Kazimierz Rettinger
.jpg)
| |
 porucznik piechoty
| |
| Data i miejsce urodzenia |
5 listopada 1891 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
1 stycznia 1933 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1914–1917 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
 
| |
Kazimierz Rettinger (ur. 5 listopada 1891 we Lwowie, zm. 1 stycznia 1933 w Warszawie) – porucznik Wojska Polskiego II RP, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari, doktor praw.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się 5 listopada 1891 we Lwowie, w rodzinie Zygmunta i Jadwigi z Chądzyńskich[1][2][a]. Był starszym bratem Stefana (1984–1940), kapitana lekarza Wojska Polskiego, zamordowanego w Charkowie[5][4] i Romana (1899–1958), majora lekarza Wojska Polskiego, działacza niepodległościowego[6][7][8].
Ukończył studia na wydziale prawa Uniwersytetu Jana Kazimierza, następnie pracował jako aplikant adwokacki. Od sierpnia 1914 w Legionach Polskich, początkowo żołnierz 2 pułku piechoty, a następnie 6 pułku piechoty LP z którym walczył podczas I wojny światowej[2].
Szczególnie odznaczył się 28 października 1915 pod Kamieniuchą, gdzie „pod obstrzałem nieprzyjaciela przenosił rozkazy pułkowe.”[9]. Za tę postawę został odznaczony Orderem Virtuti Militari[10]. 15 grudnia 1915 został mianowany chorążym piechoty, a 1 kwietnia 1917 podporucznikiem[11]. Wiosną 1917 był przydzielony do Sądu Polowego Legionów Polskich[11].
Po kryzysie przysięgowym w 1917 zwolniony. W lutym 1918 został mianowany podprokuratorem przy Sądzie Okręgowym w Łodzi[12]. Później w Warszawie[10].
Od 1920 ochotnik w szeregach odrodzonego Wojska Polskiego, w składzie 6 pułku piechoty z którym walczył podczas wojny polsko-bolszewickiej[10].
W 1921 zwolniony z wojska, pracował ponownie w sądownictwie[10]. 8 stycznia 1924 został zatwierdzony w stopniu porucznika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 508. lokatą w korpusie oficerów rezerwy piechoty[13]. W 1926 przeszedł do adwokatury[14]. Był członkiem Związku Adwokatów Polskich[15]. W 1931 został mianowany notariuszem[14].
Zmarł 1 stycznia 1933 w Szpitalu Ujazdowskim w Warszawie z powodu gruźlicy płuc i krtani[3]. 4 stycznia 1933 został pochowany na cmentarzu na Powązkach[3][10].
Żonaty z Zofią z Laskowskich, z którą miał dwoje dzieci: Barbarę (ur. 27 lipca 1922) i Andrzeja (ur. 19 kwietnia 1924)[16][10]
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 6382 – 17 maja 1922[17][18][19]
- Krzyż Niepodległości – 10 grudnia 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[20][21][22]
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Kolekcja ↓, s. 1, 8.
- ↑ a b Polak (red.) 1993 ↓, s. 177.
- ↑ a b c Kolekcja ↓, s. 9.
- ↑ a b Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 448.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 376, 697.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 372, 492.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-12-21]..
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-12-21]..
- ↑ Polak (red.) 1993 ↓, s. 177-178.
- ↑ a b c d e f Polak (red.) 1993 ↓, s. 178.
- ↑ a b Lista starszeństwa 1917 ↓, s. 24.
- ↑ Ruch służbowy. „Dziennik Urzędowy Królewsko-Polskiego Ministerstwa Sprawiedliwości”. 8, s. 284, 1918-02-25. Warszawa: Ministerstwo Sprawiedliwości..
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 491.
- ↑ a b Kolekcja ↓, s. 4.
- ↑ Spis członków Związku Adwokatów Polskich. „Czasopismo Adwokatów Polskich”. 11–12, s. 8, 1928. Lwów..
- ↑ Kolekcja ↓, s. 2.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 11 stycznia 1923, s. 31.
- ↑ Skarbek 1929 ↓, s. 40 poz. 96.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-12-21]..
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 287, poz. 381.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-12-21]..
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-12-21]..
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Rettinger Kazimierz. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.77-7415 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-12-21].
- Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu (12 kwietnia 1917). Komenda Legionów Polskich, 1917.
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Edward Skarbek: Zarys historji wojennej 6-go pułku piechoty Legionów. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Adwokaci II Rzeczypospolitej
- Ludzie urodzeni we Lwowie
- Notariusze II Rzeczypospolitej
- Odznaczeni Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari (II Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Krzyżem Niepodległości
- Oficerowie piechoty Legionów Polskich 1914–1918
- Podprokuratorzy II Rzeczypospolitej
- Porucznicy piechoty II Rzeczypospolitej
- Uczestnicy wojny polsko-bolszewickiej (strona polska)
- Urodzeni w 1891
- Zmarli w 1933
- Żołnierze II Brygady Legionów Polskich
- Żołnierze III Brygady Legionów Polskich