Cerkiew św. Mikołaja w Jaamie
| cerkiew parafialna | |||||||||||||||||
| Państwo | |||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Miejscowość | |||||||||||||||||
| Wyznanie | |||||||||||||||||
| Kościół | |||||||||||||||||
| Eparchia | |||||||||||||||||
| Wezwanie |
św. Mikołaja | ||||||||||||||||
| Wspomnienie liturgiczne |
6/19 grudnia | ||||||||||||||||
| |||||||||||||||||
| |||||||||||||||||
Położenie na mapie Estonii  | |||||||||||||||||
| 59,038222°N 27,714795°E/59,038222 27,714795 | |||||||||||||||||
Cerkiew św. Mikołaja – prawosławna cerkiew w Jaamie, w jurysdykcji Estońskiego Kościoła Prawosławnego Patriarchatu Moskiewskiego. Świątynia parafialna.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Pierwsza cerkiew w Jaamie została wzniesiona na początku XX w. z błogosławieństwa arcybiskupa ryskiego Agatangela[1], jako świątynia filialna parafii w Vasknarvie[2]. Dar w wysokości 600 rubli na budowę cerkwi przekazał osobiście car Mikołaj II. Autorem projektu świątyni był W. Łunski, architekt eparchii ryskiej[1]. Konsekracja gotowej murowanej cerkwi miała miejsce 13 sierpnia 1904 r.[1]
Podczas II wojny światowej zniszczona została cała wieś, także znajdująca się w niej prawosławna świątynia[1]. Wieś stopniowo wyludniała się[3]. Wierni modlili się przez kolejne kilka dziesięcioleci w rozbudowanej kaplicy cmentarnej[3], w celu sprawowania nabożeństw do wsi przyjeżdżali duchowni z parafii w Narwie lub Jõhvi[3]. Cerkiew św. Mikołaja, według pierwotnego projektu, została odbudowana w 1991 r. z fundacji Monasteru Piuchtickiego i w tym samym roku wyświęcona przez biskupa tallińskiego Korneliusza[1].
Architektura[edytuj | edytuj kod]
Cerkiew w Jaamie wzniesiona jest z kamienia polnego, z detalami z cegły. Posiada jedną usytuowaną nad przedsionkiem wieżę zwieńczoną niewielką cebulastą kopułą oraz drugą, większych rozmiarów kopułę w tym samym kształcie, usadowioną na bębnie nad jedyną nawą świątyni. We wnętrzu znajduje się jednorzędowy klasycystyczny ikonostas z ikoną Ostatniej Wieczerzy w zwieńczeniu[4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e metropolita Korneliusz i inni, Prawosławnyje..., s. 72.
- ↑ metropolita Korneliusz i inni, Prawosławnyje..., s. 70.
- ↑ a b c Храм святителя Николая – Эстонская Православная Церковь Московского Патриархата [online], www.orthodox.ee [dostęp 2018-04-15] [zarchiwizowane z adresu 2018-04-16] (ros.).
- ↑ metropolita Korneliusz i inni, Prawosławnyje..., s. 73.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- metropolita Korneliusz, W. Siłowjew, W. Wołochonski, S. Glinkale, W. Iljaszewicz, I. Łapszyn, S. Miannik, J. Sieliwierstowa, F. Hirvoja, Prawosławnyje chramy Estonii-Eesti Oigeusu Kirikud-The Orthodox churches in Estonia, Tallinn–Moskwa 2007.