Iwan Chołodow
| 26 zwycięstw | |
 generał major lotnictwa
| |
| Data i miejsce urodzenia |
30 czerwca 1915 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
28 pułk lotnictwa myśliwskiego |
| Stanowiska |
dowódca 111 Gwardyjskiego Pułku Myśliwskiego |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
       
| |
Iwan Michajłowicz Chołodow, ros. Иван Михайлович Холодов (ur. 30 czerwca 7 czerwca?/20 czerwca 1915, zm. 29 stycznia 1992) – radziecki pilot, as myśliwski okresu II wojny światowej.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się we wsi Aleksandrowka w obwodzie wołgogradzkim. Ukończył 7-klasowa szkołę podstawową. W 1934 został powołany do Armii Czerwonej, trzy lata później ukończył Wojskową Szkołę Lotniczą w Stalingradzie. Brał udział w inwazji na Polskę oraz w wojnie zimowej. Od czerwca 1941 służył na froncie wojny z Niemcami[1]. W lutym 1942, w stopniu starszego lejtnanta był zastępcą dowódcy eskadry 28 pułku myśliwskiego, do tego czasu wykonał 225 lotów bojowych, uczestniczył w 21 walkach lotniczych i zestrzelił 6 samolotów wroga[1]. 4 marca 1942 otrzymał tytuł Bohatera Związku Radzieckiego wraz z orderem Lenina i złotą gwiazdą o numerze 664[1]. Jesienią 1942 został dowódcą eskadry 434 pułku myśliwskiego (32 pułku gwardyjskiego)[1].
6 marca 1943 wystartował na czele 4 Jaków-1B na osłonę grup uderzeniowych w okolicach Diemianska. Nad linią frontu lotnicy radzieccy dostrzegli 6 messerschmittów Bf 109 oraz 4 Focke-Wulfy Fw 190, Niemcy zaatakowali wykorzystując przewagę liczebną. Jeden Focke-Wulf wszedł na ogon Jaka pilotowanego przez A. Makarowa. Chołodow rzucił się na pomoc podkomendnemu i otworzył ogień do Fw 190 z dużej odległości, lecz Niemiec uparcie kontynuował atak. W tej sytuacji Chołodow zwiększył prędkość, zbliżył się do myśliwca Luftwaffe i staranował jego ogon. Focke-Wulf rozbił się o ziemię ze swoim pilotem, asem Hansem Beisswengerem. Chołodow z największym trudem otworzył owiewkę i wyskoczył na spadochronie[1][2].
W listopadzie 1943 został dowódcą 111 gwardyjskiego pułku myśliwskiego wyposażonego w myśliwce Ła-7. Po wojnie nadal dowodził tą jednostką[3]. W 1958 ukończył Wyższy kurs w Akademii Wojskowej Sztabu Generalnego. W 1970, w randze generała majora przeniesiony w stan spoczynku. Zamieszkał w Moskwie. Pracował jako szef działu personalnego Obrony Cywilnej Moskwy.
Podczas II wojny światowej zniszczył 26 samolotów wroga indywidualnie i 7 zespołowo w 480 lotach bojowych[1].
Iwan Chołodow zmarł 29 stycznia 1992, został pochowany na cmentarzu Trojekurowskim w Moskwie[1].
Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Medal „Złota Gwiazda” Bohatera Związku Radzieckiego
- Order Lenina
- Order Czerwonego Sztandaru – pięciokrotnie
- Order Wojny Ojczyźnianej – dwukrotnie
- Order Czerwonej Gwiazdy – dwukrotnie
- Order Suworowa III klasy
- Order Aleksandra Newskiego I klasy
- Order Czerwonego Sztandaru Pracy
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g Герой Советского Союза Холодов Иван Михайлович [online], Герои страны [dostęp 2017-12-21] (ros.).
- ↑ BEISSWENGER Hans. cieldegloire.com, 3 maja 2017. [dostęp 2017-12-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (4 września 2017)].
- ↑ В.А. Анохин, М.Ю. Быков, Все истребительные авиаполки Сталина. Первая полная энциклопедия, wyd. Научно-популярное издание, Мoskwа: Яуза-пресс, 2014, s. 198-202, ISBN 978-5-9955-0707-9 (ros.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Бойков П. М. На главных направлениях. — М.: Воениздат, 1984.
- Водопьянов М. В. Небо начинается с земли. М., 1976.
- Волгоградцы — Герои Советского Союза. Волгоград, 1968.
- На грани возможного. — 2-е изд., испр. и доп. — М.: «Лимб», 1993.
- Полынин Ф. П. Боевые маршруты. — М.: Воениздат, 1981.
- В.А. Анохин, М.Ю. Быков, Все истребительные авиаполки Сталина. Первая полная энциклопедия, wyd. Научно-популярное издание, Moskwa: Яуза-пресс, 2014, s. 198-202, ISBN 978-5-9955-0707-9 (ros.).