Rezydencja rycerska typu motte: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
EmausBot (dyskusja | edycje)
m r2.7.3) (Robot poprawił uk:Мот та бейлі
Konarski (dyskusja | edycje)
→‎Występowanie w Polsce: drobne merytoryczne
Linia 31: Linia 31:
* [[Kochłowickie (grodzisko)]] w [[Ruda Śląska|Rudzie Śląskiej]]
* [[Kochłowickie (grodzisko)]] w [[Ruda Śląska|Rudzie Śląskiej]]
* Sosnowiec - grodzisko
* Sosnowiec - grodzisko

=== Kujawsko-Pomorskie ===
* [[Ryńsk]] - gródek z XIV wieku rycerza Mikołaja z Ryńska

=== Mazowieckie ===
* [[Gniazdków]] (Lucimia) - gródek rycerski z przełomu XIII/XIV w.


=== Wielkopolska ===
=== Wielkopolska ===

Wersja z 00:02, 15 cze 2012

Rezydencja rycerska typu motte (także gródek stożkowaty, fr. motte, wraz z podgrodziem en. motte-and-bailey, patrz niżej) – rodzaj obiektu mieszkalnego o cechach obronnych, forma przejściowa pomiędzy grodem, wieżą rycerską, dworem obronnym a zamkiem. Składała się z otaczającego budowle wewnętrzne wału oraz drewnianych lub kamiennych fortyfikacji.

Tło historyczne

Obiekty tego typu budowane były w Europie od IX do XIV wieku. W X – XI w. pojawiły się w Szwajcarii, w XI wieku we Francji, Wielkiej Brytanii, Irlandii, Holandii, Niemczech, od połowy XIII wieku były budowane na terenie Polski, Czech i Austrii. W Polsce założenia w postaci kopców występują najczęściej na terenie Śląska (np. Mikołów, Majkowice), Zagłębia Dąbrowskiego (Sosnowiec Zagórze) i Małopolski, jak również i na obszarze Polski centralnej i zachodniej.

W średniowieczu obiekty tego typu budowali zazwyczaj niżsi feudałowie, których nie stać było na wzniesienie zamków. W okresie nowożytnym na terenach ziem polskich pełniły one funkcje siedzib szlacheckich – forma gródka stożkowatego obecna była do XVIII wieku.

Wznoszenie motte zamieszczone na tkaninie z Bayeux (scena z lewej strony).

Konstrukcja

Określenie gródek stożkowaty pochodzi od formy założenia w postaci nasypu ziemnego o kształcie ściętego stożka, wysokiego na ok. 3–5 metrów, o średnicy u podstawy do ok. 30 metrów, a przy wierzchołku ok. 15 metrów. Grody stożkowate zazwyczaj były otoczone rowem, który powstawał podczas wybierania ziemi, z której usypano stożek; niekiedy także wałem. Stoki wzniesienia mogły być oblepione gliną. Na szczycie umiejscowiona była była drewniana lub kamienna wieża mieszkalno-obronna (w stosunku do założeń murowanych używa się zwykle określenia wieża rycerska lub stołp). Plateau otoczone było palisadą. Do kopca przylegał często rodzaj podgrodzia, niekiedy otoczonego palisadą, nad którym górowała wieża.

Zaletą tego typu obiektów oprócz cech obronnych była łatwość wznoszenia – znany jest przypadek, gdy Wilhelm Zdobywca wzniósł taki obiekt w Pevensey w ciągu 8 dni. Najstarsze przedstawienie ikonograficzne takiego założenia znajduje się na tkaninie z Bayeux, przez co motte kojarzone są z normandzką ekspansją w Anglii.

Występowanie w Polsce

Górny Śląsk

Kujawsko-Pomorskie

  • Ryńsk - gródek z XIV wieku rycerza Mikołaja z Ryńska

Mazowieckie

  • Gniazdków (Lucimia) - gródek rycerski z przełomu XIII/XIV w.

Wielkopolska

Zobacz też

Bibliografia

  • Witold Krassowski, Dzieje budownictwa i architektury na ziemiach Polski

Szablon:Link GA Szablon:Link FA