Trzebina (województwo opolskie): Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
Konarski (dyskusja | edycje)
drobne merytoryczne
Konarski (dyskusja | edycje)
→‎Galeria: drobne merytoryczne
Linia 59: Linia 59:
<gallery>
<gallery>
Plik:2012-06 Trzebina 16.jpg|Dwór w Trzebini
Plik:2012-06 Trzebina 16.jpg|Dwór w Trzebini
Plik:2012-06 Trzebina 21.jpg|Kapliczka
Plik:2012-06 Trzebina 15.jpg|Figura św. Jana Nepomucena
Plik:2012-06 Trzebina 18.jpg|Ruiny zamku
</gallery>
</gallery>



Wersja z 10:03, 8 paź 2019

Trzebina
wieś
{{{alt zdjęcia}}}
Kościół parafialny pw. Wniebowzięcia NMP
Państwo opolskie
Powiat

prudnicki

Gmina

Lubrza

Wysokość

260 m n.p.m.

Liczba ludności (2011)

792[1]

Strefa numeracyjna

77

Kod pocztowy

48-200[2]

Tablice rejestracyjne

OPR

SIMC

0498448

Położenie na mapie brak
Mapa konturowa brak, u góry znajduje się punkt z opisem „Trzebina”
Brak mapy: opolskie
Położenie na mapie świata
Mapa konturowa świata, u góry znajduje się punkt z opisem „Trzebina”
50°17′30,1200″N 17°36′10,0800″E/50,291700 17,602800
Strona internetowa

Trzebina (niem. Kunzendorf[3]) – wieś (dawniej miasto) w Polsce położona w województwie opolskim, w powiecie prudnickim, w gminie Lubrza[4].

Trzebina uzyskała lokację miejską w 1542 roku, zdegradowana w 1631[5].

Położenie

Trzebina leży w dolinie Trzebinieckiego Potoku, który po czeskiej stronie granicy nosi nazwę Hraniční potok. Dolina ta oddziela dwie części Gór Opawskich – masywu Długoty i masywu Lipowca. Do 26 lutego 1959 terytorium Czech wrzynało się w terytorium polskie na wschód od należącego do drugiego masywu szczytu Gajnej (Wężowej). Wieś leży nieopodal Prudnika. Wieś jest łańcuchówką nie leży jednak przy drodze krajowej, lecz na równoległej do niej lokalnej drodze położonej na wschód.

W latach 1945–1991 stacjonowała tu strażnica Wojsk Ochrony Pogranicza, która podlegała 45 Batalionowi WOP w Prudniku. Z dniem 16 maja 1991 strażnica została przejęta przez Straż Graniczną i funkcjonowała do 1 stycznia 2003 roku, kiedy to została rozformowania[6].

Zabytki

Według rejestru Narodowego Instytutu Dziedzictwa na listę zabytków wpisane są[7]:

  • kościół par. pw. Wniebowzięcia Najśw. Marii Panny, z XV w., XVII w., 1726 r., wypisany z księgi rejestru
  • kapliczka i kapliczka przy domu nr 115, XVIII w., wypisane z księgi rejestru
  • kapliczka przy domu nr 128, z XVIII w.
  • figura św. Jana Nepomucena, wypisana z księgi rejestru
  • zespół zamkowy:
    • ruina zamku, z XVII w., XIX w., wypisane z księgi rejestru
    • budynek bramny z murem obwodowym, obecnie spichlerz, z pocz. XVII w.
    • kapliczka, z XVIII w.
    • park, z XIX w.

Turystyka

W Trzebinie kończy się żółty szlak z Prudnika wiodący przez położony na zachód Las Prudnicki. Planuje się jego przedłużenie do Krzyżkowic przez masyw Lipowca. We wsi istnieje także szlak rowerowy prowadzący do okolicznych wsi.

Transport

Przez miejscowość przebiega droga krajowa nr 41 do granicy z Czechami. Do 21 grudnia 2007 roku funkcjonowało przejście graniczne Trzebina-Bartultovice, które to na mocy układu z Schengen zostało zlikwidowane.

Galeria

Zobacz też

Przypisy

  1. GUS: Ludność – struktura według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r.. [dostęp 2016-09-23].
  2. Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych – Poczta Polska. „Spis numerów adresowych”, s. według indeksu nazw, 2013. Warszawa: Poczta Polska S.A.. 
  3. Rozporządzenie Ministrów: Administracji Publicznej i Ziem Odzyskanych z dnia 12 listopada 1946 r. o przywróceniu i ustaleniu urzędowych nazw miejscowości (M.P. z 1946 r. nr 142, poz. 262).
  4. Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200).
  5. Robert Krzysztofik, Lokacje miejskie na obszarze Polski. Dokumentacja geograficzno-historyczna, Katowice 2007, s. 78–79.
  6. Zarządzenie nr 0-58 z dnia 13.12.2002 roku Komendanta Głównego Straży Granicznej.
  7. Rejestr zabytków nieruchomych woj. opolskiego. Narodowy Instytut Dziedzictwa. s. 109. [dostęp 2013-01-10].