Paulo Coelho
Paulo Coelho (2008) | |
Imię i nazwisko |
Paulo Coelho de Souza |
---|---|
Data i miejsce urodzenia | |
Narodowość | |
Język | |
Dziedzina sztuki | |
Ważne dzieła | |
Odznaczenia | |
Strona internetowa |
Paulo Coelho de Souza (wym. [ˈpawlu koˈeʎu]; ur. 24 sierpnia 1947 w Rio de Janeiro)[1][2] – brazylijski pisarz i poeta.
Życiorys
Jego ojciec, Pedro, był inżynierem, a matka – Ligia, zajmowała się domem. W wieku siedmiu lat Paulo rozpoczął naukę w szkole Jezuitów San Ignacio w Rio de Janeiro. Paulo nie przepadał za religijnymi tradycjami szkoły, jednak to w niej odkrył swoje prawdziwe powołanie – pisarstwo. Swoją pierwszą nagrodę literacką otrzymał w szkolnym konkursie poetyckim.
Rodzice chcieli, by syn został inżynierem, jednak Paulo nie zamierzał się temu podporządkować. Ojciec wziął buntownicze zachowanie syna za objaw choroby psychicznej i trzy razy oddał go do kliniki psychiatrycznej (1966, 1967 i 1968 roku). Jak sam twierdzi: „Czasami miłość rodziców objawia się w zły sposób. Jednak nigdy nie winiłem moich rodziców za te pobyty, bo były one spowodowane ich nadmierną troską o mnie”.
Wkrótce potem Paulo związał się z grupą teatralną i rozpoczął pracę jako dziennikarz. W tamtych czasach w Brazylii grupy teatralne były postrzegane jako źródło niemoralności. Zaniepokojeni rodzice po raz czwarty zdecydowali się umieścić syna w klinice psychiatrycznej. Po opuszczeniu szpitala Paulo był jeszcze bardziej zamknięty w swoim artystycznym świecie. Rodzice poprosili o kolejną konsultację. Lekarz powiedział, że Paulo nie cierpi na żadną chorobę psychiczną i nie powinien przebywać w szpitalu psychiatrycznym, musi się po prostu nauczyć stawiać czoła życiu.
Po tym okresie, Paulo wrócił do swoich studiów i wydawało się, że ostatecznie podąży drogą, obraną dla niego przez rodziców. Jednak niedługo potem rzucił studia i powrócił do teatru. Działo się to w latach 60. i ruch hippisowski królował na światowej scenie. Te nowe trendy pojawiły się również w Brazylii, rządzonej w tamtym czasie przez represyjny reżim wojskowy. Paulo nosił długie włosy i postanowił sobie za punkt honoru, że nigdy nie będzie nosił dowodu osobistego; przez pewien czas brał narkotyki, chcąc doświadczyć życia hippisowskiego w pełni.
Mniej więcej w tym czasie, muzyk i kompozytor, Raul Seixas zaprosił Paula do napisania słów do paru jego piosenek. Ich druga płyta była ogromnym sukcesem i sprzedała się w ponad 500 000 egzemplarzy. To były pierwsze duże pieniądze dla przyszłego sławnego pisarza. Współpraca z Raulem trwała aż do 1976 roku. Coelho napisał ponad 60 piosenek i razem z Raulem Seixasem zmienił brazylijską scenę rockową.
W 1973 roku Paulo i Raul zostali członkami Stowarzyszenia Alternatywnego, organizacji, która sprzeciwiała się ideologii kapitalistycznej, broniła praw jednostki oraz uprawiała czarną magię. Po latach pisarz opisał to doświadczenie w Walkiriach (1992).
Podczas tego okresu rozpoczęli publikację „Kring-ha” – serii komicznych ulotek, nawołujących o więcej wolności. Dyktatura uznała je za wywrotowe, w związku z czym Paulo i Raul zostali osadzeni w więzieniu. Raula szybko zwolniono, jednak Paulo Coelho został zatrzymany na dłuższy okres, sądzono bowiem, iż był on mózgiem całej operacji drukowania ulotek. Dwa dni po opuszczeniu więzienia Paulo został ponownie zatrzymany i przewieziony do wojskowego ośrodka tortur, gdzie był przetrzymywany przez kilka dni. Najprawdopodobniej uniknął śmierci dlatego, iż oświadczył że jest umysłowo chory i że przebywał już kilka razy w klinice psychiatrycznej. Ostatecznie został wypuszczony.
Te doświadczenia głęboko wpłynęły na Paula Coelho. Zdecydował on, iż ma już dość „doświadczania życia” i chce po prostu żyć normalnie. Znalazł pracę w wytwórni płytowej Polygram, gdzie poznał swoją przyszłą żonę.
W 1977 przeprowadził się z nią do Londynu. Paulo kupił maszynę do pisania i zaczął pisać, początkowo bez sukcesów. W kolejnym roku powrócił do Brazylii, gdzie pracował w kolejnej wytwórni płytowej – CBS. Trwało to tylko trzy miesiące. Po tym czasie Paulo pozostawił pracę i żonę.
W 1979 roku spotkał swoją starą znajomą – Cristinę Oiticica, którą później poślubił i z którą jest do dzisiaj. Mieszka we Francji.
