Gleby niestrefowe

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Gleby niestrefowe (gleby astrefowe, gleby azonalne) to gleby niemające dobrze wykształconego profilu, a także gleby w których dominującym czynnikiem glebotwórczym jest działalność człowieka.

Jest to pojęcie z zakresu geografii gleb i odnosi się do stworzonego przez prof. Nikołaja N. Sibircewa podziału gleb na gleby strefowe (charakterystyczne dla określonych stref glebowo-klimatycznych), gleby intrastrefowe (słone, hydrogeniczne, węglanowe) oraz gleby niestrefowe (gleby inicjalne, gleby słabo ukształtowane i gleby aluwialne)[1]. Te ostatnie były również dawniej nazywane glebami pozastrefowymi (już nie uwzględniając w nich gleb aluwialnych)[2], lecz współcześnie pojęciu gleby pozastrefowe przypisuje się inne znaczenie[3].

Do gleb niestrefowych zalicza się:

Generalnie nie wyróżnia się prawidłowości w rozmieszczeniu tych gleb na kuli ziemskiej lecz w pewnych obszarach, takich jak obszary górskie i obszary mocno rozwinięte gospodarczo, są one szczególnie częste. Uważa się, że po likwidacji przeszkód utrudniających naturalne procesy glebotwórcze (erozji, działalności człowieka) gleby azonalne z czasem rozwinęły by się do gleb strefowych lub śródstrefowych[4].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. M. M. Sibircew, z j. ros. przełożył Zdzisław Ludkiewicz: Gleboznawstwo. T. II. Lwów: Gubrynowicz i Schmidt, 1907, s. 104-201. (pol.).
  2. M.A. Głazowska: Gleby kuli ziemskiej. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1981, s. 11, 44. ISBN 83-01-02198-5. (pol.).
  3. Renata Bednarek, Zbigniew Prusinkiewicz: Geografia gleb. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1997, s. 47. ISBN 83-01-12247-1. (pol.).
  4. a b Renata Bednarek, Zbigniew Prusinkiewicz: Geografia gleb. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1997, s. 124-126, 215-216. ISBN 83-01-12247-1. (pol.).