Kościół Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Ostrowie
 L-325/A z dnia 27.03.1961 i 23.10.1976
| |||||||||
| kościół filialny | |||||||||
_(Church_of_the_Nativity_of_the_Virgin_Mary_in_Ostr%C3%B3w)_(2).jpg) Widok ogólny | |||||||||
| Państwo | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Województwo | |||||||||
| Miejscowość | |||||||||
| Wyznanie | |||||||||
| Kościół | |||||||||
| Wezwanie | |||||||||
| |||||||||
| |||||||||
Położenie na mapie gminy Sulęcin  | |||||||||
Położenie na mapie Polski  | |||||||||
Położenie na mapie województwa lubuskiego  | |||||||||
Położenie na mapie powiatu sulęcińskiego  | |||||||||
 52°25′23,2″N 15°06′54,0″E/52,423111 15,115000
| |||||||||
Kościół Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Ostrowie – katolicki kościół filialny znajdujący się w Ostrowie (gmina Sulęcin, numer 56). Należy do parafii św. Henryka w Sulęcinie.
.jpg)
Historia[edytuj | edytuj kod]
Okres katolicki[edytuj | edytuj kod]
Pierwsza historyczna wzmianka o świątyni pochodzi z 1443. W tamtym czasie obiekt nie posiadał wieży (dostawiono ją w 1680 i miała konstrukcję ryglową) oraz miał formę kaplicy zakonnej (zarządzali nią templariusze, być może istniała tu komandoria[1]). W 1511 rozpoczęto prowadzenie w Ostrowie ksiąg kościelnych, które spłonęły podczas pożaru w 1740. Najprawdopodobniej parafia przy kościele powstała na krótko przed reformacją. W 1751 i w 1838 wieżę remontowano. Stopniowo wymieniano też wyposażenie. W 1694 ufundowano ołtarz główny.
Okres protestancki[edytuj | edytuj kod]
Początek XVIII wieku odcisnął się na świątyni zmianą wyznania na protestanckie. W latach 1877-1879 przeprowadzono generalny remont kościoła. Dokonano zasadniczych zmian w obrębie gzymsu wieńczącego, cokołu i obramień okiennych. Od wewnątrz obiekt na nowo otynkowano. Zmieniono też posadzkę. W 1911 w miejsce starej, mocno zniszczonej wieży ryglowej zbudowano nową - ceglaną o formach neogotyckich i neobarokowych. Przy tej okazji wymalowano polichromię wewnętrzną w formie roślinnych wici. Wstawiono też nowe ławki i wykonano emporę dla organów[2].
Po II wojnie światowej[edytuj | edytuj kod]
Po 1945 kościół stał nieużytkowany i niszczał, oryginalne wyposażenie nie zachowało się. Poświęcenie pod obecnym wezwaniem nastąpiło w 1957 (filia parafii św. Henryka z Sulęcina). Kilkakrotnie po wojnie odmalowywano wnętrze, zmieniono pokrycie dachowe, odsłonięto ceglany wątek żeber sklepienia i ścian (sklepienie krzyżowo-żebrowe[3]) oraz położono nową posadzkę[2].
W kościele znajduje się epitafium kamienne J.Ch. Simonsa, który zmarł w 1753. Ma ono formę barokowego kartusza[1]. W zachodniej ścianie (wieża) portal ostrołukowy[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Sulęcin.pl, Kościół w Ostrowie – dawna kaplica Templariuszy. [dostęp 2017-09-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-09-11)].
- ↑ a b Parafia św. Henryka - Sulęcin, Ostrów. [dostęp 2017-09-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-09-11)].
- ↑ a b Bogdan Kucharski, Piotr Maluśkiewicz, Ziemia Lubuska, SiT, Warszawa, 1996, s.311, ISBN 83-7079-591-9