Monaster Zaśnięcia Matki Bożej w Odessie
46°22′43″N 30°44′42″E/46,378611 30,745000
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Obwód | |
| Miejscowość | |
| Kościół | |
| Rodzaj klasztoru | |
| Eparchia | |
| Przełożony |
vacat |
| Klauzura |
nie |
| Typ monasteru |
męski |
| Obiekty sakralne | |
| Sobór | |
| Sobór |
Ikony Matki Bożej „Życiodajne Źródło” |
| Cerkiew |
św. Mikołaja |
| Styl |
ruski |
| Materiał budowlany | |
| Data budowy |
XIX w. |
| Data zamknięcia |
1922 |
| Data reaktywacji |
1944 |
Położenie na mapie Odessy  | |
Położenie na mapie Ukrainy  | |
Położenie na mapie obwodu odeskiego  | |
| 46°22′43″N 30°44′42″E/46,378611 30,745000
| |
Monaster Zaśnięcia Matki Bożej – prawosławny męski klasztor w Odessie, w jurysdykcji eparchii odeskiej Ukraińskiego Kościoła Prawosławnego Patriarchatu Moskiewskiego.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Monaster powstał na ziemiach przekazanych eparchii jekaterynosławskiej przez mołdawskiego szlachcica Aleksandra Teutula. W 1814 metropolita jekaterynosławski Gabriel wzniósł w tym miejscu siedzibę biskupów, zaś w 1816 drewnianą cerkiew Zaśnięcia Matki Bożej. Zgodnie z życzeniem fundatora rozpoczął również wznoszenie latarni morskiej, którą ostatecznie ukończyły świeckie instytucje. Dom biskupi w Odessie rozbudowywał po śmierci metropolity Gabriela jego następca, arcybiskup Dymitr. W 1824 Świątobliwy Synod Rządzący podjął decyzję o przekształceniu domu w monaster[1]. W 1825 na miejscu dotychczasowej drewnianej cerkwi wzniesiono murowany sobór pod tym samym wezwaniem. W 1834 w kompleksie klasztornym powstała kolejna świątynia – cerkiew Ikony Matki Bożej „Życiodajne Źródło”, a następnie również cerkiew św. Mikołaja[1].
Od 1837 monaster był siedzibą biskupów chersońskich, stale rezydujących w Odessie. Od 1880 godność przełożonego klasztoru tradycyjnie sprawował jeden z biskupów pomocniczych eparchii chersońskiej[1].
Po rewolucji październikowej monaster został skonfiskowany Rosyjskiemu Kościołowi Prawosławnemu, zaś w 1922 zamknięty. Po 1936 sobór Zaśnięcia Matki Bożej został zniszczony. Po ponownym otwarciu monasteru w 1944 dokonano powtórnego poświęcenia cerkwi Ikony Matki Bożej „Życiodajne Źródło”, zmieniając wezwanie na to, które nosił zrujnowany sobór. W 1953 na miejscu dawnej głównej cerkwi klasztornej wzniesiono drewnianą kaplicę-źródełko[1]. Wcześniej, w 1946, monaster w Odessie stał się letnią rezydencją patriarchów moskiewskich i całej Rusi z prawem tytułowania się monasterem patriarszym[1]. W 1961, gdy prawosławne seminarium w Odessie straciło swoje wcześniejsze obiekty w centrum miasta, jego siedzibą stał się właśnie klasztor Zaśnięcia Matki Bożej. Od 1965 w monasterze rezydował biskup odeski, który zarazem stał się honorowym przełożonym wspólnoty[1]. W 1967 w pokojach patriarszych urządzono domową cerkiew Świętych Sergiusza i Nikona z Radoneża[1].
W okresie sprawowania urzędu biskupa odeskiego przez Agatangela (Sawwina) w monasterze powstała nowa dzwonnica z cerkwią nadbramną Świętych Borysa i Gleba oraz sobór Ikony Matki Bożej „Życiodajne Źródło”[1]. Monaster jest ośrodkiem kultu mnicha Kukszy Odeskiego[2].