Jerzy Łukaszewicz (polityk)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jerzy Łukaszewicz
Data i miejsce urodzenia

24 września 1931
Warszawa

Data i miejsce śmierci

18 lipca 1983
Warszawa

Poseł na Sejm PRL VI, VII i VIII kadencji
Okres

od 1972
do 1980

Przynależność polityczna

Polska Zjednoczona Partia Robotnicza

Odznaczenia
Order Sztandaru Pracy I klasy Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Srebrny Krzyż Zasługi Medal 30-lecia Polski Ludowej Medal 10-lecia Polski Ludowej Kawaler Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Medal jubileuszowy „Trzydziestolecia zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945”
Jerzy Łukaszewicz (z lewej) i Ryszard Frelek w prezydium I Krajowej Konferencji PZPR, październik 1973
Grób Jerzego Łukaszewicza na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach

Jerzy Łukaszewicz (ur. 24 września 1931 w Warszawie, zm. 18 lipca 1983 tamże) – polski działacz partyjny z okresu PRL, członek Biura Politycznego KC PZPR, poseł na Sejm PRL VI, VII i VIII kadencji.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Syn Wacława i Janiny. Działał w organizacjach młodzieżowych. Ukończył studia na Wydziale Historyczno-Socjologicznym Wyższej Szkoły Nauk Społecznych. 29 września 1949 został członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, a od 1961 pracował w partyjnym aparacie (m.in. jako I sekretarz Komitetu Dzielnicowego w warszawskiej Woli w latach 1964–1969, zastępca członka Komitetu Centralnego od 1964 do 1968, członek KC w latach 1968–1980, sekretarz organizacyjny Komitetu Warszawskiego od 1969 do 1972 i kierownik Wydziału Propagandy, Prasy i Wydawnictw w latach 1972–1975). W latach 1971–1980 był sekretarzem KC PZPR odpowiedzialnym za prasę i propagandę. W latach 1972–1980 był posłem na Sejm PRL VI, VII i VIII kadencji. Od 1972 do 1981 zasiadał w prezydium Ogólnopolskiego Komitetu Frontu Jedności Narodu, ponadto był członkiem jego Sekretariatu[1]. Od 12 grudnia 1975 do 15 lutego 1980 był zastępcą członka Biura Politycznego KC PZPR, a następnie – do 24 sierpnia 1980 – członkiem Biura Politycznego KC PZPR. Jako bliski współpracownik Edwarda Gierka został w 1980 usunięty ze składu Komitetu Centralnego PZPR oraz pozbawiony mandatu posła. 15 lipca 1981 został wykluczony z PZPR. W latach 1981–1982 internowany wraz z innymi członkami ekipy Edwarda Gierka.

Zmarł w 1983 i został pochowany na warszawskich Powązkach Wojskowych (kwatera A15-7-27)[2].

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Trybuna Robotnicza”, nr 25 (8701), 31 stycznia 1972, s. 1.
  2. Wyszukiwarka grobów w Warszawie.
  3. M.P. z 1955 r. nr 117, poz. 1538.
  4. Medale 30-lecia dla czołowych działaczy partyjnych i państwowych [w:] „Trybuna Robotnicza”, nr 170, 19 lipca 1974, s. 1.
  5. Dziennik Urzędowy Rady Narodowej m.st. Warszawy, nr 21, 20 sierpnia 1964, s. 4.
  6. Medale radzieckie dla polskich przywódców [w:] „Dziennik Bałtycki”, nr 106, 9–11 maja 1975, s. 1.
  7. Medale Georgi Dymitrowa dla członków kierownictwa PZPR [w:] „Trybuna Robotnicza”, nr 266, 8 listopada 1972, s. 1.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]