Katedra św. Pawła w Londynie

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Katedra św. Pawła w Londynie
St Paul’s Cathedral
1079157
Ilustracja
Państwo

 Wielka Brytania

Kraj

 Anglia

Miejscowość

Londyn

Wyznanie

anglikanizm

Kościół

Kościół Anglii

Położenie na mapie City of London
Mapa konturowa City of London, w centrum znajduje się punkt z opisem „Katedra św. Pawła w Londynie”
Położenie na mapie Wielkiej Brytanii
Mapa konturowa Wielkiej Brytanii, na dole po prawej znajduje się punkt z opisem „Katedra św. Pawła w Londynie”
Położenie na mapie Anglii
Mapa konturowa Anglii, na dole po prawej znajduje się punkt z opisem „Katedra św. Pawła w Londynie”
Położenie na mapie Wielkiego Londynu
Mapa konturowa Wielkiego Londynu, w centrum znajduje się punkt z opisem „Katedra św. Pawła w Londynie”
Ziemia51°30′49″N 0°05′54″W/51,513611 -0,098333
Strona internetowa

Katedra Świętego Pawła (ang. St Paul’s Cathedral) – jeden z najbardziej znanych kościołów anglikańskich w Wielkiej Brytanii i budowli Londynu. Jego budowę ukończono w 1710. Znajduje się w centrum londyńskiej dzielnicy City of London i formalnie pełni funkcję głównej świątyni tej dzielnicy. Pieczę nad nim sprawuje bezpośrednio lord major.

Charakterystyka[edytuj | edytuj kod]

Katedra świętego Pawła była budowana jako symbol odrodzenia Londynu i cechuje ją rozmach i monumentalność, ustępuje ona jednak swoimi rozmiarami watykańskiej bazylice Świętego Piotra. Ma około 158 metrów długości i około 75 metrów szerokości. Wysokość budowli mierzona od posadzki do końca krzyża umieszczonego na kopule wynosi 111 metrów. Budowlę wieńczy kopuła o średnicy 34 metrów, która jest jednym z najbardziej charakterystycznych elementów architektury Londynu.

Wewnątrz katedry znajduje się kilka galerii. Największą popularnością cieszy się Stone Gallery, z której rozpościera się rozległy widok na zakole Tamizy. Druga galeria – Galeria Szeptów (Whispering Gallery) – jest znana ze świetnej akustyki, umożliwiającej porozumiewanie się szeptem z odległości 30 m.

Nabożeństwa odbywają się codziennie wieczorem, a także w niedziele i Boże Narodzenie – to jedyna okazja, by zobaczyć katedrę bezpłatnie.

Organy[edytuj | edytuj kod]

W katedrze znajdują się organy, będące trzecimi[2] co do wielkości pod względem liczby piszczałek (7189) organami w Wielkiej Brytanii. Organy zostały zamówione u Bernarda Smitha w 1694 r. i są wyposażone w 5 manuałów, 189 rzędów piszczałek i 138 głosów[2]. Całość zamknięta jest we wspaniałej obudowie zaprojektowanej w warsztacie Christophera Wrena i ozdobionej przez Grinlinga Gibbonsa, znanego brytyjsko-holenderskiego rzeźbiarza.

Chór[edytuj | edytuj kod]

W katedrze funkcjonuje chór, składający się głównie z mężczyzn i chłopców, których można usłyszeć podczas niektórych nabożeństw. Podczas roku szkolnego chór śpiewa podczas nabożeństwa wieczornego 5 razy w tygodniu, podczas poniedziałkowej mszy można usłyszeć chór występujący gościnie, natomiast podczas czwartkowej mszy śpiewają chórzyści z the Vicars Choral bez udziału młodych chórzystów. W niedziele chór śpiewa podczas Jutrzni i Eucharystii.[2]

Najwcześniejsze zapiski o chórze pochodzą z 1127 r.

W chwili obecnej chór składa się z ok. 30 chłopców – chórzystów, 8 stażystów, chóru the Vicars Choral czyli 12 mężczyzn, którzy są profesjonalnymi śpiewakami[3].

Historia[edytuj | edytuj kod]

Rekonstrukcja wyglądu katedry przed 1561
Katedra płonie w czasie wielkiego pożaru Londynu w 1666 r. Rys. z epoki Václava Hollara

Katedra ta powstała pierwotnie na gruzach rzymskiej świątyni, wybudowanej niegdyś ku czci cesarza Klaudiusza. Normańska katedra była większa od obecnej i stanowiła największą świątynię ówczesnej Europy. Nie omijały jej pożary. Iglica została zniszczona przez piorun, wnętrze zostało splądrowane, a mury były w złym stanie. Katedra spłonęła ostatecznie podczas wielkiego pożaru Londynu w 1666 r.

Podjęto decyzję o budowie nowej katedry w stylu klasycyzującego baroku i rozpoczęto ją w roku 1675 pod nadzorem angielskiego architekta, Sir Christophera Wrena. Budowę zakończono po 35 latach, już pod kierunkiem syna Christophera Wrena, w roku 1710, chociaż pierwsze nabożeństwo odprawiono 2 grudnia 1697 roku. W 1852 roku na dziedzińcu katedry odnaleziono runiczny nagrobek.

Katedra była miejscem wielu słynnych pogrzebów (np. admirała Nelsona, księcia Wellingtona, Winstona Churchilla i Margaret Thatcher). Pogrzeby, śluby i inne ceremonie kościelne brytyjska rodzina królewska organizuje zazwyczaj w Westminster Abbey, ale to w katedrze św. Pawła odbył się ślub księcia WaliiKarola Windsora i lady Diany Spencer.

W kulturze[edytuj | edytuj kod]

  • W filmie Zabójcze maszyny Londyn jest ruchomym miastem w kształcie stożka, względnie podobnym do oryginału. A na jego szczycie jest katedra św. Pawła. Nie jest już świątynią, a pracownią inżynierów wojennych.
  • W nagrodzonej Nebulą i Hugo noweli Praktyka dyplomowa autorstwa Connie Willis wysłany w przeszłość praktykant ląduje w Londynie podczas niemieckich bombardowań i pełni dyżury na dachu katedry.

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Christopher Somerville: Przewodnik National Geographic – Wielka Brytania. Warszawa: G+J RBA Sp. z o.o.& Co. Spółka Komandytowa, 2001, s. 53. ISBN 83-89019-16-7.
  2. a b c Cathedral Musicians – St Paul’s Cathedral, stpauls.co.uk [dostęp 2016-12-27].
  3. Cathedral Choirs – St Paul’s Cathedral, stpauls.co.uk [dostęp 2017-02-11] (ang.).