Edward Wereszczyński

Edward Wereszczyński
	tytularny generał brygady
Data i miejsce urodzenia	7 kwietnia 1870 ; Ustrzyki Dolne
Data i miejsce śmierci	23 września 1929 ; Kraków
	Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier; Wojsko Polskie
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa,; wojna polsko-bolszewicka
	Odznaczenia

Edward Wereszczyński herbu Korczak (ur. 7 kwietnia 1870 w Ustrzykach Dolnych, zm. 23 września 1929 w Krakowie^[1]) – polski inżynier, oficer cesarskiej i królewskiej armii, tytularny generał brygady Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Edward Wereszczyński urodził się 7 kwietnia 1870 w Ustrzykach Dolnych, w rodzinie Jana i Joanny z Matzgerów. Kształcił się we Lwowie. Służył w cesarskiej i królewskiej armii. Po ukończeniu Wojskowej Akademii Technicznej w Wiedniu w 1892 oficer zawodowy austriackich wojsk technicznych. W latach 1893–1896 pracował przy fortyfikowaniu Lwowa, potem odbył krótką praktykę w pułku piechoty. W 1897 przeniesiony do rezerwy. W 1901 ukończył Politechnikę we Lwowie i pracował jako budowniczy dróg i mostów w przedsiębiorstwach cywilnych.

Po wybuchu I wojny światowej reaktywowany do wojska. Dowódca kompanii i inspektor wyszkolenia w sztabie armii w stopniu kapitana.

W Wojsku Polskim od listopada 1918. Szef sekcji w IV Departamencie Ministerstwa Spraw Wojskowych. Major z 1920. W l. 1921 – 1924 szef sekcji wojskowej w Ministerstwie Komunikacji. Podpułkownik z 1921, pułkownik z 1922 ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919. Potem dowódca 2 pułku saperów kolejowych.

5 lutego 1927 Prezydent RP Ignacy Mościcki nadał mu stopień generała brygady, wyłącznie z prawem do tytułu, z dniem przeniesienia w stan spoczynku – 30 kwietnia 1927^[2]. Na emeryturze zamieszkał w Piotrkowie. Zmarł 23 września 1929 w Krakowie^[3].

Był inżynierem powiatowym w Krośnie. Jego żoną była Antonina z domu Faber (zm. w 1913 w wieku 38 lat).

Został pochowany na Starym Cmentarzu w Krośnie.

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1922)^[4].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 3 z 29.01.1930 r.
↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 7 z 18.02.1927 r.
↑ Zmarli. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”, s. 38, Nr 3 z 29 stycznia 1930. Ministerstwo Spraw Wojskowych.
↑ Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 30.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski, Generałowie Polski niepodległej, Editions Spotkania, Warszawa 1991.
H. P Kosk, Generalicja polska, t. 2, Oficna Wydawnicza „Ajaks”, Pruszków 2001.
PiotrP. Stawecki PiotrP., Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939, Warszawa: Bellona, 1994, ISBN 83-11-08262-6, OCLC 830050159 .

[1] Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 3 z 29.01.1930 r.

[2] Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 7 z 18.02.1927 r.

[3] Zmarli. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”, s. 38, Nr 3 z 29 stycznia 1930. Ministerstwo Spraw Wojskowych.

[4] Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 30.

[1]

[2]

[3]

[4]