Jerzy Niemczycki
 kapitan
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
7 września 2006 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1939–1945 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
2 Dywizja Strzelców Pieszych, |
| Stanowiska |
instruktor dywersji |
| Główne wojny i bitwy |
II wojna światowa, |
| Późniejsza praca |
kierownik działu handlowego |
| Odznaczenia | |
| |
Jerzy Marian Niemczycki vel Jerzy Orłowski ps. „Janczar”, „Szydło” (ur. 15 listopada 1918 w Działoszycach, zm. 7 września 2006 w Wauwatosa, w Stanach Zjednoczonych) – kapitan piechoty Polskich Sił Zbrojnych i Armii Krajowej, cichociemny.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
W 1939 ukończył z wynikiem bardzo dobrym Korpus Kadetów Nr 1 we Lwowie, gdzie uczył się od 1935 roku.
We wrześniu 1939 roku nie został zmobilizowany. Przekroczył granicę polsko-węgierską 19 września 1939 roku. W grudniu dotarł do Francji, gdzie został przydzielony do 2 Dywizji Strzelców Pieszych, a następnie skierowany do Szkoły Podoficerskiej. W czerwcu 1940 roku przedostał się do Wielkiej Brytanii, gdzie został przydzielony do 2 Batalionu Strzelców 1 Brygady Strzelców i Szkoły Podchorążych Piechoty.
Zgłosił się do służby w kraju. Po przeszkoleniu w dywersji został zaprzysiężony 4 sierpnia 1943 roku w Oddziale VI Sztabu Naczelnego Wodza i przeniesiony do Głównej Bazy Przerzutowej w Brindisi we Włoszech. Zrzutu dokonano w nocy z 14 na 15 kwietnia 1944 roku w ramach operacji „Weller 11” dowodzonej przez kpt. naw. Stanisława Daniela. Dostał przydział do Podokręgu Rzeszów AK na stanowisko instruktora dywersji. W nocy z 7 na 8 maja 1944 roku został przerzucony na „melinę” w Łęgu, gdzie znajdował się również magazyn broni. Był jednym z niewielu, którzy ocaleli z bitwy w obronie tego magazynu (zginęli w czasie tej bitwy inni cichociemni: Bronisław Kamiński, Włodzimierz Lech i Józef Wątróbski).
Do marca 1945 roku utrzymywał kontakty z Delegaturą Sił Zbrojnych na Kraj. Pod nazwiskiem konspiracyjnym zatrudnił się jako kierownik działu handlowego w Państwowej Centrali Handlowej w Kłodzku. W 1947 roku ujawnił się przez komisją amnestyjną. W 1948 roku przez zieloną granicę opuścił Polskę i zamieszkał we Francji. Został awansowany na kapitana. W 1957 roku przeniósł się do Stanów Zjednoczonych, gdzie mieszkał do końca życia.
Był autorem wspomnień pt. Jedyna szansa opublikowanych w książce Drogi cichociemnych... (wyd. I, II, III, Veritas, Londyn, 1954, 1961, 1972, Bellona, Warszawa, 1993, 2008).
Awanse[edytuj | edytuj kod]
- plutonowy podchorąży – 20 sierpnia 1942 roku
- podporucznik – ze starszeństwem z dniem 15 kwietnia 1944 roku
- porucznik –
- kapitan –
Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Walecznych – czterokrotnie.
Życie rodzinne[edytuj | edytuj kod]
Był synem Tadeusza i Ireny z domu Nowackiej. Ożenił się w 1963 roku z Barbarą Pyzik. Mieli córkę Ewę, zamężną Melenchuk.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Barbara Niemczycka. Jerzy Marian Niemczycki „Jantar”. „Kombatant Biuletyn Urzędu ds Kombatantów i osób Represjonowanych”. 11 (202), s. 28, listopad 2007. ISSN 0867-8952.
- Krzysztof A. Tochman: Słownik biograficzny cichociemnych. T. 4. Zwierzyniec –Rzeszów: Obywatelskie Stowarzyszenie „Ostoja”, 2011, s. 145–147. ISBN 978-83-933857-0-6.
- Jędrzej Tucholski: Cichociemni. Warszawa: Instytut Wydawniczy „Pax”, 1984, s. 372. ISBN 83-211-0537-8.
- Jędrzej Tucholski: Cichociemni 1941–1945 – Sylwetki spadochroniarzy. Wojskowy Instytut Historyczny, 1984, s. 199.