Julian Zydorek

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Julian Zydorek
Data i miejsce urodzenia

5 stycznia 1952
Poznań

Data i miejsce śmierci

24 marca 2018
Puszczykowo

Miejsce spoczynku

Cmentarz Junikowo w Poznaniu

Zawód, zajęcie

działacz opozycyjny, muzealnik

Alma Mater

Wyższa Szkoła Nauk Humanistycznych i Dziennikarstwa w Poznaniu

Rodzice

Julian, Helena

Małżeństwo

Ewa Zydorek

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Wolności i Solidarności Świadek Historii

Julian Jerzy Zydorek (ur. 5 stycznia 1952 w Poznaniu, zm. 24 marca 2018 w Puszczykowie[1]) – polski działacz opozycji demokratycznej w PRL, muzealnik.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Syn Juliana i Heleny[1]. W 1975 ukończył Technikum Łączności w Poznaniu. W 2003 ukończył studia licencjackie w Wyższej Szkole Nauk Humanistycznych i Dziennikarstwa w Poznaniu.

W latach 1971–1983 pracownik Wielkopolskich Zakładów Teleelektronicznych „Telkom-Teletra” im. Karola Świerczewskiego w Poznaniu.

Od września 1980 członek „Solidarności”, przewodniczący komitetu założycielskiego „S" w Telkom-Teletrze; członek prezydium MKZ „S" Wielkopolska, współzałożyciel Wielkopolskiego Komitetu Obrony Więzionych za Przekonania.

13 grudnia 1981 został internowany w Ośrodku Odosobnienia w Gębarzewie, a następnie osadzony w Ostrowie Wielkopolskim i Kwidzynie. 4 grudnia 1982 został zwolniony. W 1983 sygnatariusz listu do Sejmu PRL w sprawie uwolnienia więźniów politycznych. W następstwie swojej działalności opozycyjnej w formie represji został zwolniony z pracy w „Telkom-Teletrze”. Od 1983 drukarz, kolporter wydawnictw podziemnych i uczestnik demonstracji. W 1983–1984 wydawca podziemnego miesięcznika „Rezonans” i współtwórca wydawnictwa Awers. W kwietniu 1984 został aresztowany, w czerwcu tego samego roku zwolniony na mocy amnestii. W latach 1984–1989 był członkiem Międzyzakładowej Rady „S” w Poznaniu.

W 1989 przywrócony do pracy w „Telkom-Teletrze”. W latach 1991–1992 był pracownikiem poznańskiego oddziału Ośrodka Karta, a w latach 1992–1994 wicedyrektorem, a później dyrektorem Radia Obywatelskiego Poznań. W latach 1997–2002 był kierownikiem produkcji w TVP3 Poznań. W latach 2005–2008 pracował na stanowisku starszego dokumentalisty w Muzeum Powstania Poznańskiego – Czerwiec 1956. Współpracował z Oddziałowym Biurem Edukacji Instytutu Pamięci Narodowej w Poznaniu przy realizacji regionalnego projektu edukacyjnego dla licealistów w 30. rocznicę wprowadzenia stanu wojennego w 2011. W 2012 r. został laureatem nagrody honorowej „Świadek Historii” przyznanej przez Instytut Pamięci Narodowej[2].

Jego żoną była Ewa Zydorek. Został pochowany na Cmentarzu Junikowo w Poznaniu[3].

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Julian Zydorek. rejestry-notarialne.pl.
  2. XII edycja Nagrody Honorowej Prezesa IPN „Świadek Historii” – zgłoszenia do 14 maja 2021. Instytut Pamięci Narodowej. [dostęp 2021-10-26]. (pol.).
  3. Poznan.pl - Plan Poznania - Cmentarze [online], www.um.poznan.pl [dostęp 2021-05-20].
  4. Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 19 października 2011 r. o nadaniu orderów i odznaczenia (M.P. z 2012 r. poz. 208).
  5. Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 1 grudnia 2015 r. o nadaniu odznaczeń (M.P. z 2016 r. poz. 128).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]