Stefan Sokołowski (pułkownik)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Stefan Sokołowski
pułkownik MO pułkownik MO
Data i miejsce urodzenia

19 września 1925
Wojsławice

Data i miejsce śmierci

27 czerwca 2002
Koszalin

Przebieg służby
Lata służby

1943–1990

Siły zbrojne

Gwardia Ludowa
Armia Ludowa

Jednostki

1 Brygada AL Ziemi Krakowskiej

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa

Późniejsza praca

funkcjonariusz aparatu bezpieczeństwa

Odznaczenia
Order Sztandaru Pracy I klasy Order Sztandaru Pracy II klasy Order Krzyża Grunwaldu III klasy Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Krzyż Zasługi Brązowy Krzyż Zasługi Krzyż Partyzancki Medal Zwycięstwa i Wolności 1945 Brązowy Medal „Zasłużonym na Polu Chwały” Medal 40-lecia Polski Ludowej Medal 30-lecia Polski Ludowej Medal 10-lecia Polski Ludowej Srebrny Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Medal „Za udział w walkach w obronie władzy ludowej” Złota Odznaka „W Służbie Narodu” Złota Odznaka „Za zasługi w ochronie porządku publicznego” Medal za Długoletnie Pożycie Małżeńskie

Stefan Sokołowski (ur. 19 września 1925 w Wojsławicach, zm. 27 czerwca 2002 w Koszalinie) – uczestnik II wojny światowej w szeregach Gwardii Ludowej i Armii Ludowej, oficer aparatu bezpieczeństwa, członek Prezydium Rady Naczelnej Związku Bojowników o Wolność i Demokrację, autor książki „Dzielnica Nida” i innych.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie chłopskiej. Jego ojcem był Jan Sokołowski (1893–1970), działacz Niezależnej Partii Chłopskiej[1]. Przed wojną ukończył szkołę powszechną w Chrobrzu. Od 1942 r. m.in. łącznik GL i kolporter prasy lewicowej, od 1943 żołnierz GL. Następnie żołnierz 1 Brygady AL Ziemi Krakowskiej im. Bartosza Głowackiego sformowanej w lipcu 1944 r. w Republice Pińczowskiej, z którą po przebiciu się przez linię frontu niemiecko-radzieckiego 15 sierpnia 1944 r. pod Stopnicą, znalazł się na przyczółku baranowsko-sandomierskim opanowanym przez armię radziecką[2]. Od września 1944 r. członek Polskiej Partii Robotniczej - staż partyjny zaliczony od 1942 r.

Od 13 września 1944 r. funkcjonariusz Wojewódzkiego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego w Rzeszowie, 13 stycznia 1945 r. przeniesiony do WUBP w Krakowie, gdzie 11 kwietnia 1945 r. został kierownikiem Sekcji 7, 1 stycznia 1946 r. zastępcą kierownika Wydziału III „A” WUBP, a 1 maja 1951 r. naczelnikiem tego wydziału. Od 1 maja 1952 r. do 1 marca 1954 r. naczelnik Wydziału III WUBP w Krakowie. Od 1 marca 1954 r. inspektor, a od 1 kwietnia 1955 r. starszy inspektor Kierownictwa WUBP w Krakowie, Następnie jako funkcjonariusz Komitetu do spraw Bezpieczeństwa Publicznego (KdsBP) przy Radzie Ministrów od września 1955 r. do lipca 1956 r. był słuchaczem Kursu Specjalnego w Moskwie. Od 15 sierpnia do 28 listopada 1956 r. jest zastępcą kierownika Stołecznego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Publicznego w Warszawie.

Po rozwiązaniu Komitetu ds. Bezpieczeństwa Publicznego i MBP oraz utworzeniu MSW jako funkcjonariusz zostaje naczelnikiem Wydziału IX Departamentu II, potem wicedyrektorem Biura „B” MSW. 15 grudnia 1959 r. – 25 kwietnia 1961 r. jest I zastępcą komendanta KW MO w Gdańsku ds. BP. W maju 1961 r. przeniesiony do KW MO w Koszalinie na podobne stanowisko. 29 czerwca 1965 r. awansowany na stopień pułkownika MO. W 1968 r. ukończył studia wyższe, uzyskując tytuł mgr administracji. Po reformie administracji od 1 czerwca 1975 r. do 1 sierpnia 1982 r. komendant KW MO w Łomży, 1982–1983 r. komendant KW MO w Koszalinie a później 1983–1989 r. szef WUSW w Koszalinie. Od 1 lutego 1990 r. na emeryturze.

Napisał 16 książek: monograficzne, pamiętnikarskie, wspomnieniowe i książki z wierszami o tematyce rodzinnej.

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Sokołowski 1994 ↓, s. 26,55,.
  2. Sokołowski 1994 ↓, s. 11,.
  3. Uroczyste posiedzenie Prezydium Rady Naczelnej ZBoWiD [w:] "Dziennik Bałtycki", nr 177, 26 lipca 1984, s. 2.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]