NMS Marsuinul
 Wodowanie okrętu | |
| Klasa | |
|---|---|
| Historia | |
| Położenie stępki |
1938 |
| Wodowanie |
25 maja 1941 |
 Królewska Marynarka Rumuńska
| |
| Nazwa |
Marsuinul |
| Wejście do służby |
lipiec 1943 |
 MW ZSRR
| |
| Nazwa |
TS-2 (ТС-2) (1944) |
| Wejście do służby |
5 września 1944 |
| Wycofanie ze służby |
28 listopada 1950 |
| Los okrętu |
złomowany |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność • na powierzchni • w zanurzeniu |
|
| Długość |
68,7 m |
| Szerokość |
6,45 m |
| Zanurzenie testowe |
110 metrów |
| Napęd | |
| 2 x 920 KM silnik diesla MAN, 2 x 430 KM silnik elektryczny | |
| Prędkość • na powierzchni • w zanurzeniu |
|
| Zasięg |
8 000 Mm |
| Uzbrojenie | |
| 1 działo uniwersalne 88 mm 1 działko plot. 20 mm | |
| Wyrzutnie torpedowe |
6 x 533 mm |
| Załoga |
45 |
NMS Marsuinul – rumuński okręt podwodny ulepszonego typu Vetehinen z okresu II wojny światowej. Okręt zaprojektowany przez niemieckie przedsiębiorstwo Ingenieurskantoor voor Scheepsbouw, zbudowany w rumuńskiej stoczni w Gałaczu. Po rocznym okresie prób i testów odbył jeden patrol bojowy, wzdłuż wybrzeża tureckiego.
Po zamachu stanu, obaleniu rządu Iona Antonescu przejęty przez marynarkę ZSRR i wcielony do służby jako TS-2, następnie N-40 i S-40. Wycofany ze służby w 1950 roku.
Budowa[edytuj | edytuj kod]
W okresie międzywojennym Królewska Rumuńska Marynarka posiadała tylko jeden okręt podwodny „Delfinul”, zamówiony we Włoszech w 1927 roku i odebrany dopiero po dziewięciu latach, a z budowy drugiej jednostki tego typu zrezygnowano z uwagi na wady projektu[1]. Dopiero w ramach programu rozbudowy floty rumuńskiej z 1937 roku zdecydowano o budowie trzech kolejnych okrętów podwodnych, tym razem we własnej stoczni w Gałaczu, według projektu zagranicznego[2]. Ostatecznie w 1938 roku przystąpiono do budowy dwóch okrętów zbliżonych typów, zaprojektowanych przez niemiecko-holenderskie przedsiębiorstwo Ingenieurskantoor voor Scheepsbouw[2]. „Marsuinul” miał być podwodnym stawiaczem min, a „Rechinul” klasycznym okrętem torpedowym[1].
Stępkę pod budowę „Marsuinul” (pol. morświn) położono w 1938 roku[1]. Okręt budowano ze wsparciem technicznym niemieckiej stoczni AG Weser[1]. Budowa przeciągała się i okręt wodowano 22 maja 1941 roku, tuż przed przystąpieniem Rumunii do wojny przeciw ZSRR, a wyposażono go i oddano do służby dopiero w lipcu 1943 roku[1].
Opis[edytuj | edytuj kod]
Okręt miał wyporność w położeniu nawodnym 636 ton i podwodnym 860 ton[1]. Długość wynosiła 68,7 m, szerokość 6,45 m, a zanurzenie w położeniu nawodnym 3,6 m[1].
Zasadnicze uzbrojenie stanowiło sześć wyrzutni torpedowych kalibru 533 mm, w tym cztery dziobowe i dwie rufowe, z zapasem 10 torped[1]. Według projektu, mógł stawiać 20 min, przenoszonych dziesięciu pionowych komorach, po pięć na burtę, w zbiornikach balastowych[1]. Według części źródeł, ostatecznie jednak zdecydowano używać okręt tylko jako torpedowy i komory minowe przekształcono w zbiorniki paliwa, zwiększające zasięg[3]. Uzbrojenie uzupełniało niemieckie działo uniwersalne kalibru 88 mm o długości lufy L/45 (45 kalibrów) i działko przeciwlotnicze kalibru 20 mm[1].
Napęd w położeniu nawodnym stanowiły dwa silniki Diesla o mocy łącznej 1840 KM, a pod wodą dwa silniki elektryczne o mocy łącznej 860 KM[1]. Pozwalały one na osiąganie prędkości 16,6 węzła na powierzchni i 8 węzłów w zanurzeniu[1]. Zasięg na powierzchni wynosił 8040 mil morskich przy prędkości 10 w, a pod wodą 86 Mm przy prędkości 4 w[1].
Załoga okrętu liczyła 45 osób[1].
Służba[edytuj | edytuj kod]
Okręt wcielono do służby w lipcu 1943 roku, z numerem taktycznym S 2[1]. Podczas II wojny światowej odbył tylko jeden patrol bojowy między 10 a 27 maja 1944 roku w rejonie Batumi i wybrzeża tureckiego, bez sukcesów[3]. W jego trakcie był nieskutecznie omyłkowo atakowany przez niemiecki wodnosamolot i chorwackie kutry patrolowe KFK, a w późniejszych dniach przez radzieckie patrolowce[3]. Nie stawiał min[1]. 29 sierpnia 1944 roku został zdobyty przez wojska radzieckie w Konstancy, razem z „Rechinul”[a].
5 września 1944 roku podniesiono na okręcie banderę marynarki ZSRR, a 14 września 1944 roku został formalnie wcielony do radzieckiej Floty Czarnomorskiej[4]. 20 października 1944 roku nadano mu oznaczenie TS-2 (ros. ТС-2)[4]. 20 lutego 1945 roku okręt zatonął w Poti na skutek wybuchu torped[4]. Został jednak już 28 lutego podniesiony, po czym wyremontowany i przywrócony do służby[4]. 4 sierpnia 1947 roku zmieniono mu oznaczenie na N-40 (ros. Н-40)[4]. 12 stycznia 1949 roku został zaklasyfikowany jako średni okręt podwodny[4]. 16 czerwca tego roku ponownie zmieniono mu oznaczenie na S-40 (ros. С-40)[4]. Już 28 listopada 1950 roku okręt został jednak rozbrojony i skreślony z listy floty, po czym 8 grudnia tego roku oddany do złomowania[4].
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Bierieżnoj 1994 ↓, s. 33. Według innych publikacji, zdobyty tam 5 września (Patianin i Barabanow 2007 ↓, s. 22)
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- S. Patianin, M. Barabanow. Korabli Wtoroj mirowoj wojny. WMS Bałkanskich gosudarstw i stran Wostocznogo Sriediziemnomoria. „Morskaja Kampanija”. 3/2007, 2007. (ros.).
- Siergiej Bierieżnoj: Trofiei i rieparacii WMF SSSR, sprawocznik. Jakuck: 1994. (ros.).
- Conway’s All the world’s fighting ships 1922–1946. Robert Gardiner, Roger Chesneau (red.). London: Conway Maritime Press, 1980. ISBN 0-85177-146-7. (ang.).