Jan Chudzicki

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jan Chudzicki
Jesionowski
major lekarz major lekarz
Data i miejsce urodzenia

12 czerwca 1892
Stara Olsza

Data i miejsce śmierci

10 marca 1972
Kraków

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie
ludowe Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

3 pułk piechoty
38 pułk piechoty
10 Batalion Sanitarny
Zakład Amunicyjny Nr 4
5 Dywizjon Samochodowy
5 Dywizjon Taborów
20 Pułk Piechoty
73 Pułk Piechoty
6 Pułk Artylerii Lekkiej
6 Dywizja Piechoty

Stanowiska

starszy lekarz dywizjonu
naczelny lekarz pułku
szef służby zdrowia dywizji

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
I wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie) Złoty Krzyż Zasługi Medal Zwycięstwa (międzyaliancki)

Jan Antoni Chudzicki, ps. „Jesionowski” (ur. 12 czerwca 1892 w Starej Olszy, zm. 10 marca 1972 w Krakowie) – major lekarz Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 12 czerwca 1892 roku w rodzinie Józefa i Leokadii[1]. Był starszym bratem Józefa (1895–1926), legionisty i oficera Wojska Polskiego. W 1912 roku został absolwentem Gimnazjum św. Jacka w Krakowie. Wówczas rozpoczął studia medycyny w Collegium Medicum Uniwersytetu Jagiellońskiego[1].

Po wybuchu I wojny światowej, 4 września 1914 wstąpił do Legionów Polskich. Służył jako patrolowy sanitarny w szeregach 3 pułku piechoty w składzie II Brygady[1]. 1 listopada 1916 roku został mianowany chorążym sanitarnym[2]. Pod koniec 1917 roku awansowany do stopnia podporucznika sanitarnego. Od połowy lutego 1918 służył w II Korpusie Polskim w Rosji. Brał udział w bitwie pod Kaniowem w maju 1918 i trafił do niewoli niemieckiej. Po oswobodzeniu był żołnierzem na obszarach rosyjskich, gdzie ponownie dostał się do niewoli.

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego i przydzielony do Szpitala Załogi w Modlinie. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 27. lokatą w korpusie oficerów sanitarnych, w grupie medyków (od 1923 roku – grupa podlekarzy), a jego oddziałem macierzystym była wówczas kompania zapasowa sanitarna Nr 6[3].

W latach 1923–1924 był młodszym lekarzem pułku w 38 pułku piechoty w Przemyślu, pozostając oficerem nadetatowym 10 batalionu sanitarnego z jednoczesnym odkomenderowaniem na studia uniwersyteckie w Krakowie[4][5]. Od 1926 roku pełnił służbę w garnizonie Kraków. W 1928 roku służył w Zakładzie Amunicyjnym Nr 4, pozostając w kadrze oficerów służby zdrowia[6]. W 1930 uzyskał dyplom doktora wszech nauk lekarskich[7]. 26 marca 1931 został przeniesiony w korpusie oficerów sanitarnych z grupy podlekarzy do grupy lekarzy[8]. 22 grudnia 1931 został mianowany majorem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1932 i 2. lokatą w korpusie oficerów sanitarnych, grupa lekarzy[9]. 23 października 1931 został przeniesiony z 5 dywizjonu samochodowego w Krakowie do 5 dywizjonu taborów w Bochni na stanowisko starszego lekarza[10][11]. Od 18 listopada 1935 był naczelnym lekarzem 20 pułku piechoty w Krakowie[1]. Od 15 listopada 1937 był naczelnym lekarzem 73 pułku piechoty w Katowicach, a od maja 1939 naczelnym lekarzem 6 pułku artylerii lekkiej w Krakowie[1].

W czasie kampanii wrześniowej 1939 roku był szefem służby zdrowia 6 Dywizji Piechoty[12]. Po zakończeniu wojny przez pewien czas był oficerem ludowego Wojska Polskiego. Później pracował jako lekarz, prowadząc własną praktykę prywatną. Zmarł 10 marca 1972 w Krakowie. Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym przy ul. Prandoty w Krakowie (kwatera 7 WOJ-zach-16)[13].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e Wykaz Legionistów ↓.
  2. ↑ Lista starszeństwa 1917 ↓, s. 58.
  3. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 320.
  4. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 237, 1204, 1279.
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1073, 1087.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 718, 744.
  7. ↑ Konopka 1936 ↓, s. 56.
  8. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 26 marca 1931 roku, s. 96.
  9. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 22 grudnia 1931 roku, s. 408.
  10. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 7 z 23 października 1931 roku, s. 330.
  11. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 327, 787.
  12. ↑ Głowacki 1986 ↓, s. 329.
  13. ↑ Lokalizator Grobów - Zarząd Cmentarzy Komunalnych [online], zck-krakow.pl [dostęp 2020-07-22].
  14. ↑ M.P. z 1931 r. nr 111, poz. 163 „za pracę w dziele odzyskania Niepodległości”.
  15. ↑ M.P. z 1939 r. nr 45, poz. 76 „za zasługi na polu pracy społecznej”.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Jan_Chudzicki&oldid=70690179”