Juliusz Dudziński

Juliusz Dudziński

Data i miejsce urodzenia	25 stycznia 1893 Radzymin, Królestwo Polskie
Data i miejsce śmierci	17 września 1939 Lublin, Polska
Poseł V kadencji Sejmu (II RP)
Okres	od 13 września 1938 do 17 września 1939
Przynależność polityczna	Obóz Zjednoczenia Narodowego
Odznaczenia

Juliusz Dudziński (ur. 25 stycznia 1893 w Radzyminie, zm. 17 września 1939 w Lublinie) – polski działacz niepodległościowy i polityk, poseł na Sejm IV i V kadencji w II RP, oficer kawalerii Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

Urodził się 25 stycznia 1893 w Radzyminie, w rodzinie Antoniego i Józefy z Jasińskich. Po ukończeniu gimnazjum w Warszawie rozpoczął studia na uniwersytecie w Liège, podczas których odbył kurs podoficerski Związku Strzeleckiego (działał w nim od 1912). Po wybuchu I wojny światowej wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej, w której został komendantem obwodu radzymińskiego POW. Następnie wchodził w skład w 1 pułku ułanów Legionów Polskich. Od 5 lutego do 31 marca 1917 był słuchaczem kawaleryjskiego kursu oficerskiego. Kurs ukończył z wynikiem dostatecznym w stopniu starszego ułana. Od 1918 do 1922 służył w 1 pułku szwoleżerów, walcząc w wojnach polsko-ukraińskiej i polsko-bolszewickiej. Służbę zakończył jako dowódca szwadronu w stopniu rotmistrza.

Następnie, od 1922 prowadził własne, 100-ha gospodarstwo rolne w Gościeradzu. Działał wówczas w samorządzie terytorialnym – był członkiem rady gminnej, sejmiku powiatowego i wojewódzkiego. Pełnił też funkcję radcy i członka zarządu Wielkopolskiej Izby Rolniczej. Był również prezesem Banku Ludowego w Bydgoszczy oraz członkiem Rady Głównej Wielkopolskiego Towarzystwa Kółek Rolniczych.

W 1935 z listy BBWR został wybrany posłem na Sejm w okręgu nr 100 (Bydgoszcz miasto i powiat, Wyrzysk i Chodzież). Został sekretarzem prezydium izby. Powtórnie wybrany w 1938. W działalności prezentował poglądy antysemickie, będąc także - zwłaszcza w drugiej kadencji - ostrym krytykiem sanacji. Był współzałożycielem grupy „Jutro Pracy". Na stopień majora rezerwy został awansowany ze starszeństwem z 19 marca 1939 i 1. lokatą w korpusie oficerów kawalerii.

W kampanii wrześniowej dowodził ochotniczym oddziałem obrony Lublina. Ciężko ranny, zmarł w szpitalu. Pochowany został kwaterze wojennej cmentarza przy ul. Unickiej.

15 sierpnia 1925 ożenił się z Pauliną Zulińską.

Major Dudziński jest patronem jednej z ulic w Lublinie.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 2148 – 30 czerwca 1921
• Krzyż Niepodległości – 24 października 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”
• Krzyż Walecznych czterokrotnie (po raz pierwszy „za udział w b. Legionach Polskich”)
• Srebrny Krzyż Zasługi – 9 listopada 1932 „za zasługi na polu pracy rolniczo-oświatowej”

Bibliografia

• Komenda Legionów (Dowództwo Polskiego Korpusu Posiłkowego). [w:] sygn. I.120.1.125 [on-line]. Centralne Archiwum Wojskowe. [dostęp 2022-10-20].
• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2023-10-30].
• Księga Jazdy Polskiej. Bolesław Wieniawa-Długoszowski (red.) Bronisław Rakowski (red.) Władysław Dziewanowski (red.) Karol Koźmiński (red.) Stanisław Strumph-Wojtkiewicz (red.) Stanisław Ostoja-Chrostowski (red.) Stanisław Haykowski (ilust.). Warszawa: Zakłady Graficzne Instytutu Wydawniczego „Biblioteka Polska”, 1938.
• Stanisław Łoza: Czy wiesz kto to jest?. Warszawa: Główna Księgarnia Wojskowa, 1938.
• Kto był kim w drugiej Rzeczypospolitej. Jacek Majchrowski (red.). Warszawa: Polska Oficyna Wydawnicza „BGW”, 1994, s. 270. ISBN 83-7066-569-1.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Wyd. 2 poszerzone. Warszawa: Wydawnictwo Tetragon Sp. z o.o., 2021. ISBN 978-83-66687-09-7.
• Norbert Wójtowicz: Antymasońska kampania 1938 roku (z dołączeniem wybranych dokumentów). Krzeszowice: 2005. ISBN 83-60048-10-X.brak strony w książce

Linki zewnętrzne

• Juliusz Dudziński: Moich siedem grzechów głównych (1939) w bibliotece Polona