Paul-Heinz Dittrich

Paul-Heinz Dittrich
Data i miejsce urodzenia	4 grudnia 1930 ; Gornsdorf
Pochodzenie	niemieckie
Data i miejsce śmierci	28 grudnia 2020 ; Zeuthen
Gatunki	muzyka poważna
Zawód	kompozytor
	Odznaczenia
	Strona internetowa

Paul-Heinz Dittrich (ur. 4 grudnia 1930 w Gornsdorfie^[1]^[2]^[3], zm. 28 grudnia 2020 w Zeuthen^[4]) – niemiecki kompozytor.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W latach 1951–1956 uczył się w Hochschule für Musik w Lipsku u Fidelio F. Finkego i Günthera Ramina^[1]. W latach 1956–1958 był chórmistrzem w Weimarze^[3]. Od 1958 do 1960 roku był uczniem Rudolfa Wagnera-Régeny’ego w berlińskiej Akademie der Künste^[1]^[2]. W latach 1960–1963 dyrygował zespołem ludowym w Berlinie^[3]. Od 1960 roku wykładał harmonię i kontrapunkt w berlińskiej Hochschule für Musik. Zwolniony ze względów politycznych w 1976 roku, został przywrócony na stanowisko wykładowcy w 1991 roku^[1]. W 1991 roku powołał do życia działające w Zeuthen Brandenburgische Colloquium für Neue Musik^[1]^[2]. Pracował w IRCAM w Paryżu^[1].

Otrzymał nagrodę Międzynarodowej Trybuny Kompozytorów UNESCO (1976), nagrodę im. Hannsa Eislera (1978) i Nagrodę Państwową NRD (1988)^[2].

Twórczość[edytuj | edytuj kod]

Początkowo interesował się serializmem, później zaczął poszukiwać nowych efektów kolorystycznych, stosując różnorodność obsad i wykorzystując elektronikę^[1]. Wpływ na jego muzykę wywarło zainteresowanie twórczością francuskich symbolistów, Celana, Beckettta i Schmidta^[1].

Ważniejsze kompozycje[edytuj | edytuj kod]

(na podstawie materiałów źródłowych^[1]^[2])

Utwory orkiestrowe

Passacaglia (1955)
Divertimento na orkiestrę kameralną (1959)
9 Orchesterstücke (1960)
Koncert na obój i orkiestrę kameralną (1973)
Koncert wiolonczelowy (1974–1975)
Cantus I (1975)
Illuminations (1976)
Concert avec plusieurs instruments: I na klawesyn i orkiestrę kameralną (1976), II na altówkę, wiolonczelę i 2 grupy orkiestrowe (1977–1978), III na flet, obój, orkiestrę i live electronics (1978–1979), IV na fortepian i orkiestrę, V na flet i 7 wiolonczel (1984), VI na obój i orkiestrę kameralną (1985), VII na obój, puzon, wiolonczelę, 2 fortepiany, 4 recytatorów, 4 perkusje i orkiestrę kameralną (1989), VIII na wiolonczelę i orkiestrę kameralną (1992)
Etym (1981–1982)

Utwory kameralne

Sonata skrzypcowa (1954)
4 kwartety smyczkowe (1958–1959, 1982, 1987, 1991–1992)
Sekstet na instrumenty dęte, gitarę i tam-tam (1959)
Pentaculum na kwintet dęty (1970)
Begegnungen na 9 instrumentów (1970)
Kammermusik: I na flet, obój, klarnet, fagot, fortepian i taśmę (1970), II na flet, wiolonczelę, fortepian i taśmę (1973), III na kwintet dęty i baryton (1974), IV na głos, 7 instrumentów i live electronics (1977), V na kwintet dęty i live electronics (1976–1977), VI na obój, rożek angielski, puzon, altówkę, wiolonczelę, kontrabas, fortepian i perkusję (1980), VII na 5 recytatorów, kwintet dęty i klawesyn (1988), VIII na obój, wiolonczelę i fortepian (1988), IX na flet, wiolonczelę, klawesyn, recytatora i taśmę (1988), X na flet, klarnet basowy i fortepian (1989), XI na sopran, wiolonczelę i 6 instrumentów (1990), XII na flet, wiolonczelę i fortepian (1997), XIII na obój, wiolonczelę i fortepian (1997)
Schlagzeilen na 2 fortepiany, 2 perkusje i taśmę (1971)
Die anonyme Stimme na obój, puzon i taśmę (1972)
Rondo à la Rossini na wiolonczelę i kontrabas (1974)
Aktion-Reaktion na obój, taśmę i syntezator (1975)
Voix intérieure na 2 wiolonczele (1979)
Motette na 2 gitary i dźwięki elektroniczne (1980)
„them” na fagot i live electronics (1982)
Bruch-Stücke na puzon i taśmę (1988)
Trio smyczkowe (1995)
Pierre de Coeur na zespół kameralny (1997)

Utwory wokalno-instrumentalne

Memento vitae na baryton, 12 śpiewaków, 4 grupy chóralne i perkusję (1971–1973)
Vokalblätter na sopran i 12 śpiewaków (1972–1973)
Areae Sonantes na 3 grupy wokalne i orkiestrę (1972–1973)
Laudatio Pads na recytatora, 4 solistów, chór i zespół wokalny (1975)
Cantus II na sopran, wiolonczelę, orkiestrę, taśmę i live electronics (1977)
Engfürung na 6 śpiewaków, 6 instrumentalistów, orkiestrę, live electronics i taśmę (1981)
Memento mori na baryton, podwójny chór i perkusję (1985)
Spiel na 3 recytatorów, 3 śpiewaków, 11 instrumentalistów i live electronics (1986–1987)
Hymnischer Entwurf na recytatora i orkiestrę (1987)
Menetekel na sopran, tenora, recytatora, 8 śpiewaków i 6 instrumentów (1993)
Dies irae na solistów, chór i orkiestrę (1994–1995)
Fahlstimmig na sopran, 3 głosy żeńskie i zespół kameralny (1995)
Der Glücklose Engel na sopran i instrumenty (1997)

Opera

Zerbrochene Bilder (1998)

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 2. Część biograficzna cd, suplement. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2001, s. 84. ISBN 978-83-224-0722-6.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 2 Conf–Gysi. New York: Schirmer Books, 2001, s. 890–891. ISBN 0-02-865527-3.
↑ ^a ^b ^c The Harvard Biographical Dictionary of Music. Cambridge: Harvard University Press, 1996, s. 217. ISBN 0-674-37299-9.
↑ Komponist Paul-Heinz Dittrich gestorben. deutschlandfunkkultur.de, 2020-12-31. [dostęp 2021-01-03]. (niem.).

[encmuz-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 2. Część biograficzna cd, suplement. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2001, s. 84. ISBN 978-83-224-0722-6.

[baker-2] Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 2 Conf–Gysi. New York: Schirmer Books, 2001, s. 890–891. ISBN 0-02-865527-3.

[harvard-3] The Harvard Biographical Dictionary of Music. Cambridge: Harvard University Press, 1996, s. 217. ISBN 0-674-37299-9.

[deutschlandfunkkultur-4] Komponist Paul-Heinz Dittrich gestorben. deutschlandfunkkultur.de, 2020-12-31. [dostęp 2021-01-03]. (niem.).

[1]

[2]

[3]

[4]