Jelisiej Goriaczow
| |
 komkor
| |
| Data i miejsce urodzenia |
1892 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1912–1938 |
| Siły zbrojne | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
  Carskie: 
| |
Jelisiej Iwanowicz Goriaczow, ros. Елисей Иванович Горячев (ur. 1892 w chutorze Pieskowatski w obwodzie dońskim, zm. 12 grudnia 1938 w Płoskirowie) – radziecki wojskowy, komkor.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Był z pochodzenia Kozakiem dońskim. Podczas I wojny światowej służył w armii Imperium Rosyjskiego jako podoficer. Został odznaczonym krzyżem św. Jerzego wszystkich klas. Po rewolucji październikowej wypowiedział służbę w oddziałach Kozaków dońskich, które poparły ruch białych i został skazany na śmierć za prowadzenie bolszewickiej agitacji w oddziałach[1]. W 1919 r. wstąpił do WKP (b)[2]. W latach 1918-1921 dowodził zwiadem 3 brygady kawalerii 4 dywizji kawalerii, następnie był zastępcą dowódcy wydzielonego pułku kawalerii 1 Armii Konnej i wreszcie dowódcą 11 brygady kawalerii 4 dywizji kawalerii[2]. W 1922 r. został dwukrotnie odznaczony Orderem Czerwonego Sztandaru[2]. Brygadą kawalerii dowodził również w latach 1921-1930[2]. W latach 1930-1932 studiował na Akademii Wojskowej im. Michaiła Frunzego[2]. Od 1930 do 1933 dowodził 3 dywizją kawalerii, zaś od 1933 do 1937 był dowódcą 6 korpusu kawalerii[2]. W 1930 r. otrzymał Order Czerwonego Sztandaru po raz trzeci[2]. Uważany był za zdolnego dowódcę, ponadto jego karierze sprzyjali dawni przełożeni z Armii Konnej – marsz. Siemion Budionny i komisarz obrony Klimient Woroszyłow[1].
Był członkiem Sądowego Trybunału Specjalnego Sądu Najwyższego ZSRR, który 11 czerwca skazał na śmierć siedmiu wysokich rangą dowódców Armii Czerwonej: marszałka Michaiła Tuchaczewskiego, komandarmów I rangi Ionę Jakira oraz Ijeronima Uborewicza, komandarma II rangi Augusta Korka, komkorów Witalija Primakowa, Borisa Feldmana, Roberta Ejdemana i Witowta Putnę. Proces miał charakter pokazowy, a postawione zarzuty szpiegostwa i spisku antypaństwowego były całkowicie fałszywe[3].
Wkrótce po procesie Tuchaczewskiego został mianowany zastępcą dowódcy Kijowskiego Okręgu Wojskowego[1] oraz dowódcą grupy kawalerii tegoż okręgu[2]. W lutym 1938 r. podczas uroczystości w rocznicę 20 lat sformowania Armii Czerwonej otrzymał awans na stopień komkora[1].
W tym samym roku intrygę przeciwko Goriaczowowi zorganizował Jefim Szczadienko, który skłonił komandarma Iosifa Apanasienkę do wystąpienia z niepochlebną opinią na jego temat. Przeciwko komkorowi wystąpił również Pawieł Dybienko. Goriaczow bez powodzenia prosił Woroszyłowa o pomoc. Ostatecznie, przekonany o nieuchronnym aresztowaniu, 12 grudnia 1938 r. zastrzelił się[4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- P. Wieczorkiewicz, Łańcuch śmierci. Czystka w Armii Czerwonej 1937-1939, Zysk i S-ka, Warszawa 2016, ISBN 978-83-7785-794-6.