NMS Rechinul
 „Rechinul” (po lewej) i „Marsuinul” | |
| Klasa | |
|---|---|
| Historia | |
| Położenie stępki |
1938 |
| Wodowanie |
4 maja 1941 |
 Królewska Marynarka Rumuńska
| |
| Nazwa |
Rechinul |
| Wejście do służby |
9 maja 1943 |
 MW ZSRR
| |
| Nazwa |
TS-1 (ТС-1) (1944) |
| Wejście do służby |
5 września 1944 |
| Wycofanie ze służby |
3 lipca 1951 |
 Rumuńskie Siły Morskie
| |
| Nazwa |
Rechinul |
| Wejście do służby |
1951? |
| Wycofanie ze służby |
koniec lat 50. |
| Los okrętu |
złomowany |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność • na powierzchni • w zanurzeniu |
|
| Długość |
58 m |
| Szerokość |
5,6 m |
| Zanurzenie |
3,6 m |
| Zanurzenie maksymalne |
110 m |
| Napęd | |
| 2 silniki diesla o mocy 1840 KM, 2 silniki elektryczne o mocy 860 KM | |
| Prędkość • na powierzchni • w zanurzeniu |
|
| Zasięg |
7000 Mm /10 w |
| Uzbrojenie | |
| 1 działo uniwersalne 88 mm 1 działko plot. 20 mm | |
| Wyrzutnie torpedowe |
6 x 533 mm |
| Załoga |
45 |
NMS Rechinul – rumuński okręt podwodny z okresu II wojny światowej. Odbył dwa patrole bojowe, bez rezultatów. Pod koniec wojny przejęty przez marynarkę ZSRR i wcielony do służby jako TS-1, następnie N-39 i S-39, po czym w 1951 roku zwrócony Rumunii.
Budowa[edytuj | edytuj kod]
W okresie międzywojennym Królewska Rumuńska Marynarka posiadała tylko jeden okręt podwodny „Delfinul”, zamówiony we Włoszech w 1927 roku i odebrany dopiero po dziewięciu latach, a z budowy drugiej jednostki tego typu zrezygnowano z uwagi na wady projektu[1]. Dopiero w ramach programu rozbudowy floty rumuńskiej z 1937 roku zdecydowano o budowie trzech kolejnych okrętów podwodnych, tym razem we własnej stoczni w Gałaczu, według projektu zagranicznego[2]. Ostatecznie w 1938 roku przystąpiono do budowy dwóch okrętów zbliżonych typów, zaprojektowanych przez niemiecko-holenderskie przedsiębiorstwo Ingenieurskantoor voor Scheepsbouw[2]. „Marsuinul” miał być podwodnym stawiaczem min, a mniejszy „Rechinul” klasycznym okrętem torpedowym[1].
Stępkę pod budowę „Rechinul” (pol. rekin) położono w 1938 roku[3]. Okręt budowano ze wsparciem technicznym niemieckiej stoczni AG Weser[1]. Budowa przeciągała się i okręt wodowano 4 maja 1941 roku, niedługo przed przystąpieniem Rumunii do wojny przeciw ZSRR, a wyposażono go i oddano do służby dopiero w lipcu 1943 roku[1].
Opis[edytuj | edytuj kod]
Okręt o konstrukcji półtorakadłubowej[1]. Wyporność w położeniu nawodnym 585 ton i podwodnym 789 ton[1]. Długość wynosiła 58 m, szerokość 5,6 m, a zanurzenie w położeniu nawodnym 3,6 m[1].
Zasadnicze uzbrojenie stanowiło sześć wyrzutni torpedowych kalibru 533 mm, w tym cztery dziobowe i dwie rufowe, z zapasem 10 torped[1]. Uzbrojenie uzupełniało niemieckie działo uniwersalne kalibru 88 mm o długości lufy L/45 (45 kalibrów) i działko przeciwlotnicze kalibru 20 mm[1].
Napęd w położeniu nawodnym stanowiły dwa silniki Diesla firmy MAN o mocy łącznej 1840 KM, a pod wodą dwa silniki elektryczne Brown Boveri o mocy łącznej 860 KM[1]. Pozwalały one na osiąganie prędkości 16,6 węzła na powierzchni i 8 węzłów w zanurzeniu[1]. Zasięg na powierzchni wynosił 8040 mil morskich przy prędkości 10 w, a pod wodą 86 Mm przy prędkości 4 w[1].
Załoga okrętu liczyła 45 osób[1].
Służba[edytuj | edytuj kod]
Okręt wcielono do służby w lipcu 1943 roku, z numerem taktycznym S-1[1]. Podczas II wojny światowej odbył tylko dwa patrole bojowe w 1944 roku, o łącznej długości 69 dni, bez sukcesów[1]. 29 sierpnia 1944 roku został zdobyty przez wojska radzieckie w Konstancy[a].
5 września 1944 roku podniesiono na okręcie banderę marynarki ZSRR, a 14 września 1944 roku został formalnie wcielony do radzieckiej Floty Czarnomorskiej[3]. 20 października 1944 roku nadano mu oznaczenie TS-1 (ros. ТС-1)[3]. 4 sierpnia 1947 roku zmieniono mu oznaczenie na N-39 (ros. Н-39)[3]. 12 stycznia 1949 roku został zaklasyfikowany jako średni okręt podwodny[3]. 16 czerwca tego roku ponownie zmieniono mu oznaczenie na S-39 (ros. С-39)[3]. 3 lipca 1951 roku okręt został skreślony z listy floty, po czym w sierpniu zwrócony Rumunii[1].
Służył do końca lat 50. pod poprzednią nazwą „Rechinul”, po czym został złomowany[3]. Według jednak innych źródeł, faktycznie nie wszedł już do służby rumuńskiej[1].
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Bierieżnoj 1994 ↓, s. 33. Według innych publikacji, zdobyty tam 5 września (Patianin i Barabanow 2007 ↓, s. 22)
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- S. Patianin, M. Barabanow. Korabli Wtoroj mirowoj wojny. WMS Bałkanskich gosudarstw i stran Wostocznogo Sriediziemnomoria. „Morskaja Kampanija”. 3/2007, 2007. (ros.).
- Siergiej Bierieżnoj: Trofiei i rieparacii WMF SSSR, sprawocznik. Jakuck: 1994. (ros.).
- Conway’s All the world’s fighting ships 1922–1946. Robert Gardiner, Roger Chesneau (red.). London: Conway Maritime Press, 1980. ISBN 0-85177-146-7. (ang.).