James Peace
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Instrumenty | |
| Gatunki | |
| Zawód | |
Kenneth James Peace (ur. 28 września 1963 w Paisley) ― szkocki kompozytor, pianista i artysta.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
James Peace urodził się 28 września 1963 roku w mieście Paisley w Szkocji[1][2]. Większość dzieciństwa spędził w nadmorskiej miejscowości Helensburgh w zachodniej Szkocji. Do jego rodziny należy wielu artystów (m.in. John McGhie i Felix Burns, popularny kompozytor muzyki tanecznej pierwszej połowy dwudziestego wieku)[1][3]. Jako ośmiolatek zaczął uczęszczać na lekcje gry na pianinie, a w wieku czternastu lat odbył swój pierwszy publiczny występ z repertuarem Scotta Joplina. Rok później Peace został wybrany na organistę w Kościele św. Andrzeja w Dumbarton, natomiast w wieku szesnastu lat został formalnie przyjęty i rozpoczął naukę w Królewskiej Akademii Muzycznej i Teatralnej w Szkocji (ang. Royal Scottish Academy of Music and Drama [obecnie Królewskie Konserwatorium w Szkocji, gael. Conservatoire Rìoghail na h-Alba]) jako najmłodszy student[1][3][4][5]. W 1983 roku ukończył studia na Uniwersytecie w Glasgow ze stopniem licencjata w grze na pianinie oraz jej nauczaniu[6][7]. Rok później otrzymał dyplom z wykonawstwa muzyki po zagraniu pierwszego koncertu fortepianowego Mendelssohna z orkiestrą RSAMD[1]. Po ukończeniu nauki formalnej był rozchwytywanym pianistą. W latach 1988–1991 mieszkał w Edynburgu[1][3].
W latach 1991–2009 James Peace przebywał w Bad Nauheim (Niemcy)[1][4][5][7][8]. Od 1998 roku prowadził badania na temat tanga, produkując płytę Tango escocés (szkockie tango)[1][8][9], na której umieścił własne kompozycje na fortepian inspirowane tangiem, a w 2002 roku wstąpił do Akademii Muzycznej „Victoria“ (ang. Victoria College of Music)[3][8]. Tego samego roku, na przełomie września i października, wyruszył w trasę koncertów solowych na terenie północnych Niemczech, natomiast w listopadzie na Daleki Wschód, gdzie po raz pierwszy zagrał Tango XVII w Hongkongu[7][10][11]. W Tokio został odznaczony pamiątkowym międzynarodowym medalem stowarzyszenia pianistów IPDA[1][7][8][12].
W kolejnych latach jego występy odbywały się głównie w Europie. Grał tango w następujących stolicach: Amsterdam, Ateny[13], Berlin[14], Bruksela, Helsinki[15], Lizbona[16], Londyn, Madryt[17], Oslo[18], Rejkjavík[19], i Wiedeń[20].
W 2005 roku otrzymał złoty medal Międzynarodowego Stowarzyszenia „Lutèce“ (fr. Internationale Académie de Lutèce) w Paryżu[1][2], a w 2008 roku został przyjęty do Akademii Muzycznej w Londynie (ang. London College of Music) jako uznanie jego zasług w dziedzinie tanga[1].
Po krótkim pobycie w Edynburgu[2] wrócił do Wiesbaden w Niemczech w lutym 2010 roku[1][2]. Skutkowało to nowymi impulsami twórczymi, dzięki czemu z wybranych oryginalnych kompozycji stworzył krótki film. Film dokumentalny James Peace w Wiesbaden stanowi jedno z dzieł tego gatunku[21][22].
Nagrody i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- I miejsce, Konkurs Agnes Millar, Glasgow, 1983[6].
- I miejsce, Konkurs Dunbartonshire E.I.S. Prize, Glasgow, 1984[6].
- Sibelius Essay Prize (Konkurs im Sibeliusa), 1985[6].
- Międzynarodowe Konkurs Kompozycyjny T.I.M. (wł. Torneo Internazionale di Musica). Dyplom, Rzym, 2000[1][2][7].
- Fundacja IBLA (ang. IBLA Foundation). Dyplom, Nowy Jork, 2002[1][2][7].
