Skunksik wąskoczelny
| Spilogale angustifrons[1] | |
| (Howell, 1902)[2] | |
| |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Podtyp | |
| Gromada | |
| Podgromada | |
| Infragromada | |
| Rząd | |
| Podrząd | |
| Rodzina | |
| Rodzaj | |
| Gatunek |
skunksik wąskoczelny |
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3] | |
 | |
| Zasięg występowania | |
| |
Skunksik wąskoczelny[4] (Spilogale angustifrons) – gatunek ssaka z rodziny skunksowatych (Mephitidae) zamieszkujący górzyste obszary w Ameryce Środkowej.
Występowanie i habitat[edytuj | edytuj kod]
Występuje na terenach górzystych od południowego Meksyku do Kostaryki. Można go spotkać w krajach takich jak: Belize, Salwador, Gwatemala, Honduras i Nikaragua.
Zamieszkuje tereny górzyste do wysokości 2800 metrów n.p.m. Preferuje kamieniste obszary górskie z krzakami i rzadkimi drzewami, krzewami i skałami. Spotkać go można także w lasach deszczowych o gęstej roślinności, w lasach sosnowych, na użytkach zielonych i na gruntach rolnych. Obszar zamieszkały przez skunksika wąskoczelnego szacowany jest na 64 ha[5].
Opis[edytuj | edytuj kod]
Zwierzęta o długości od 21 do 25 cm, w tym ogon mierzący 10 do 14,5 cm. Samice są zwykle nieco mniejsze od samców. Ciężar wynosi od 240 do 533 g[5]. Futro czarno-białe z pasami biegnącymi wzdłuż ciała i plamami. Tylna jedna trzecia część krzaczastego ogona jest koloru białego. Zwierzęta mają po pięć palców u stóp i długie pazury. Czaszka jest mała i wąska[5].
Formuła zębowa wynosi:
3 · 1 · 3 · 1 (górna szczęka)
3 · 1 · 3 · 2 (dolna szczęka)
W dolnej szczęce mają jeden dodatkowy ząb trzonowy. W sumie zwierzęta mają 34 zęby.
Tryb życia[edytuj | edytuj kod]
Swoje nory buduje między korzeniami drzew, pod kamieniami i w niskich dziuplach. Wykorzystuje również opuszczone nory pancerników i innych ssaków. Prowadzi nocny tryb życia. W razie potrzeby potrafi wspiąć się na drzewo lub skałę. Jak wszystkie skunksowate, w razie zagrożenia wystrzeliwuje na przeciwnika strumień cuchnącej wydzieliny z gruczołów odbytowych[5].
Pokarm[edytuj | edytuj kod]
Jest generalistą pokarmowym. Odżywia się w 50% owadami, ale nie gardzi jajami ptasimi, owocami, drobnymi ssakami, pajęczakami i innymi bezkręgowcami[6].
Zagrożenia i ochrona[edytuj | edytuj kod]
Gatunek zaliczany przez IUCN do najmniejszej troski[7] ze względu na stosunkowo duży zasięg występowania, umiejętność dostosowywania się do siedlisk zmienionych przez człowieka i brak jakichkolwiek korzyści dla ludzi zamieszkujących te same tereny w pozyskiwaniu lub tępieniu tego gatunku. Jedynymi zagrożeniami są monokultury, pożary lasów i budowanie dróg[7].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Spilogale angustifrons, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ A.H. Howell. Three new skunks of the genus Spilogale. „Proceedings of the Biological Society of Washington”. 15, s. 242, 1902. (ang.).
- ↑ K. Helgen, F. Reid, R. Timm, Spilogale angustifrons, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species [dostęp 2019-06-26] (ang.).
- ↑ W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 163. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).
- ↑ a b c d J.W. Dragoo: Southern Spotted Skunk Spilogale angustifrons. In: Don E. Wilson, Russell A. Mittermeier (Hrsg.): Handbook of the Mammals of the World. Volume 1: Carnivores. Lynx Edicions, Barcelona 2009; S. 561-562.
- ↑ Reid, F.A. 1997. A Field Guide to the Mammals of Central America and Southeast Mexico. Oxford University Press, New York.
- ↑ a b Czerwona Księga Gatunków Zagrożonych IUCN 2017-3