Kojibioza

Kojibioza
Nazewnictwo
	Nomenklatura systematyczna (IUPAC)
	(2R,3S,4R,5R)-3,4,5,6-tetrahydroksy-2-[(2R,3R,4S,5S,6R)-3,4,5-trihydroksy-6-(hydroksymetylo)oksan-2-ylo]oksyheksanal
	Inne nazwy i oznaczenia
	2-α-D-glukozylo-D-glukoza
	Ogólne informacje
Wzór sumaryczny	C12H22O11
Masa molowa	342,30 g/mol
	Identyfikacja
Numer CAS	2140-29-6
PubChem	164939
SMILES
	O=C[C@H](O[C@H]1O[C@@H]([C@@H](O)[C@H](O)[C@H]1O)CO)[C@@H](O)[C@H](O)[C@H](O)CO
InChI
	InChI=1S/C12H22O11/c13-1-4(16)7(17)8(18)5(2-14)22-12-11(21)10(20)9(19)6(3-15)23-12/h2,4-13,15-21H,1,3H2/t4-,5+,6-,7-,8-,9-,10+,11-,12+/m1/s1
	InChIKey
	PZDOWFGHCNHPQD-OQPGPFOOSA-N
Niebezpieczeństwa
	Karta charakterystyki: dane zewnętrzne firmy Sigma-Aldrich [dostęp 2017-08-22]
	Globalnie zharmonizowany system; klasyfikacji i oznakowania chemikaliów
	Substancja nie jest klasyfikowana jako; niebezpieczna według kryteriów GHS; (na podstawie podanej karty charakterystyki).

Kojibioza – organiczny związek chemiczny z grupy disacharydów. Składa się z dwóch jednostek glukozy połączonej wiązaniem α(1→2)^[1]. Jest produktem karmelizacji glukozy.

Występowanie[edytuj | edytuj kod]

Kojibioza występuje w ekstraktach z kropidlaka żółtego (jap. 麹 kōji), od których japońskiej nazwy pochodzi nazwa cukru. Kojibioza występuje także w sake, miodzie i błonach komórkowych Enterococcus faecalis^[2].

Najlepszą znaną metoda otrzymywania kojibiozy jest wyizolowanie częściowo zacetolizowanego dekstranu z Leuconostoc mesenteroides. Istnieją także metody enzymatycznej syntezy kojibiozy używając glikozydaz takich jak α-glikozydaza, glukoamylaza lub fosforylaza sacharozy^[3].

↑ K.K. Matsuda K.K., Kojibiose (2-O-α-D-Glucopyranosyl-D-Glucose): Isolation and Structure: Chemical Synthesis, „Nature”, 180, 1957, s. 985, DOI: 10.1038/180985a0 (ang.).
↑ P.M.P.M. Collins P.M.P.M., Dictionary of Carbohydrates with CD-ROM, Boca Raton: CRC Press, 2006, ISBN 0-8493-3829-8 (ang.).
↑ HirotoH. Chaen HirotoH. i inni, Enzymatic Synthesis of Kojioligosaccharides Using Kojibiose Phosphorylase, „Journal of bioscience and bioengineering”, 92 (2), 2001, s. 177–182, DOI: 10.1016/S1389-1723(01)80221-8 (ang.).