Krzysztof Gołoś

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Krzysztof Gołoś
Państwo działania

 Polska

Data i miejsce urodzenia

1954
Warszawa

Profesor nauk technicznych
Specjalność: metody eksperymentalne w budowie maszyn, wytrzymałość konstrukcji, wytrzymałość materiałów
Alma Mater

Politechnika Warszawska (1978)

Doktorat

1983 – nauki techniczne
Politechnika Warszawska

Habilitacja

1990 – mechanika
Politechnika Warszawska

Profesura

2000

Pracownik naukowy, nauczyciel akademicki
Uczelnia wyższa

Wydział Samochodów i Maszyn Roboczych Politechniki Warszawskiej

Stanowisko

profesor uczelni

Okres zatrudn.

od 1980

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Medal Komisji Edukacji Narodowej

Krzysztof Gołoś (ur. 1954 w Warszawie) – polski inżynier mechanik, profesor zwyczajny Politechniki Warszawskiej, profesor doktor habilitowany nauk technicznych[1]. Wieloletni kierownik naukowy Pracowni Wytrzymałości Zmęczeniowej i Mechaniki Pękania na Wydziale Samochodów i Maszyn Roboczych Politechniki Warszawskiej[2].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Absolwent VI Liceum Ogólnokształcącego im. Tadeusza Reytana w Warszawie (1973, matura z wyróżnieniem)[2][3]. Studia w zakresie mechaniki ukończył w 1978 roku na Wydziale Samochodów i Maszyn Roboczych PW[2]. W 1980 roku rozpoczął na nim pracę i w 1983 roku uzyskał tam stopień doktora[2]. W latach 1986–1988 stypendysta Izaak Walton Killam Trust(inne języki) na University of Alberta w Edmonton (Kanada). W 1990 roku uzyskał na Politechnice Warszawskiej stopień naukowy doktora habilitowanego na podstawie pracy Trwałość zmęczeniowa stali w ujęciu energetycznym[1]. W 2000 roku otrzymał tytuł profesora nauk technicznych[1]. W 1994 roku został mianowany profesorem nadzwyczajnym Politechniki Warszawskiej, a w 2003 roku uzyskał stanowisko profesora zwyczajnego PW[2].

Był inicjatorem przyznania Polsce organizacji 14th European Conference on Fracture (ECF 14), która odbyła się w 2002 roku w Krakowie, i został jej współprzewodniczącym. Przez wiele lat związany z Instytutem Mechanizacji Budownictwa i Górnictwa Skalnego w Warszawie. W latach 2007–2017 pełnił w tym instytucie funkcję Przewodniczącego Rady Naukowej. W 2015 roku decyzją Ministra Gospodarki otrzymał stopień dyrektora górniczego II stopnia.

Specjalizuje się w wytrzymałości zmęczeniowej i mechanice pękania metali i konstrukcji inżynierskich. W szczególności zajmuje się analizą trwałości zmęczeniowej metali i konstrukcji inżynierskich w jednoosiowym i wieloosiowym cyklicznym stanie obciążenia, analizą kumulacji uszkodzeń zmęczeniowych, modelowaniem prędkości pękania zmęczeniowego w ujęciu energetycznym. Prowadził wykłady z zakresu zmęczenia metali w Kanadzie, Niemczech i Austrii.

Na dorobek naukowy prof. Krzysztofa Gołosia składa się około 170 artykułów i prac konferencyjnych, 5 monografii. Jest autorem 4 skryptów dla studentów. Wypromował 8 doktorów[4]. Otrzymał 2 nagrody Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego oraz 9 nagród Rektora Politechniki Warszawskiej[2]. Został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (2010)[5], Medalem Komisji Edukacji Narodowej (2007) oraz Złotym Krzyżem Zasługi (1997)[2].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c Prof. dr hab. inż. Krzysztof Gołoś, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [dostęp 2023-11-19].
  2. ↑ a b c d e f g Prof. dr hab. inż. Krzysztof Gołoś. Profil na stronach Wydziału Samochodów i Maszyn Roboczych Politechniki Warszawskiej. pw.edu.pl. [dostęp 2023-11-19].
  3. ↑ Wojciech Rylski: Absolwenci Reytana 1973. wne.uw.edu.pl. [dostęp 2023-11-19].
  4. ↑ Prof. dr hab. inż. Krzysztof Gołoś. Promotorstwa. pw.edu.pl. [dostęp 2023-11-20].
  5. ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 6 grudnia 2010 r. o nadaniu orderów (M.P. z 2011 r. nr 30, poz. 333).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Krzysztof_Gołoś&oldid=73188893”