Pirenejski pies górski
| |
| Inne nazwy |
fr. chien de montagne des Pyrénées, montagne des Pyrénées, patou, |
|---|---|
| Kraj pochodzenia | |
| Wymiary | |
| Wysokość | |
| Masa | |
| Klasyfikacja | |
| FCI |
Grupa II, sekcja 2, |
| AKC |
Working |
| ANKC |
Grupa 6 – Utility |
| CKC |
Grupa 3 – Working |
| KC(UK) |
Pastoral |
| NZKC |
Utility |
| UKC |
Grupa 1 – Guardian Dog |
| Wzorce rasy | |
Pirenejski pies górski (fr. chien de montagne des Pyrénées) – rasa psa zaliczana do grupy molosów w typie górskim, wyhodowana w starożytności na terenach obecnej Francji. Użytkowana pierwotnie do strzeżenia owiec, a współcześnie jako pies stróżujący i pies-towarzysz.
Rys historyczny[edytuj | edytuj kod]
Jest to bardzo stara rasa, używana już przez Basków, którzy zamieszkiwali tereny koło Pirenejów w południowej Francji. W czasie II wojny światowej psy te używane były do ciągnięcia artylerii. Są spokrewnione z innymi, dużymi psami stróżującymi, takimi jak kuvasz, owczarek anatolijski i owczarek podhalański.
Klasyfikacja[edytuj | edytuj kod]
W klasyfikacji FCI rasa ta została zaliczona do grupy II – Pinczery, sznaucery, molosy i szwajcarskie psy do bydła, sekcja 2.2 – Molosy typu górskiego[3]. Nie podlegają próbom pracy[2].
Zgodnie z klasyfikacją amerykańską, należy do grupy psów pracujących[4]. Typ dogowaty[5].
Wygląd[edytuj | edytuj kod]
Duży i mocno zbudowany pies, poruszający się bardzo lekko i płynnie.
Szata i umaszczenie[edytuj | edytuj kod]
Szata bardzo gęsta, długa i elastyczna. Najdłuższa jest na ogonie i wokół szyi, gdzie może być lekko pofalowana. Dopuszczalne umaszczenia: białe, białe z szarym, bladożółte, wilcze; mogą występować pomarańczowe plamy na głowie, uszach i nasadzie ogona. Ma podwójny wilczy pazur na tylnych łapach, natomiast na kończynach przednich ostrogi występują czasami, także podwójne.
Zdrowie i pielęgnacja[edytuj | edytuj kod]
Aby pirenejski pies górski zachował dobrą kondycję, należy regularnie zapewniać mu dużo ruchu[6]. Rasa źle znosi upały[7]. Sierść psa powinna być regularnie szczotkowana, zwłaszcza w okresie silnego linienia podszerstka[8]. Najczęstsze dolegliwości nękające tę rasę to dysplazja stawów biodrowych, problemy z powiekami, skręt żołądka[9], rak kości, zwichnięcie rzepki, problemy skórne[7], padaczka, głuchota i dziedziczne choroby oczu[6].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Bruce Fogle: Wielka encyklopedia: Psy [Encyclopedia of the dog]. (tłum.) Marcin Gorazdowski. Warszawa: MUZA SA, 1996, s. 259. ISBN 83-7079-672-9.
- ↑ a b Wzorzec rasy nr 137 (FCI Standard N° 137) (pdf) (pol.), Związek Kynologiczny w Polsce – Zarząd Główny
- ↑ Systematyka ras według FCI z uwzględnieniem polskiego nazewnictwa ras (pdf), Związek Kynologiczny w Polsce – Zarząd Główny
- ↑ Ammy Marder, Debra Horwitz: Nasz pies. Poradnik dla właścicieli psów. s. 150.
- ↑ Rino Falappi: Czworonożni przyjaciele: rasy, pielęgnacja i hodowla psów. s. 93.
- ↑ a b Redaktor wydania oryginalnego: Paul McGreevy], Pies: poradnik dla miłośników, s. 370.
- ↑ a b Agnieszka Nojszewska, Psy rasowe. Encyklopedia, s. 125.
- ↑ Agnieszka Nojszewska, Psy rasowe. Encyklopedia, s. 124.
- ↑ Alderton D., Wybierz psa dla siebie, s. 85.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Alderton D., Wybierz psa dla siebie, P. Kozłowski (tłum.), Warszawa: Muza SA, 2011, ISBN 978-83-7495-982-7.
- Eva Maria Krämer: Rasy psów. Warszawa: Oficyna Wydawnicza MULTICO, 1998. ISBN 83-7073-122-8.
- Ammy Marder, Debra Horwitz: Nasz pies. Poradnik dla właścicieli psów. Warszawa: Książka i Wiedza, 1999. ISBN 83-05-13030-4.
- Agnieszka Nojszewska: Psy rasowe. Encyklopedia. Bielsko-Biała: Wydawnictwo Dragon, 2012. ISBN 978-83-63559-17-5.
- [Redaktor wydania oryginalnego: Paul McGreevy]: Pies: poradnik dla miłośników. Warszawa: Dom Wydawniczy "Bellona", 2006. ISBN 83-7319-904-7.
- Rino Falappi: Czworonożni przyjaciele: rasy, pielęgnacja i hodowla psów. Warszawa: Dom Wydawniczy "Bellona", 2001. ISBN 83-11-09354-7.