Mieroszowskie Ściany
50°38′42″N 16°10′16″E/50,645000 16,171111
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Położenie | |
| Pasmo | |
| Wysokość |
ok. 638, 664 m n.p.m. |
Położenie na mapie Sudetów  | |
| 50°38′42″N 16°10′16″E/50,645000 16,171111
| |
Mieroszowskie Ściany (czes. Mirošovské stěny, niem. Die Buche, 638-664 m n.p.m.) – wąski wyrównany grzbiet górski w południowo-zachodniej Polsce, w Górach Stołowych, w Sudetach Środkowych.
Lokalizacja[edytuj | edytuj kod]
Mieroszowskie Ściany położone są na południowo-zachodniej granicy Polski z Czechami, na południowy zachód od Mieroszowa, powyżej Golińska[1][2].
Opis[edytuj | edytuj kod]
Mieroszowskie Ściany to zalesiony, płaski fragment stoliwa, będący częścią Zaworów, pasma górskiego zamykającego od północnego zachodu Góry Stołowe. Przebiegająca grzbietem szczytowym granica dzieli pasmo na polską i czeską część. Stoliwo przyjmuje fantazyjne kształty, wkomponowane w wąską "ścianę" wyniesioną kilkaset metrów nad otoczenie. W kierunku południowo-wschodnim przedłużeniem Mieroszowskich Ścian po czeskiej stronie są Broumowskie Ściany (Broumovské stěny). Południowo-zachodnie zbocze po czeskiej stronie jest łagodne, zaś północno-wschodnie zbocze po polskiej stronie opada stromo, tworząc ścianę, na której wyrastają niewielkie piaskowcowe skałki, trudno dostępne ze względu na świerkowy las regla dolnego[1][2].
Budowa geologiczna[edytuj | edytuj kod]
Mieroszowskie Ściany zbudowane są ze skał osadowych niecki śródsudeckiej. Są to górnokredowe (cenoman-turon) piaskowce margliste i mułowce z formami wietrzenia piaskowców górnej kredy. Niższe partie utworzone są z triasowych (pstry piaskowiec) piaskowców arkozowych i szarogłazowych barwy czerwonej z wkładkami iłołupków. Jeszcze niżej zalegają piaskowce arkozowe powstałe w górnym permie – cechsztynie. Tworzą one niewielkie spłaszczenie zakończone niewielką kuestą. Pod nimi występują zlepieńce dolnego permu – czerwonego spągowca[3].
Mieroszowskie Ściany powstały w wyniku długotrwałego procesu sedymentacyjnego, a potem erozyjnego piaskowców górnej kredy. Zmieniające się warunki klimatyczne, zmienne uwarstwienie oraz różne lepiszcze wpływały na kształt i urzeźbienie. W kształtowaniu rzeźby ważną rolę odegrały również ruchy górotwórcze i tektoniczne.
Europejski dział wód[edytuj | edytuj kod]
Grzbietem Mieroszowskich Ścian przebiega granica zlewiska mórz: Bałtyckiego i Północnego[1][2].
Turystyka[edytuj | edytuj kod]
Przez Mieroszowskie Ściany prowadzą szlaki turystyczne:
– zielony szlak graniczny prowadzący wzdłuż granicy z Tłumaczowa do przełęczy Okraj, wytyczony w 1993 r.[1]
– żółty szlak po czeskiej stronie prowadzący wzdłuż grzbietu poniżej granicy
Na węźle szlaków znajduje się turystyczne przejście graniczne Łączna – Zdoňov. Do Mieroszowskich Ścian prowadzi droga lokalna z Mieroszowa do przejścia[1].
Historia[edytuj | edytuj kod]
Nazwę Mieroszowskie Ściany nadali grzbietowi pierwsi sudeccy osadnicy okolic Golińska, których strome ściany grzbietu oddzielały od Mieroszowa. Do czasu wytyczenia granicznego szlaku Mieroszowskie Ściany były jednym z bardziej niedostępnych i zapomnianych miejsc w Sudetach.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e Słownik geografii turystycznej Sudetów, tom 8 Kotlina Kamiennogórska, Wzgórza Bramy Lubawskiej, Zawory, red. Marek Staffa, Wydawnictwo I-BiS, Wrocław 1997, ISBN|83-85773-23-1
- ↑ a b c Sudety Środkowe, mapa w skali 1:40 000, Wydawnictwo Turystyczne "Plan", Jelenia Góra, 2017, wydanie VI, ISBN 978-83-7868-341-49
- ↑ J. Krechowicz: Szczegółowa mapa geologiczna Sudetów, skala 1:25 000, ark. Golińsk, Wydawnictwa Geologiczne, Warszawa 1967
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Słownik geografii turystycznej Sudetów, tom 8, Kotlina Kamiennogórska, Wzgórza Bramy Lubawskiej, Zawory, red. Marek Staffa, Wydawnictwo I-BiS, Wrocław 1997, ISBN 83-85773-23-1
- Sudety Środkowe, mapa w skali 1:40 000, Wydawnictwo Turystyczne "Plan", Jelenia Góra, 2017, wydanie VI, ISBN 978-83-7868-341-49