Promot Polonia I
| Kategoria | |||
|---|---|---|---|
| Konstruktor | |||
| Projektant | |||
| Dane techniczne | |||
| Nadwozie |
rama przestrzenna z rur stalowych, karoseria z włókna szklanego | ||
| Zawieszenie przednie |
|||
| Zawieszenie tylne |
|||
| Silnik |
Polski Fiat 1,3 R4 | ||
| Skrzynia biegów | |||
| Opony | |||
| Historia | |||
| Debiut | |||
| Kierowcy | |||
| Używany | |||
| Mistrzostwa | |||
| Kierowców |
1978 – Jacek Szmidt | ||
| Wyścigi | |||
| Wyścigi |
? | ||
| Wygrane |
? | ||
| Pole position |
? | ||
| Najszybsze okrążenie |
? | ||
| |||
Promot Polonia I – samochód Formuły Polonia, skonstruowany przez Zbigniewa Kulczyńskiego w Ośrodku Techniczno-Zaopatrzeniowym pod marką Promot. Produkowany był w latach 1974–1977.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Według powstałej na początku lat 70. Formuły Polonia samochody mogły być napędzane silnikami Polskiego Fiata o pojemności 1,3 litra z jedynie niewielkim zakresem przeróbek, natomiast ich masa musiała wynosić przynajmniej 420 kg[1]. W 1970 roku zbudowano pierwszy prototyp samochodu według tej kategorii. Był to nieco przerobiony Rak z silnikiem Fiat 1500 i skrzynią biegów Hewland. Karoseria została wykonana z laminatów[2]. Od 1971 roku samochód rywalizował w wyścigach górskich, a prowadził go Otto Bartkowiak[1].
Budowę większej serii samochodów Formuły Polonia podjęto w 1974 roku[1]. Od sezonu 1974 bowiem w Wyścigowych Samochodowych Mistrzostwach Polski kierowcy rywalizowali w klasie C-IX, która była rozgrywana według przepisów formuły wolnej oraz Formuły Polonia[3]. Wiele samochodów uczestniczących w nich to stare Promoty i Raki, dostosowane do silników Polskiego Fiata, sprzężonych ze skrzyniami biegów Wartburga i Dacii. Niektóre samochody poddawano szerszym modyfikacjom, jak Czesław Pilarz, który pokrył swojego Promota-Raka 67 karoserią MT 77[1].
W 1974 roku zbudowano nowy pojazd, konieczny do rozwoju Formuły Polonia, a zarazem tańszy i prostszy aniżeli przerobione Raki i Promoty[1]. W samochodzie tym z uwagi na niższe koszty wykorzystano wiele części pochodzących z samochodów bloku wschodniego[4]. Silnik pochodził z Polskiego Fiata 125p i dysponował pojemnością 1300 cm³. Jednostka ta była zdolna uzyskać moc maksymalną 70 KM oraz prędkość 170 km/h[5]. Czterobiegowa skrzynia biegów pochodziła z Dacii. Konstrukcję samochodu stanowiła przestrzenna rama z rur stalowych, pokryta karoserią z włókna szklanego. Niezależne zawieszenie zawierało amortyzatory wyprodukowane przez Krośnieńską Fabrykę Amortyzatorów. Układ hamulcowy pochodził z Polskiego Fiata 125p[6]. Z tego samochodu pochodziła też chłodnica, powstała z przecięcia jednej seryjnej w poziomie i zespawania obu części obok siebie w celu obniżenia wysokości, a także półosie napędowe wykonane z wału napędowego[7]. Na trzynastocalowych kołach były osadzone opony OZOS Olsztyn[6]. Obrotomierz wyprodukowała firma Smiths, natomiast wskaźniki temperatury wody i ciśnienia oleju wywodziły się ze Stara[8]. Nowy pojazd ze względu na kształt został nazwany „Kaczorem”[4].
Prototyp był testowany w 1974 roku na lotnisku w Toruniu[8]. W wyścigach zadebiutował w roku 1975 podczas wyścigu w Ornecie, a prowadził go wówczas Andrzej Mieloch[5]. Model nie okazał się udanym projektem, a do jego największych wad należały nieprzewidywalne zachowanie się podwozia wynikające z zastosowania z powodów oszczędnościowych w zawieszeniu silentbloków zamiast przegubów kulowych oraz źle dobrane przełożenia skrzyni biegów[9]. Z tego powodu zawodnicy niechętnie z niego korzystali; tacy kierowcy, jak Józef Kiełbania, Aleksander Oczkowski czy Otto Bartkowiak używali starszych samochodów. Tytuły mistrzowskie zdobyli nim Jacek Szmidt (1978[10][11]), Andrzej Szulc (1979[12][13]) oraz Ryszard Kopczyk (1980)[14].
Zbudowano 21 egzemplarzy modelu. Jego następcą był Promot II[15].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e Steć: Polskie samochody wyścigowe. s. 163.
- ↑ Steć: Polskie samochody wyścigowe. s. 162.
- ↑ Wyścigowe Samochodowe Mistrzostwa Polski 1974. [w:] scr.civ.pl [on-line]. [dostęp 2015-01-19]. (pol.).
- ↑ a b Steć: Polskie samochody wyścigowe. s. 168.
- ↑ a b Steć: Polskie samochody wyścigowe. s. 169.
- ↑ a b Steć: Polskie samochody wyścigowe. s. 171.
- ↑ Steć: Polskie samochody wyścigowe. s. 172–173.
- ↑ a b Steć: Polskie samochody wyścigowe. s. 173.
- ↑ Steć: Polskie samochody wyścigowe. s. 174.
- ↑ Wyścigowe Samochodowe Mistrzostwa Polski 1978. [w:] scr.civ.pl [on-line]. [dostęp 2015-01-19]. (pol.).
- ↑ The Friendship of Socialist Countries Cup (FSCC). [w:] teamdan.com [on-line]. [dostęp 2015-01-19]. (ang.).
- ↑ Wyścigowe Samochodowe Mistrzostwa Polski 1979. [w:] scr.civ.pl [on-line]. [dostęp 2015-01-19]. (pol.).
- ↑ Toruń (PL) - 4 eliminacja. 9.09.1979r.. [w:] kwa-kwa.pl [on-line]. [dostęp 2015-01-19]. (pol.).
- ↑ Steć: Polskie samochody wyścigowe. s. 175.
- ↑ Steć: Polskie samochody wyścigowe. s. 179.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Robert Steć: Polskie samochody wyścigowe. Opole: Studio conTEXT, 2011. ISBN 978-83-930306-4-4.