Przełęcz Goprowska
49°04′59″N 22°43′57″E/49,083056 22,732500_01.jpg) Przełęcz Goprowska od strony podejścia pod Tarnicę | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Wysokość |
1160[1] m n.p.m. |
| Pasmo | |
Położenie na mapie Karpat  | |
Położenie na mapie Beskidów Wschodnich  | |
Położenie na mapie Bieszczadów Zachodnich  | |
| 49°04′59″N 22°43′57″E/49,083056 22,732500
| |
Przełęcz Goprowska (1160 m)[1][2] (daw. Rowiń Jackowa[3], Przełęcz Tarnicka[4]) – położona w Bieszczadach Zachodnich.
Jest głębokim siodłem w centralnej części gniazda Tarnicy i Halicza położonym pomiędzy Krzemieniem (1335 m) a Tarniczką (1315 m), w grzbiecie o przebiegu NE–SW. Sama przełęcz to szerokie wypłaszczenie porośnięte połoniną, jednak opadające na nią odcinki grzbietu są – szczególnie od strony Krzemienia – nachylone dość stromo. W pobliżu znajdują się źródła dwóch potoków spływające do podchodzących pod przełęcz dolin. Na południe od siodła położone jest źródło potoku określanego według różnych źródeł jako Wołosatka[5] lub jej prawobrzeżny dopływ[6], natomiast po przeciwnej stronie początek bierze prawy dopływ Terebowca, którego źródło leży na stoku Tarniczki (kilkaset metrów na południowy zachód).
-
Widok na Przełęcz Goprowską i Krzemień -
Na przełęczy -
Krzemień, po lewej Przełęcz Goprowska
.jpg)
Pod przełęczą, przy źródle dopływu Wołosatki, na granicy lasu w sezonie letnim (lipiec–sierpień) działał posterunek GOPR w formie namiotu. Od niego pochodzi używana obecnie nazwa miejsca, obowiązująca od 1 stycznia 2009 roku[2]. Od roku 2010 posterunek już nie funkcjonuje, czego przyczyną jest brak funduszy, ale również mniej wypadków w tym rejonie oraz większa mobilność ratowników[7].
Piesze szlaki turystyczne
[edytuj | edytuj kod]
Główny Szlak Beskidzki Ustrzyki Górne – Szeroki Wierch – Przełęcz pod Tarnicą – Przełęcz Goprowska – Halicz:
- z Ustrzyk Górnych 3.15 h (↓ 2.40 h), z Przełęczy pod Tarnicą 0.15 h (z powr. 0.25 h)
- z Halicza 0.50 h (z powr. 1.20 h)
szlak niebieski Wołosate – Przełęcz pod Tarnicą – Przełęcz Goprowska – Krzemień – Bukowe Berdo:
- z Wołosatego 2.15 h (↓ 1.35 h)
- z Bukowego Berda (wierzchołek 1201 m n.p.m.) 1.15 h (z powr. 1.45 h)
Pomiędzy Przełęczą pod Tarnicą a Przełęczą Goprowską oba szlaki przebiegają razem.
Tuż nad przełęczą, przy szlaku biegnącym w kierunku Tarnicy, w otoczeniu kilku niskich drzew, znajduje się wiata turystyczna ze stołem i ławami.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Trasa 1 – Tarnica z Wołosatego i Ustrzyk Górnych, [w:] Piotr Sieńko i inni, Niezbędnik turystyczny – Bieszczady, Piwniczna-Zdrój: Agencja Wydawnicza WiT, 2021, s. 54, ISBN 978-83-89580-21-4 (pol.).
- ↑ a b Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 18 grudnia 2008 r. w sprawie ustalenia, zmiany i zniesienia urzędowych nazw niektórych miejscowości oraz obiektów fizjograficznych. „Dziennik Ustaw”. Nr 234, poz. 1586, s. 13433, 2008-12-18. Kancelaria Prezesa Rady Ministrów. ISSN 0867-3411. [dostęp 2016-10-16].
- ↑ Wojciech Krukar: Mapa Bieszczadów wyd. Ruthenus. [dostęp 2008-12-06].
- ↑ Edward Moskała: Panoramy górskie z Bieszczadów. Wydanie drugie, Wydawnictwo PTTK "Kraj" Warszawa–Kraków 1990, ISBN 83-7005-044-1.
- ↑ Michał Siwicki: Bieszczady. Mapa turystyczna 1:50000. Wyd. Kartograficzne Polkart Anna Siwicka, 2007/2008. ISBN 978-83-7499-019-6.
- ↑ Bieszczady. Mapa turystyczna. Skala 1:75000. Warszawa: Wyd. Demart, 2007. ISBN 978-83-7440-081-7.
- ↑ Piotr Szechyński, Halicz - na czerwonym szlaku / Twoje Bieszczady [online], www.twojebieszczady.net [dostęp 2018-10-20].
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Bieszczady i Góry Sanocko-Turczańskie. Mapa turystyczna. Skala 1:75000. Wydanie trzecie. Warszawa: PPWK SA. ISBN 83-7329-436-8.