Józef Kościelski
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Miejsce spoczynku |
Kaplica kościoła św. Jakuba w Miłosławiu |
| Zawód, zajęcie |
poeta, dramaturg, polityk |
Józef Teodor Stanisław Kościelski, herbu Ogończyk (ur. 9 listopada 1845[1] w Służewie, powiat Inowrocław, zm. 22 lipca 1911 w Poznaniu) – poeta, dramaturg, wielkopolski działacz polityczny, mecenas sztuki i filantrop.
Życiorys
Był synem hrabiego Augusta Kościelskiego (1818-1879) i Józefy z Wodzińskich oraz bratankiem Władysława (Sefera Paşy). Uczęszczał do poznańskiego Gimnazjum św. Marii Magdaleny. Maturę zdał w Braniewie. Następnie studiował prawo w Berlinie i Heidelbergu. W czasie studiów był przewodniczącym Towarzystwa Akademików Polskich w Berlinie. W latach 1871-1872 podróżował po Francji, Afryce i Bliskim Wschodzie. Po powrocie do kraju gospodarował w dobrach rodzinnych nad Gopłem oraz zajmował się polityką i literaturą.
Kościelski utrzymywał przyjacielskie stosunki z ks. Wilhelmem, pruskim następcą tronu (późniejszym cesarzem Wilhelmem II). W 1881 otrzymał fotel w Izbie Panów Landtagu pruskiego, a od 1884 był posłem do Reichstagu. Reprezentował linię polityczną ugody z rządem pruskim, co spotkało się z krytyką innych członków parlamentarnego Koła Polskiego oraz opinii publicznej[2]. Grono sojuszników, skupionych głównie w środowisku „Kuriera Poznańskiego”, pozyskał dopiero po ustąpieniu Bismarcka i objęciu funkcji kanclerza przez Capriviego (1890). Kiedy w 1894 Caprivi złożył urząd, Kościelski zdecydował zakończyć karierę parlamentarną.
W 1896 zaczął gospodarować w majątku Miłosław, który zakupił za pieniądze otrzymane w spadku po stryju, Władysławie Kościelskim. Podjął także działalność społeczną i kulturalną, prezentując jednak nową, antypruską postawę. Był mecenasem młodzieży polskiej studiującej w Niemczech (m.in. Jana Kasprowicza). W Miłosławiu, gdzie gościł m.in. Juliana Fałata[3] i Leona Wyczółkowskiego[3], założył galerię obrazów malarzy polskich, a w 1899 ufundował pierwszy na ziemiach polskich pomnik Juliusza Słowackiego. Jego odsłonięcia, w którym uczestniczyło wielu znanych Polaków ze wszystkich zaborów, dokonał Henryk Sienkiewicz. Ponadto w 1899 uruchomił w Miłosławiu fabrykę cygar. Opiekował się robotnikami i dziećmi z ubogich rodzin, dla których wydawał darmowe posiłki oraz pobudował i utrzymywał przedszkole[4].
Kościelski powołał także Towarzystwo Dziennikarzy i Literatów Polskich, któremu przez szereg lat prezesował. Był członkiem Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk. Wspierał wiele instytucji przemysłowych, handlowych i rzemieślniczych, pełnił m.in. funkcję Prezesa Rady Nadzorczej spółki H. Cegielski Towarzystwo Akcyjne. W 1904 przeniósł się na stałe do Poznania. Rok później założył stowarzyszenie „Straż”, którym kierował do 1909.
Od 1881 był żonaty z Marią Bloch (1855-1926), córką bogatego finansisty warszawskiego, Jana Gotliba Blocha. Miał z nią troje dzieci: dwie córki i syna, Władysława Augusta. Zmarł w Poznaniu, ale został pochowany w Miłosławiu, w podziemiach kaplicy kościoła św. Jakuba. Jego imię nosi jedna z ulic w Inowrocławiu[5].
Publikacje
Kościelski był autorem poezji[6], dramatów i reportaży. Jego twórczość nie zyskała jednak większego uznania zarówno wśród czytelników, jak krytyki. Choć jest ich najmniej, reportaże stanowią najbardziej wartościowy literacko fragment jego dorobku pisarskiego.
|
Dramaty (dramolety)
|
Poezje
Reportaże
|
Przypisy
- ↑ Datenbank der deutschen Parlamentsabgeordneten (pol.) [dostęp 2011-04-14]
- ↑ Wiadomości Wrzesińskie - Admirał znad Gopła (pol.) [dostęp 2011-04-14]
- ↑ a b Urząd Gminy Miłosław - Historia (pol.) [dostęp 2011-04-14]
- ↑ Urząd Gminy Miłosław - Józef Kościelski (pol.) [dostęp 2011-04-14]
- ↑ Inowrocław, ul. Józefa Kościelskiego (pol.) [dostęp 2011-04-14]
- ↑ Józef Kościelski - „Wschód słońca” (pol.) [dostęp 2011-04-14]
Bibliografia
- Kazimierz Reychman: Szkice genealogiczne, Serja I. Warszawa: Hoesick F., 1936, s. 25-27.
- Edward Pieścikowski, Józef Kościelski, w: Wielkopolski słownik biograficzny, Warszawa-Poznań 1981, ISBN 83-01-02722-3
- Witold Jakóbczyk, Przetrwać nad Wartą 1815-1914, 55. część cyklu „Dzieje narodu i państwa polskiego”, Warszawa 1989