Jewgienij Azarow

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jewgienij Azarow
Евгений Азаров
13+7 zwycięstw
major lotnictwa major lotnictwa
Data i miejsce urodzenia

20 listopada 1914
Wołfino, obwód kurski

Data i miejsce śmierci

26 stycznia 1957
Puszkino

Przebieg służby
Lata służby

1935–1946

Siły zbrojne

Armia Czerwona
Wojskowe Siły Powietrzne

Stanowiska

dowódca klucza, dowódca eskadry

Główne wojny i bitwy

wojna zimowa, front wschodni (II wojna światowa)

Odznaczenia
Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego
Order Lenina Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Suworowa III klasy (ZSRR) Order Czerwonej Gwiazdy Medal „Za zasługi bojowe” Medal „Za Zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941-1945” Medal „Za obronę Leningradu”

Jewgienij Aleksandrowicz Azarow (ros. Евгений Александрович Азаров, ur. 7 listopada?/20 listopada 1914 we wsi Wołfino obecnie w rejonie głuszkowskim w obwodzie kurskim, zm. 26 stycznia 1957 w Puszkino) – radziecki lotnik wojskowy, major, Bohater Związku Radzieckiego (1944).

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Dzieciństwo i młodość spędził w Prokopjewsku, gdzie skończył 7 klas szkoły, pracował jako ślusarz w cukrowni, ukończył technikum traktorowe. Od 1935 służył w Armii Czerwonej, w 1938 ukończył wojskową szkołę lotniczą w Charkowie, 1939-1940 uczestniczył w wojnie z Finlandią jako pilot I-153. Od 22 czerwca 1941 brał udział w wojnie z Niemcami jako pilot 153 pułku lotnictwa myśliwskiego, od lipca 1941 440 pułku lotnictwa myśliwskiego, w którym został dowódcą klucza i zastępcą dowódcy eskadry, od lutego 1942 dowodził eskadrą w 19 (potem: 179 gwardyjskim) pułku lotnictwa myśliwskiego. 15 sierpnia 1941 odniósł swoje pierwsze zwycięstwo w walce powietrznej. Od 1942 należał do WKP(b). W 1944 walczył w składzie 6 Armii Powietrznej 1 Frontu Białoruskiego. 21 lipca 1944 w walce powietrznej w okolicach Siedliszcza staranował swoim Ła-5 samolot wroga i wyskoczył na spadochronie. Do sierpnia 1944 wykonał 339 lotów bojowych i stoczył 101 walk powietrznych, w których strącił osobiście 8 i w grupie 7 samolotów wroga. Łącznie podczas wojny wykonał ponad 400 lotów bojowych, odnosząc 13 zwycięstw osobiście i 7 w grupie. Był ośmiokrotnie ranny. W kwietniu 1946 w stopniu majora został zwolniony do rezerwy ze względu na stan zdrowia.

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]