Mariusz Gułaj

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Mariusz Gułaj
Ilustracja
Przemawia płk Mariusz Gułaj (8.12.2015)
pułkownik pułkownik
Przebieg służby
Lata służby

(1987–2019)

Siły zbrojne

Siły Zbrojne PRL

SZ RP

Jednostki

1 prr
1 OR
2 OR

Stanowiska

• szef zaopatrzenia żywnościowego
• kwatermistrz – zastępca dowódcy pułku
• szef sekcji w pułku

więcej patrz tekst

Późniejsza praca

adiunkt w Wojskowej Akademii Technicznej

Odznaczenia
Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”

Mariusz Gułajpułkownik dyplomowany Wojska Polskiego; doktor nauk rolniczych w zakresie technologii żywności i żywienia[1]; zastępca dowódcy 1 Ośrodka Radioelektronicznego (2012–2015); dowódca 2 Przasnyskiego Ośrodka Radioelektronicznego (2015–2019).

Przebieg służby wojskowej[edytuj | edytuj kod]

Mariusz Gułaj w 1987 podjął studia w Wyższej Szkole Oficerskiej Służb Kwatermistrzowskich w Poznaniu, które ukończył w 1991 uzyskując dyplom inżyniera i był promowany na pierwszy stopień oficerski – podporucznika. W tym samym roku został skierowany służbowo do Grójca, gdzie objął funkcję szefa zaopatrzenia żywnościowego w 1 pułku rozpoznania radioelektronicznego[2]. Następnie w tej jednostce pełnił służbę wojskową na stanowiskach: kwatermistrza – zastępcy dowódcy pułku, szefa sekcji i szefa szkolenia. W latach 2006–2009 studiował w Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie, gdzie obronił tytuł doktorski w zakresie technologii żywności i żywienia[1][2]. W październiku 2012 został wyznaczony na stanowisko zastępcy dowódcy 1 Ośrodka Radioelektronicznego w Grójcu[2]. 24 listopada 2015 zastępca Dowódcy Generalnego RSZ gen. dyw. Jerzy Michałowski[3] wręczył mu decyzję kadrową na stanowisko służbowe dowódcy 2 Ośrodka Radioelektronicznego w Przasnyszu[4]. 8 grudnia 2015 w obecności Inspektor Rodzajów Wojsk Dowództwa Generalnego gen. dyw. Michała Sikory przejął dowodzenie 2 Ośrodkiem Radioelektronicznym od ppłk Stanisława Zasady[5]. 12 kwietnia 2016 jako dowódca jednostki był organizatorem wizyty Bartłomieja Misiewicza jako szefa gabinetu politycznego oraz rzecznika prasowego Ministerstwa Obrony Narodowej w garnizonie Przasnysz[6]. 26 kwietnia 2019 w obecności Inspektora Rodzajów Wojsk Sławomira Owczarka z Dowództwa Generalnego Rodzajów Sił Zbrojnych przekazał dowodzenie 2 Ośrodkiem Radioelektronicznym dla obejmującego czasowe obowiązki ppłk. Sławomira Durskiego, jednocześnie po 32 latach zakończył służbę wojskową[7][8]. Na emeryturze jest adiunktem na Wydziale Bezpieczeństwa, Logistyki i Zarządzania w Wojskowej Akademii Technicznej[9][10].

Awanse[edytuj | edytuj kod]

Mariusz Gułaj
Na emeryturze jest adiunktem w WAT
Od 2015 w Garnizonie Przasnysz
Był dowódcą 2 ORel (2015–2019)

(...)

Ordery, odznaczenia i wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]

i inne

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Dr Mariusz Gułaj, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [dostęp 2023-11-21].[martwy link]
  2. a b c Dowództwo. 2orel.wp.mil.pl. [dostęp 2032-11-21].
  3. Wyznaczeni na nowe stanowiska służbowe. polska-zbrojna.pl. [dostęp 2032-11-19].
  4. a b Jasiński 2016 ↓, s. 203.
  5. Uroczystość objęcia obowiązków Dowódcy 2. Przasnyskiego Ośrodka Radioelektronicznego. 2orel.wp.mil.pl. [dostęp 2032-11-21].
  6. Wizyta Szefa Gabinetu Politycznego MON. 2orel.wp.mil.pl. [dostęp 2032-11-21].
  7. Święto 2. Ośrodka Radioelektronicznego i uroczyste przekazanie obowiązków. 2orel.wp.mil.pl. [dostęp 2032-11-21].
  8. Przasnyska Jednostka Wojskowa pożegnała dowódcę płk. dr Mariusza Gułaja. infoprzasnysz.com. [dostęp 2032-11-21].
  9. Wojskowa Akademia Techniczna dr Mariusz Gułaj. usos.wat.edu.pl. [dostęp 2032-11-21].
  10. Zakład Logistyki Wojskowej. ilog.wat.edu.pl. [dostęp 2032-11-21].
  11. Jakuboszczak 2019 ↓, s. 216.
  12. Decyzja nr 279/Kadr MON z dn. 26.07.2014 r., legitymacja nr 261-2012-1954
  13. Decyzja nr 251/Kadr MON z dn. 25.07.2016 r., legitymacja nr 231-2013-1948
  14. Wyróżnienie Medalem Starostwa Powiatu Przasnyskiego. 2orel.wp.mil.pl. [dostęp 2032-11-21].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Piotr Jakuboszczak (red.), Kronika Wojska Polskiego 2018, Warszawa: Wojskowe Centrum Edukacji Obywatelskiej, 2019, s. 216, ISSN 1734-2317.
  • Grzegorz Jasiński (red.), Kronika Wojska Polskiego 2015, Warszawa: Wojskowe Centrum Edukacji Obywatelskiej, 2016, s. 203, ISSN 1734-2317.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]