Piekiełko (szczyt)
49°25′10″N 20°20′09″E/49,419444 20,335833 Piekiełko i Ula, widok z szosy Krośnica–Niedzica | |
| Państwo | |
|---|---|
| Pasmo | |
| Wysokość |
678, 655 m n.p.m. |
Położenie na mapie Pienin  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
| 49°25′10″N 20°20′09″E/49,419444 20,335833
| |
Piekiełko – najwyższy, północny szczyt masywu Upszaru w Pieninach Czorsztyńskich (678 m n.p.m.). Sam wierzchołek jest porośnięty lasem, ale płytka przełęcz oddzielająca go od sąsiadującej w kierunku północno-zachodnim Zbójeckiej Skały jest odkryta, trawiasta. Z przełęczy tej do Zbiornika Czorsztyńskiego opada trawiasta dolinka ze źródłem wody, zwana Kąciki, w przeciwnym kierunku, do doliny Głębokiego Potoku z przełęczy tej opada również trawiasty stok zwany Łazami[1][2].
Nazwa szczytu pochodzi od dawniej istniejących obok wierzchołka dwóch poletek uprawnych o nazwie Małe i Wielkie Piekiełko. Jak pisze Bronisław Gustawicz w 1881 były to: „dwa owsiska w świerkowym lesie”. Adam Jaszczołt uważa, że nazwa może pochodzić od słowiańskich słów pkieł, piekło, oznaczających smołę i jest pozostałością po istniejących w Pieninach zborach braci polskich z początków XVII wieku[3].
Dawne poletka uprawne są obecnie łąkami lub pastwiskami, cały zaś Upszar należy do Pienińskiego Parku Narodowego i nie jest udostępniony turystycznie[1]. W latach 1987–1988 w polanach na Piekiełku znaleziono bardzo rzadkie, w Polsce zagrożone wyginięciem gatunki porostów: jaskrawiec woskowoszary Caloplaca stillicidiorum, łuskotek wątrobiasty Catapyrenium lachneum i trzonecznica rdzawa Chaenotheca ferruginea[4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Pieniny polskie i słowackie. Mapa turystyczna 1:25 000, Piwniczna: Agencja Wydawnicza „WiT” s.c., 2008.
- ↑ Geoportal. Mapa topograficzna i satelitarna [online] [dostęp 2021-09-28].
- ↑ Józef Nyka, Pieniny, wyd. IX, Latchorzew: Wyd. Trawers, 2006, ISBN 83-915859-4-8.
- ↑ Józef Kiszka, Zbigniew Szeląg, Porosty (Lichenes) polan Pienińskiego Parku Narodowego – zagrożenie i ochrona, „Pieniny – Przyroda i Człowiek”, 2, Kraków 1992, s. 55–63.