Ignacy Pawłowski (historyk)

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ignacy Pawłowski
pułkownik pułkownik
Data i miejsce urodzenia

15 listopada 1916
Lwów

Data i miejsce śmierci

28 października 1998
Warszawa

Przebieg służby
Lata służby

1941–1971

Siły zbrojne

Armia Czerwona
Ludowe Wojsko Polskie

Jednostki

Warszawski Okręg Wojskowy, Wojskowa Akademia Polityczna

Stanowiska

kierownik Katedry, prodziekan Wydziału

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa

Późniejsza praca

Wyższa Szkoła Pedagogiczna w Opolu

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (1943–1989) Złoty Krzyż Zasługi Medal „Za udział w walkach o Berlin” Medal za Warszawę 1939–1945

Ignacy Pawłowski (ur. 2 listopada?/15 listopada 1916 w Słobodzie Czerneckiej (na Nowogródczyźnie), zm. 28 października 1998 w Warszawie[1]) – polski wojskowy i historyk, pułkownik Ludowego Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W 1936 ukończył szkołę w Marchlewsku, następnie studiował historię w Instytucie Pedagogicznym w Pietropawłowsku[2]. W 1941 został zmobilizowany do Armii Czerwonej, od 1943 służył w I Dywizji im. Tadeusza Kościuszki, m.in. walczył pod Lenino. Następnie służył w 2 Dywizji Piechoty im. Jana Henryka Dąbrowskiego, gdzie dowodził plutonem, następnie kompanią 5 Pułku Piechoty, uczestniczył w operacji berlińskiej[1].

Po II wojnie światowej pozostał w Polsce, służył w Warszawskim Okręgu Wojskowym[1]. W 1949 przyjął obywatelstwo Polskie i został skreślony z ewidencji Armii Czerwonej, był wówczas w stopniu podpułkownika[3]. W tym samym roku rozpoczął studia historyczne na Uniwersytecie Warszawskim (został wpisany na IV rok). W 1951 obronił pracę magisterską napisaną pod kierunkiem Żanny Kormanowej[2]. W latach 1951-1971 pracował w Wojskowej Akademii Politycznej im. Feliksa Dzierżyńskiego. W 1958 obronił pracę doktorską w Instytucie Historii PAN[1]. W 1963 otrzymał stopień doktora habilitowanego na podstawie pracy Polityczna działalność KPP w latach 1918-1928 (było to pierwsze kolokwium habilitacyjne w dziejach WAP[4]) i został zatrudniony jako docent. Był tam m.in. prodziekanem Wydziału Historycznego (1956-1964) i kierownikiem Katedry Historii Polski i Polskiego Ruchu Robotniczego (od 1969)[1][5]. Służbę wojskową zakończył w stopniu pułkownika[4]

Od 1972 pracował w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Opolu, jako docent w Instytucie Historii. W 1976 otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego nauk humanistycznych, w latach 1978-1981 był dyrektorem Instytutu Historii, kierował także Zakładem Historii Najnowszej. W 1983 ubiegał się o stanowisko rektora WSP. Przeszedł na emeryturę w 1987[1].

Wypromował 7 doktorów i ponad 360 magistrów[1].

Był odznaczony Krzyżem Walecznych, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem „Za udział w walkach o Berlin” i Medalem za Warszawę 1939–1945[1].

Wybrane publikacje[edytuj | edytuj kod]

  • Rządy ludowe w Polsce w 1918
  • Historia powszechna 1918-1945
  • Geneza i działalność Organizacji Spiskowo-Bojowej PPS

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e f g h Leszek Kuberski Profesor Ignacy Pawłowski, w: Indeks. Pismo Uniwersytetu Opolskiego, nr 5 (13), grudzień 1998/styczeń 1999, s. 31
  2. ↑ a b Tomasz Wituch, Bogdan Stolarczyk Studenci Instytutu Historycznego Uniwersytetu Warszawskiego 1945-2000, wyd. Arkadiusz Wingert, Kraków 2010, s. 143
  3. ↑ Edward Jan Nalepa Oddani partii Lenina i Stalina. Czerwonoarmiści w Wojsku Polskim 1943-1968, wyd. Instytut Historii i Stosunków Międzynarodowych Filii Uniwersytetu Jana Kochanowskiego, Piotrków Trybunalski 2017, s. 215
  4. ↑ a b Andrzej Ciupiński Wojskowa Akademia Polityczna im. Feliksa Dzierżyńskiego 1951-1986, wyd. WAP, Warszawa 1986, s. 67
  5. ↑ Andrzej Ciupiński Wojskowa Akademia Polityczna im. Feliksa Dzierżyńskiego 1951-1986, wyd. WAP, Warszawa 1986, s. 41, 46

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Ignacy_Pawłowski_(historyk)&oldid=70521630”