Długi Gronik
 Widok z polany Sosnów | |
| Państwo | |
|---|---|
| Pasmo | |
| Wysokość |
569 m n.p.m. |
Położenie na mapie Pienin  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
 49°25′13,0″N 20°26′49,6″E/49,420278 20,447111
| |
Długi Gronik (569 m) – porośnięte lasem wzniesienie w Pieninach. Tworzy najdalej na północny wschód wysunięty, znajdujący się w zakolu Dunajca skraj Pieninek. Położone jest już poza granicami Pienińskiego Parku Narodowego, administracyjnie należy do Krościenka. U podnóży Długiego Gronika znajdują się osiedla Krościenka: Do Jurka, Do Grzegorza, Do Kurpasa. Na północno-zachodniej stronie Długiego Gronika znajduje się odkryty (łąki i pola uprawne) taras zwany Do Natonia, z którego roztaczają się widoki na Szczawnicę, Dzwonkówkę i zachodnią część Małych Pienin z Palenicą, Szafranówką i Bystrzykiem. Przez taras ten prowadzi zielony szlak turystyczny z Krościenka na Przełęcz Sosnów. Na południowo-wschodniej stronie znajduje się położona na wysokości 440 m rówień zwana Za Piecem, na której wysiadają turyści przeprawiający się ze Szczawnicy przez Dunajec tratwą z przystani promowej Nowy Przewóz. W północno-zachodnim kierunku powyżej Długiego Gronika, już na stokach Sokolicy, znajduje się polana Sosnów, przez którą prowadzi niebieski szlak na Sokolicę, i z której dobrze widoczny jest Długi Gronik[1].
Z rzadkich w polskich Karpatach roślin zanotowano występowanie na Długim Groniku omanu wąskolistnego. Rozrósł się tutaj obficie na bezleśnym stoku po pożarze lasu. Obecnie jednak, po zarośnięciu stoków przez las wyginął[2]. W 2016 r. znaleziono tu gatunki rzadkich mchów podlegających ochronie: zwiślik maczugowaty (Anomodon attenuatus) i grzebieniowiec piórkowaty (Ctenidium molluscum)[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Pieniny polskie i słowackie. Mapa turystyczna 1:25 000, Piwniczna: Agencja Wydawnicza „WiT” s.c., 2008.
- ↑ Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirek, Czerwona księga Karpat Polskich, Warszawa: Instytut Botaniki PAN, 2008, ISBN 978-83-89648-71-6.
- ↑ Grzegorz Vončina, Adam Stebel, Materiały do flory mchów (Bryophyta) pienińskiego pasa skałkowego (Karpaty Zachodnie), „Pieniny. Przyroda i człowiek”, 14, 2016, s. 79–89.