- Międzynarodowe Stowarzyszenie IPDA. Pamiątkowy medal (klasa I), Tokio, 2002[1][2][7][12].
- Międzynarodowe Stowarzyszenie Lutèce. Złoty medal, Paryż, 2005[1][2].
Ważniejsze kompozycje[edytuj | edytuj kod]
- Wodospad op.3 na flet i fortepian
- Sielanki op.4 na rożek angielski solo
- Aubade op.9 na rożek angielski i orkiestrę smyczkową
- Lento Lacrimoso op.10 na wiolonczelę i fortepian
- Zapomniane liście op.12 na wiolonczelę i orkiestrę
- Sonata op.16 na obój i fortepian
- Ballada op.18 na orkiestrę symfoniczną
- Uroczysty marsz nr 1 op.19 na organy i orkiestrę
- Uroczysty marsz nr 2 op.23 na orkiestrę
- Jesienne złoto op.25 na klarnet, 2 skrzypiec, altówkę i wiolonczelę[23]
- Pieśń wieczności op.32 na sopran i orkiestrę[1]
- 24 utwory tanga na fortepian solo[1][9][24]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q Birgitta Lamparth. Bez drażniących odgłosów. Wiesbadener Tagblatt (niemiecka gazeta), 10 lutego 2011.
- ↑ a b c d e f g h Julia Anderton. Tango niczym słodkogorzka opowieść. Wiesbadener Kurier (niemiecka gazeta), 24 marca 2012
- ↑ a b c d Sabine Klein. Moja muzyka jest jak ja ― „bardzo romantyczna”. Frankfurter Rundschau (niemiecka gazeta), 1992, nr 254, s. 2
- ↑ a b „James Peace”. FRIZZ (niemiecki magazyn), styczeń 2001, s. 5
- ↑ a b Manfred Merz. Mistrzowsko namalowany wrażliwy świat romantyczny, Wetterauer Zeitung (niemiecka gazeta), 12 listopada 1992, nr 264, s. 19
- ↑ a b c d G. Müller. Dusza pianina tańczy tango. Kulturspiegel Wetterau (niemiecka gazeta), 17 maja 2001, s. 5
- ↑ a b c d e f g „James Peace”. The Tango Times (magazyn w Nowym Jorku). Wynik 39, zimowy 2003/2004, s. 1, 2, 3 i 5
- ↑ a b c d „James Peace”. La Cadena (magazyn holenderski), wrzesień 2002, s. 26
- ↑ a b Tango escocés, Biblioteka Narodowa Szkocji.
- ↑ Biuletyn Informacyjny, TangoTang, 8 października 2016.
- ↑ „James Peace”. South China Post (gazeta w Hongkongu). 9 października 2002.
- ↑ a b IPDA, Tokio. Nagrody i laureaci, 2002.
- ↑ Broszura programu, Ateny {Για σένα, Αγγελικί}, 27 października 2016.
- ↑ Tangodanza (niemiecki magazyn). Wynik 1/2002 (nr 9)
- ↑ Afisz z trasy koncertowej w Finlandii, 2014.
- ↑ Afisz z trasy koncertowej w Portugalii, 2016.
- ↑ Afisz z trasy koncertowej w Hiszpanii: «¡Feliz Cincuenta cumpeaños 2013!»
- ↑ Listen.no: Konsert, James Peace, Flygel. Muzeum Muncha w Oslo, 16 października 2004.
- ↑ Rikarður Ö. Pálsson. «Skozir Slaghörputangoár», mbl - Morgunblaðið (islandzka gazeta), 14 października 2004.
- ↑ Broszura programu, Wiedeń, 23 stycznia 2005.
- ↑ „James Peace in Wiesbaden“, Biblioteka Narodowa Szkocji.
- ↑ „James Peace in Wiesbaden“, Niemiecka Biblioteka Narodowa.
- ↑ Schwäbische Post (niemiecka gazeta). „Dźwięk skrzypiec skrzypiec szybuje nad orkiestrą“. 4 czerwiec 1994 r.
- ↑ Niemiecka Biblioteka Narodowa. „James Peace”