Pawłowska Góra
 Widok z Polany pod Wysoką. W głębi Beskid Sądecki | |
| Państwo | |
|---|---|
| Pasmo | |
| Wysokość |
840 m n.p.m. |
Położenie na mapie Pienin  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
 49°23′18,9″N 20°33′39,7″E/49,388583 20,561028
| |
Pawłowska Góra – wydłużone wzniesienie w Małych Pieninach opadające w północno-zachodnim kierunku. Ma dwa wierzchołki, wyższy z nich (południowy) wznosi się na 840 m n.p.m. Pawłowska Góra oddziela od siebie doliny dwóch potoków: od wschodniej strony jest to Skalski Potok, od zachodniej Kamionka. Jest prawie całkowicie porośnięta lasem, głównie świerkowo-bukowym[1][2]. Na jej południowo-wschodnich stokach znajdowała się dawniej Dziobakowa Polana, obecnie już prawie całkowicie zarośnięta lasem. Powyżej południowych stoków znajduje się Polana Janeczków, dawne pola uprawne Łemków z Jaworek, obecnie tereny wypasane przez gazdów z Podhala. Zachodnimi podnóżami biegnie droga gruntowa i zielony szlak turystyczny. Przy szlaku tym, u podnóży Pawłowskiej Góry, przy potoku Kamionka, znajduje się niewielka i płaska rówień Za Potok, a na niej w sezonie letnim działa studencka Baza namiotowa pod Wysoką. Północne stoki opadają do Bukowinek – dawniej również były to pola Łemków, obecnie są to rozległe łąki wypasane przez gazdów z Podhala[3]. Znajduje się tutaj bacówka oferująca oscypki i inne wyroby z owczego mleka.
Część wschodnich stoków Pawłowskiej Góry (w dolinie Skalskiego Potoku) wchodzi w skład rezerwatu przyrody Zaskalskie-Bodnarówka. Znajduje się tutaj Dziurawa Skała, która wraz ze znajdującą się po drugiej stronie potoku Czerwoną Skałą tworzy skalną bramę[1][2].
W 2016 r. znaleziono tu dzióbkowiec Zetterstedta (Eurhynchium angustirete) – gatunek rzadkiego mchu podlegającego ochronie[4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Pieniny polskie i słowackie. Mapa turystyczna 1:25 000, Piwniczna: Agencja Wydawnicza „WiT” s.c., 2008.
- ↑ a b Geoportal. Mapa topograficzna i satelitarna [online] [dostęp 2021-09-28].
- ↑ Józef Nyka, Pieniny, wyd. IX, Latchorzew: Wyd. Trawers, 2006, ISBN 83-915859-4-8.
- ↑ Grzegorz Vončina, Adam Stebel, Materiały do flory mchów (Bryophyta) pienińskiego pasa skałkowego (Karpaty Zachodnie), „Pieniny. Przyroda i człowiek”, 14, 2016, s. 79–89.
