Siri Andersson-Palmestav

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Siri Andersson-Palmestav
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

17 grudnia 1903
Gävle

Data śmierci

6 marca 2002

Narodowość

szwedzka

Język

szwedzki

Siri Andersson-Palmestav, dawniej Sigrid Regina Andersson (ur. 17 grudnia 1903 w Gävle, zm. 6 marca 2002[1]) – szwedzka pisarka i misjonarka, autorka kilkunastu książek[2][3]. Część jej prac była tłumaczona na języki skandynawskie oraz niemiecki. Pracę misyjną prowadziła w Estonii, Polsce i Niemczech[4].

Życie oraz działalność[edytuj | edytuj kod]

Urodziła się w Gävle. Studiowała w baptystycznym seminarium „Betel” (Betelseminariet) w Sztokholmie, a następnie w zielonoświątkowej szkole misyjnej w Örebro[2]. Podczas II wojny światowej prowadziła działalność charytatywną w Estonii z ramienia Szwedzkiego Czerwonego Krzyża. Od kwietnia 1947 do lipca 1948 pracowała w Polsce, w Hajnówce, gdzie odwiedzała okoliczne miejscowości i rozdawała ubogim odzież sprowadzaną ze Szwecji[5]. Ponadto była ona misjonarką zielonoświątkowego zboru „Filadelfia” ze Sztokholmu[6] i wspierała swoją działalnością zbór zielonoświątkowy w Hajnówce, usługując jako kaznodziejka[7]. Z Polski udała się do Hamburga[8]. Po rozpadzie ZSRR ponownie przybyła do Estonii[9].

Po jej przyjeździe do Hajnówki WUBP w Białymstoku założył sprawę agenturalnego rozpracowania o kryptonimie „Opieka”. Podejrzanymi były wszystkie osoby współpracujące ze szwedzką misją. We wrześniu 1948 roku sprawę przejął Wydział V Departamentu V MBP[10][11]. Sprawa została zakończona aresztowaniem czołowych działaczy KChWE w województwie białostockim we wrześniu 1950 roku[12].

16 sierpnia 1957 roku wyszła za Jakuba Sielużyckiego (1896–1981), który po wyjeździe do Szwecji zmienił nazwisko na Palmestav[1][13][9].

Jest autorką szesnastu książek. Pierwsze jej książki opowiadają o Estonii. Publikacje powstałe w późniejszym okresie przedstawiają prześladowania religijne i męczenników za wiarę w ZSRR[9][4] (np. Sovjetflickan z 1965). Po śmierci męża opisała jego życie w książce Han flydde ur sovjet för sin tros skull, koncentrując się na jego aresztowaniach, uwięzieniach i rozmaitych formach prześladowań ze strony władz komunistycznych[9][a].

Książki[edytuj | edytuj kod]

  • Estland – en port till Ryssland (1942)
  • Fronter som kalla (1945)
  • Bildsnidarens son Skildring från Estland (1946)
  • Människor i ruiner (1949)
  • Hoppet som aldrig dog (1958)
  • Vandringsstaven (1961)
  • De kämpade för friheten (1963)
  • Solen gick upp till sist (1964)
  • I hamn efter stormig seglats (1965)
  • Sovjetflickan (1965)
  • Natten kom för tidigt (1967)
  • Guds barn och barnbarn (1967)
  • Den flyende nunnan (1971)
  • De följde ett kors (1975)
  • Han flydde ur Sovjet för sin tros skull (1982)
  • De fick hjälp (1986)

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. W latach 1939-1941 Sielużycki mieszkał w ZSRR, a w latach 1945–1957 w Polsce (Я. Селюжицкий. Мое свидетельство. „Християнский вестник”. No 282, s. 9–12, 1964. ).

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]