Cerkiew Opieki Matki Bożej w Ninie
 7179
| |||||||||||||
| cerkiew parafialna | |||||||||||||
 Widok ogólny | |||||||||||||
| Państwo | |||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Miejscowość | |||||||||||||
| Wyznanie | |||||||||||||
| Kościół | |||||||||||||
| Eparchia | |||||||||||||
| Wezwanie | |||||||||||||
| Wspomnienie liturgiczne |
1/14 października | ||||||||||||
| |||||||||||||
| |||||||||||||
Położenie na mapie Estonii  | |||||||||||||
 58°36′26,9″N 27°12′28,7″E/58,607472 27,207972
| |||||||||||||
Cerkiew Opieki Matki Bożej – prawosławna cerkiew w Ninie, w jurysdykcji eparchii narewskiej Estońskiego Kościoła Prawosławnego. Świątynia parafialna.
Historia[edytuj | edytuj kod]
W XVII w. nad brzegami jeziora Pejpus osiedlali się staroobrzędowcy, w większości bezpopowcy nurtu fiedosiejewskiego, uciekający z Rosji przed prześladowaniami[1]. W 1824 r. Święty Synod Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego postanowił wznieść w tym miejscu cerkiew prawosławną (uznającą jurysdykcję oficjalnej Cerkwi rosyjskiej)[1]. Władze rosyjskie dążyły do tego, by staroobrzędowcy przeszli do oficjalnej Cerkwi; kilka lat wcześniej administracyjnie zamknięto wszystkie molenny bezpopowców we wschodniej Estonii[2].
Ziemię pod budowę obiektu darowała baronowa Stackelberg, która też przekazała na budowę świątyni 20 tys. cegieł i tysiąc rubli. Kamień węgielny został położony 8 kwietnia 1824 r[3]. Łącznie wzniesienie cerkwi kosztowało 35 tys. rubli, które częściowo przekazał skarb państwa, częściowo zaś – prywatni ofiarodawcy, w tym miejscowi niemieccy właściciele ziemscy[3]. XVIII-wieczny barokowy i dwurzędowy[4] ikonostas dla świątyni został przekazany przez biskupa pskowskiego Metodego[3]. Budowla została konsekrowana 5 listopada 1828 r.[3]
Wezwanie cerkwi – Opieki Matki Bożej – sugeruje pomoc i opiekę Matki Bożej dla żeglujących po jeziorze Pejpus; świątynia usytuowana jest na przylądku nad brzegiem zbiornika wodnego i w przeszłości jej dzwonnica pełniła również funkcje latarni[3].
Na dzwonnicy cerkiewnej zawieszono sześć dzwonów. W końcu XIX w. do miejscowej parafii należało 3290 osób, w większości ubogich rybaków i chłopów. W XX w. liczba ta znacząco spadła, obecnie (XXI w.) w miejscowości, gdzie znajduje się cerkiew, pozostało niewielu prawosławnych[5].
Na początku XX w. do cerkwi został dostawiony drugi ołtarz pod wezwaniem św. Mikołaja; został on wyświęcony w 1917. Osiem lat później biskup narewski i izborski Euzebiusz wyświęcił kolejny ołtarz boczny pod wezwaniem Obrazu Chrystusa Zbawiciela Nie Ludzką Ręką Uczynionego[3].
W sąsiedztwie cerkwi znajdują się nagrobki służących w niej dawniej kapłanów[5].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b metropolita Korneliusz i inni, Prawosławnyje..., s. 76.
- ↑ P. Adamczewski, Zarys historii staroobrzędowców w Estonii [w:] Staroobrzędowcy za granicą. Toruń: Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Mikołaja Kopernika, 2010, ss. 44–46.
- ↑ a b c d e f metropolita Korneliusz i inni, Prawosławnyje..., s. 78.
- ↑ metropolita Korneliusz i inni, Prawosławnyje..., s. 79.
- ↑ a b Храм Покрова Пресвятой Богородицы - Эстонская Православная Церковь Московского Патриархата [online], www.orthodox.ee [dostęp 2018-04-10] [zarchiwizowane z adresu 2016-05-18] (ros.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- metropolita Korneliusz, W. Siłowjew, W. Wołochonski, S. Glinkale, W. Iljaszewicz, I. Łapszyn, S. Miannik, J. Sieliwierstowa, F. Hirvoja, Prawosławnyje chramy Estonii-Eesti Oigeusu Kirikud-The Orthodox churches in Estonia, Tallinn–Moskwa 2007.