Eugeniusz Mayer

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Eugeniusz Romuald Mayer
kapitan intendent kapitan intendent
Data i miejsce urodzenia

23 lipca 1891
Jawcze

Data i miejsce śmierci

30 kwietnia 1940
Katyń

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

Dowództwo Okręgu Korpusu Nr III
3 Pułk Strzelców Konnych
33 Dywizjon Artylerii Lekkiej

Stanowiska

oficer żywnościowy

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Niepodległości

Eugeniusz Romuald Mayer (ur. 23 lipca 1891 w Jawczach, woj. stanisławowskie, zm. 30 kwietnia[1] 1940 w Katyniu) – kapitan intendent Wojska Polskiego, kawaler Krzyża Niepodległości, ofiara zbrodni katyńskiej[2].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Był synem Hilarego i Marii z Karczewskich. W 1914 był członkiem Polskich Drużyn Strzeleckich. W czasie I wojny światowej walczył w szeregach Legionów Polskich.

W 1918 wstąpił do Wojska Polskiego. 12 marca 1921 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu porucznika gospodarczego, w grupie oficerów byłych Legionów Polskich[3]. 1 czerwca 1921 roku pełnił służbę w 3 pułku szwoleżerów, a jego oddziałem macierzystym był Wojskowy Okręgowy Zakład Gospodarczy w Warszawie Powązkach[4]. W 1923 jako oficer nadetatowy Okręgowego Zakładu Gospodarczego nr I w stopniu porucznika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 14 lokatą w korpusie oficerów administracji, dział gospodarczy służył w Szefostwie Intendentury DOK Nr III w Grodnie[5]. W 1924 w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 i 14 lokatą służył w 3 pułku strzelców konnych[6]. W 1928 służył w Korpusie Ochrony Pogranicza[7]. W 1932 był w dyspozycji szefa Departamentu Intendentury MSWojsk.[8] W grudniu tego roku ogłoszono jego przeniesienie z Dowództwa Obszaru Warownego „Wilno” do 3 dywizjonu artylerii pieszej (od 1 czerwca 1933 – 33 dywizjon artylerii lekkiej) na stanowisko oficera żywnościowego[9]. Z dniem 15 sierpnia 1933 roku został przeniesiony do korpusu oficerów intendentów[10]. W lipcu 1935 został zwolniony z zajmowanego stanowiska w 33 dal i oddany do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr III[11]. W 1939 prawdopodobnie oficer rezerwy[1].

Podczas kampanii wrześniowej wzięty do niewoli przez Sowietów. Początkowo przetrzymywany w obozie w Putywlu. W listopadzie 1939 przeniesiony do obozu kozielskiego. Między 3 a 5 kwietnia 1940 przekazany do dyspozycji naczelnika smoleńskiego obwodu NKWD[1] – lista wywózkowa bez numeru poz. 33[12], z 01.04.1940[1]. Został zamordowany między 4 a 7 kwietnia 1940 przez NKWD w lesie katyńskim[1]. Zidentyfikowany podczas ekshumacji prowadzonej przez Niemców w 1943, wpis w dzienniku ekshumacji bez daty, nr 61. Figuruje liście AM-168-61 i Komisji Technicznej PCK: GARF-3-061. Przy szczątkach Mayera znaleziono pozwolenie na broń, karty wizytowe[13][14]. Znajduje się na liście ofiar (pod nrem 061) opublikowanej w Gońcu Krakowskim nr 95, Nowym Kurierze Warszawskim nr 97 z 1943. Mayer jest wymieniony na odręcznej liście oficerów – jeńców obozu putywlskiego znalezionej przy szczątkach ppor. rez. Stefana Lecha, z adnotacją Szczuczyn Nowogrodzki Piłsudskiego 104.

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Kapitan Mayer był żonaty, miał syna[15].

Upamiętnienie[edytuj | edytuj kod]

  • Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło decyzją Nr 439/MON z 5 października 2007 awansował go pośmiertnie na stopnień majora. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
  • Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (nr 14384) – zbiorowe, pośmiertne odznaczenie żołnierzy polskich zamordowanych w Katyniu i innych nieznanych miejscach kaźni, nadane przez Prezydenta RP na Uchodźstwie profesora Stanisława Ostrowskiego (11 listopada 1976).
  • Krzyż Kampanii Wrześniowej – zbiorowe, pośmiertne odznaczenie pamiątkowe wszystkich ofiar zbrodni katyńskiej (1 stycznia 1986).

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e УБИТЫ В КАТЫНИ, Москва Общество «Мемориал» – Издательство «Звенья» 2015, s. 481.
  2. ↑ Jędrzej Tucholski, Mord w Katyniu, 1991, s. 167.
  3. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 26 marca 1921 roku, s. 531.
  4. ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 491, 764.
  5. ↑ Rocznik Oficerski, Warszawa: MSWojsk., 1923, s. 86, 1278, 1320.
  6. ↑ Rocznik Oficerski, Warszawa: MSWojsk, 1924, s. 1190, 1201.
  7. ↑ Rocznik Oficerski, Warszawa: MSWojsk, 1928, s. 154.
  8. ↑ Rocznik Oficerski, Warszawa: MSWojsk., 1932, s. 361,445.
  9. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 9 grudnia 1932 roku, s. 429.
  10. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 15 września 1933 roku, s. 177.
  11. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 4 lipca 1935 roku, s. 93.
  12. ↑ Jędrzej Tucholski, Mord w Katyniu, 1991, s. 611.
  13. ↑ Auswaertiges Amt – Amtliches Material Zum Massenmord Von Katyn, Berlin 1943, s. 168.
  14. ↑ Listy katyńskie w zasobie Archiwum Państwowego w Lublinie – Archiwum Państwowe w Lublinie [online] [dostęp 2019-03-12] [zarchiwizowane z adresu 2019-04-07] (pol.).
  15. ↑ Kiński i inni, Katyń, Księga Cmentarna, 2000, s. 383.
  16. ↑ M.P. z 1932 r. nr 92, poz. 124 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-02-09].
  • Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
  • Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
  • Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
  • Rocznik Oficerski 1928. Warszawa. Ministerstwo Spraw Wojskowych. 1928.
  • Rocznik Oficerski 1932. Warszawa. Ministerstwo Spraw Wojskowych. 1932.
  • Jędrzej Tucholski: Mord w Katyniu. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1991. ISBN 83-211-1408-3.
  • УБИТЫ В КАТЫНИ, Москва Общество «Мемориал» – Издательство «Звенья» 2015, ISBN 978-5-78700-123-5.
  • Jan Kiński, Helena Malanowska, Urszula Olech, Wacław Ryżewski, Janina Snitko-Rzeszut, Teresa Żach: Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Marek Tarczyński (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2000. ISBN 83-905590-7-2.
  • Auswaertiges Amt – Amtliches Material Zum Massenmord Von Katyn, Berlin 1943.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Eugeniusz_Mayer&oldid=70739243”