W 2014 roku nakręcono film "Paulo Coelho. Niesamowita historia" opowiadający o życiu Coelho zanim napisał swoją pierwszą książkę. Film wszedł na ekrany w Polsce w grudniu 2016 roku.
Jego książki na polski tłumaczyła Grażyna Misiorowska.
Krytyka
Styl Paula Coelho opisywany jest jako zbyt prosty i bezpośredni, zwraca się także uwagę na zapożyczenia z dzieł innych autorów – na przykład zakończenie Alchemika zostało zaczerpnięte z opowiadania Nachmana z Bracławia Skarb pod mostem[3].
Odznaczenia i nagrody
- Nagroda Czytelniczek „Elle” (Francja, 1995)
- Kawaler Orderu Sztuki i Literatury (Francja, 1996)
- Flaiano International Award (Włochy 1996)
- Super Grinzane Cavour Book Award (Włochy 1996)
- Złota książka (Jugosławia, 1995, 1996, 1997, 1998)
- International IMPAC Literary Award (Irlandia 1997)
- Komandor Orderu Rio Branco (Brazylia, 1998)
- Crystal Award (1999)
- Złoty Medal Galicji (Hiszpania, 1999)
- Kawaler Orderu Legii Honorowej (Francja 2000)
- Kryształowe Zwierciadło (Polska 2000)
- Nagroda Bambi (Niemcy, 2001)[1][4]
- Oficer Orderu Sztuki i Literatury (Francja, 2003)
Dzieła
Rok | Tytuł portugalski | Tytuł polski |
---|---|---|
1982 | Arquivos do Inferno | |
1986 | O Manual Prático do Vampirismo | |
1987 | O Diário de um Mago | Pielgrzym 2003 |
1988 | O Alquimista | Alchemik, 1995 |
1990 | Brida | Brida, 2008 |
1991 | O Dom Supremo | Największy dar, 2009 |
1992 | As Valkírias | Walkirie, 2010 |
O Diário de um Magus | ||
1994 | Maktub | |
Na margem do rio Piedra eu sentei e chorei | Na brzegu rzeki Piedry usiadłam i płakałam, 2007 | |
1996 | O Monte Cinco | Piąta góra, 1998 |
1997 | Letras do amor de um prophet | Listy miłosne proroka |
Manual do guerreiro da luz | Podręcznik wojownika światła, 2000 | |
1998 | Veronika decide morrer | Weronika postanawia umrzeć, 2000 |
Palavras essenciais | ||
2000 | O Demônio e a srta Prym | Demon i panna Prym, 2002 |
2001 | Histórias para pais, filhos e netos | |
2003 | Onze Minutos | Jedenaście minut |
2004 | O Gênio e as Rosas | |
E no sétimo dia | ||
2005 | O Zahir | Zahir |
Caminhos Recolhidos | ||
2006 | Ser como o rio que flui... | Być jak płynąca rzeka |
A bruxa de Portobello | Czarownica z Portobello | |
2007 | Vida: Citações selecionadas | Życie: Myśli zebrane |
2008 | O Vencedor está Só | Zwycięzca jest sam, 2009 |
2010 | O Aleph | Alef, 2011 |
2012 | Manuscrito Encontrado em Accra | Rękopis znaleziony w Akce |
2014 | Adultério | Zdrada |
2016 | A Espiã | Szpieg |
Przypisy
- ↑ a b Paulo Coelho. Encyclopædia Britannica. [dostęp 2017-08-24].
- ↑ Paulo Coelho - biografia pisarza. paulocoelho.pl. [dostęp 2017-08-24].
- ↑ The Treasure under the bridge (ang.)
- ↑ Preisträger 2001. www.bambi.de. [dostęp 2017-08-24].
Linki zewnętrzne
- ISNI: 0000000120981529
- VIAF: 52700
- LCCN: n86099875
- GND: 115703101
- NDL: 00512573
- LIBRIS: tr57btwc35828g9
- BnF: 121744693
- SUDOC: 030299837
- SBN: UM1V006521
- NLA: 35967394
- NKC: jn19990001432
- BNE: XX1041627
- NTA: 113442092
- BIBSYS: 90862476
- CiNii: DA08817262
- Open Library: OL66700A
- PLWABN: 9810627981605606
- NUKAT: n96401435
- J9U: 987007259875005171
- PTBNP: 44950
- CANTIC: a10066895
- LNB: 000023892
- NSK: 000191527
- BNA: 000035768
- CONOR: 6423395
- BNC: 000242764
- ΕΒΕ: 70028
- BLBNB: 000562324
- KRNLK: KAC199605328
- LIH: LNB:V*147543;=BK
- WorldCat: lccn-n86099875
- Paulo Coelho
- Brazylijczycy odznaczeni Orderem Sztuki i Literatury
- Brazylijscy pisarze
- Członkowie brazylijskiego PEN Clubu
- Kawalerowie Legii Honorowej
- Kawalerowie Orderu Sztuki i Literatury
- Ludzie urodzeni w Rio de Janeiro
- Odznaczeni Orderem Rio Branco
- Oficerowie Orderu Sztuki i Literatury
- Pisarze związani z Londynem
- Pisarze związani z Rio de Janeiro
- Urodzeni w 1947