Stefan Łobacz
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| poseł na Sejm w latach 1922–1927 (II RP) | |
| Okres |
od 1922 |
| Przynależność polityczna | |
Stefan Łobacz (ur. w 1892 w Pawlukach, zm. 8 października 1945 w Warszawie) – poseł na Sejm w latach 1922–1927, lekarz, publicysta.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się w niezamożnej chłopskiej rodzinie o korzeniach unickich, jako syn Jana i Praksedy z domu Semeniuk[1]. W dzieciństwie i we wczesnej młodości pracował na gospodarstwie rolnym.
Dzięki pomocy dziadka dostał się do Gimnazjum Wojciecha Górskiego w Warszawie, gdzie uzyskał maturę w 1914 r. Początkowo studiował na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Warszawskiego, lecz po pewnym czasie przeniósł się na Wydział Lekarski[1].
W 1918 r. wstąpił do 5 Pułku Ułanów i brał udział w kampanii wołyńskiej oraz kijowskiej. Po awansie na podchorążego został zastępcą lekarza pułkowego (3 VIII 1920 r.). W 1921 r. został przeniesiony do rezerwy i wrócił na studia medyczne. Jako działacz Narodowej Demokracji w czasach studenckich podczas wyborów parlamentarnych 1922 r. znalazł się na liście Związku Ludowo-Narodowego w okręgu nr 25. Został posłem z ramienia Chrześcijańskiego Związku Jedności Narodowej oraz członkiem Komisji Zdrowia Publicznego i Komisji Petycji[1]. Znany był ze swojego zaangażowania politycznego jako organizator ponad 200 wieców i zebrań[2]. Jednocześnie kontynuował studia medyczne.
W 1925 r. otrzymał tytuł doktora wszechnauk lekarskich. W 1927 r. był członkiem komitetów honorowych przygotowujących powrót do macierzystych sanktuariów obrazów Matki Boskiej czczonych na Podlasiu: MB Kodeńskiej i MB Leśniańskiej[1][3].
Po nieudanym starcie w wyborach parlamentarnych 1928 r. podjął pracę w Szpitalu Karola Boremeusza w Białej Podlaskiej. Od 1931 do 1932 pracował jako chirurg w szpitalu w Częstochowie, a od 1933 r. w Hrubieszowie jako dyrektor szpitala powiatowego. Po wybuchu II wojny światowej leczył rannych żołnierzy i ludność cywilną. Uczestniczył w ruchu oporu jako lekarz partyzantów. W listopadzie 1944 r. został członkiem izby lekarskiej w Lublinie[1].
16 czerwca 1945 roku zapadł na gwałtowną chorobę. Przeniesiony na leczenie do Warszawy zmarł 8 października 1945 r. Pochowany został na Powązkach w kwaterze 257 D[1].
Publikował w czasopismach medycznych[1] i społeczno-politycznych (m.in. „Podlasiak”)[4].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g Wybitni obywatele Dołhobród. W: Barbara Wiesława Kaźmiruk, Kazimierz Baj: Jubileusz 300-lecia parafii Dołhobrody 1701-2001. Dołhobrody: 2001, s. 117. ISBN 83-88711-06-7.
- ↑ Ewa Maj: Narodowa Demokracja w województwie lubelskim w latach 1918-1928. Lublin: 2002, s. 132.
- ↑ Powrót Obrazu MBL do Leśnej Podlaskiej. lesnapodlaska.paulini.pl. [dostęp 2016-06-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-08-08)].
- ↑ Mariusz Bechta: Narodowo radykalni: obrona tradycji i ofensywa narodowa na Podlasiu w latach 1918-1939. Biała Podlaska: 2004, s. 80. ISBN 83-918593-5-5.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Wybitni obywatele Dołhobród. W: Barbara Wiesława Kaźmiruk, Kazimierz Baj: Jubileusz 300-lecia parafii Dołhobrody 1701-2001. Dołhobrody: 2001, s. 117. ISBN 83-88711-06-7.
- Arkadiusz Kołodziejczyk. Stefan Łobacz (1892-1945). „Rocznik Bialskopodlaski”. 1, s. 67-68, 1993.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Prace Stefana Łobacza w bibliotece Polona
- Stefan Łobacz. adrianzandberg.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-04-05)].