Syllides longocirratus
| Syllides longocirratus | |||
| Örsted, 1845 | |||
| |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Gromada | |||
| Podgromada | |||
| Rząd | |||
| Podrząd | |||
| Rodzina | |||
| Podrodzina | |||
| Rodzaj | |||
| Gatunek |
Syllides longocirratus | ||
| Synonimy | |||
| |||
Syllides longocirratus – gatunek wieloszczeta z rzędu Phyllodocida, rodziny Syllidae i podrodziny Anoplosyllinae. Występuje u wybrzeży Europy, Makaronezji i wschodniej Ameryki Północnej.
Taksonomia[edytuj | edytuj kod]
Gatunek ten opisany został po raz pierwszy w 1845 roku przez Andersa Sandøe Ørsteda pod nazwą Syllis (Syllides) longocirrata[1][2]. Podrodzaj Syllides wyniesiony został następnie do rangi rodzaju przez Paula Langerhansa w 1879 roku[3]. W 1959 roku S. longocirrata wyznaczony został przez Olgę Hartman gatunkiem typowym rodzaju[4][5]. Nazwa Syllides jest rodzaju męskiego, stąd pojawiająca się często w literaturze kombinacja Syllides longocirrata jest błędna gramatycznie[2].
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
Wieloszczet o smukłym[6], walcowatym[7] ciele długości do 7 mm, złożonym z do 50 segmentów szczecinkonośnych (chetigerów). Ciało może być przejrzyste lub o zabarwieniu od białego po żółtobrązowe; często silniejsze wybarwienie cechuje przednią część ciała[8].
Prostomium jest szersze niż dłuższe, półkoliste w zarysie[8], zaopatrzone w pięć przydatków, cztery rozmieszczone na planie trapezu oczy oraz zwykle dwie plamki oczne[8][5]. Owalnego kształtu głaszczki są zrośnięte podstawami, tak długie jak perystom[8], pozbawione bruzdy środkowej[5]. Czułki pary bocznej są gładkie[7] i nieco dłuższe od prostomium[8]. Pojedynczy czułek środkowy również jest gładki[7], ale nieco dłuższy niż czułki boczne[8]. Narządy nuchalne wykształcone są w postaci dwóch gęsto orzęsionych rowków umieszczonych grzbietowo-bocznie między prostomium a perystomem[7][5]. Perystom jest mniej więcej tak długi jak dwa kolejne segmenty razem wzięte[8]. Zaopatrzony jest dwie pary[8][5] mniej lub bardziej wyraźnie pierścieniowanych wąsów przyustnych (cirrusów okołogębowych), z których grzbietowe są tak długie jak czułek środkowy, a brzuszne krótsze od niego[8]. Mogąca się wywracać na zewnątrz gardziel (ryjek) jest prosta, stosunkowo krótka[7], pozbawiona uzbrojenia[7][5], wyposażona w wieniec słabo rozwiniętych, miękkich brodawek (papilli)[8][5].
Parapodia są jednogałęziste, każde zaopatrzone w cirrus (wąs) grzbietowy i brzuszny[7]. Cirrusy grzbietowe są mniej lub bardziej wyraźnie pierścieniowane[8], od trzeciego chetigeru wzwyż wyraźnie członowane[5] i osiągają długość do 2,5-krotności szerokości segmentu, na którym leżą. Cirrusy brzuszne są niewiele dłuższe niż płaty parapodialne[8], palcowate w kształcie[5]. Szczeciny złożone na parapodiach mają różnej długości blaszki[8], ale są one zawsze smukłe i zwykle dwuzębne[5]. W przypadku parapodiów sześciu pierwszych chetigerów wierzchołki blaszek są stępione. Szczecinki proste na pierwszych czterech lub pięciu parach parapodiów są krótkie i grube, na parapodiach dalszych mają zaś postać kapilarną. Ponadto na każdym z parapodiów występuje pojedyncza, górna szczecinka prosta dodatkowa[8].
Pygidium zaopatrzone jest w wąsy odbytowe (cirrusy analne) pozbawione cirroforów[7].
Ekologia i występowanie[edytuj | edytuj kod]
Zwierzę morskie, wolno żyjące[7], preferujące wody płytsze[6], rozmieszczone od eulitoralu do głębokości 500 m p.p.m. Spotykane na różnych osadach miękkich, jak i na podłożu skalistym i kamienistym[8]. Jak u innych przedstawicieli podrodziny występuje u niego rozwój z epitokią w formie epigamii[7][5]. Osobniki niedojrzałe (stadium atokiczne) żyją na dnie wód, wchodząc w skład zoobentosu. Przy osiąganiu dojrzałości płciowej rozwijają się pławne szczeciny grzbietowe (notochety), umożliwiające przejście w pływającą fazę pelagiczną (stadium epitokiczne)[7].
Gatunek o rozsiedleniu atlantycko-śródziemnomorskim[9]. Z wód europejskich znany jest z Basenu Arkońskiego, Kattegatu, Skagerraku, Morza Północnego, Morza Norweskiego, kanału La Manche, Morza Irlandzkiego i Celtyckiego, Morza Czarnego i Morza Śródziemnego (w tym Egejskiego i Adriatyku) oraz wód Atlantyku oblewających Irlandię od zachodu. Dalej na zachód występuje w atlantyckich wodach przybrzeżnych Makaronezji i Ameryki Północnej oraz w północnej części Zatoki Meksykańskiej[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Anders Sandøe Ørsted, Fortegnelse over Dyr, samlede i Christianiafjord ved Drøbak fra 21-24 Juli, 1844, „Naturhistorisk Tidsskrift, Kjøbenhavn. Ser. 2”, 1, 1845, s. 400-427.
- ↑ a b c G. Read, K. Fauchald, Syllides longocirratus (Örsted, 1845), [w:] World Polychaeta database (World Register of Marine Species) [online] [dostęp 2021-11-12].
- ↑ Paul Langerhans. Die Wurmfauna von Madeira [part I]. „Zeitschrift für wissenschaftliche Zoologie”. 32 (4), s. 513-592, 1879.
- ↑ O. Hartman. Catalogue of the polychaetous annelids of the world. Parts I, II. „Allan Hancock Foundation Occasional Papers”. 23, s. 1–828, 1959.
- ↑ a b c d e f g h i j k G. San Martín, P.A. Hutchings, Eusyllinae (Polychaeta, Syllidae) from Australia with the description of a new genus and fifteen new species, „Records of the Australian Museum”, 58, Australian Museum, 2006, s. 257-370, ISSN 0067-1975.
- ↑ a b Kristian Fauchald: The Polychaete Worms. Definitions and Keys to the Orders, Families and Genera. Natural History Museum of Los Angeles County, The Allan Hancook Fundation (University of Southern California), 1977.
- ↑ a b c d e f g h i j k M.T. Aguado, G. San Martín. Phylogeny of Syllidae (Polychaeta) based on morphological data. „Zoologica Scripta”. 38 (4), s. 379-402, 2009. DOI: 10.1111/j.1463-6409.2008.00380.x.
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o Syllids (Family Syllidae), [w:] M.J. De Kluijver, S.S. Ingalsuo, R.H. De Bruyne, Macrobenthos of the North Sea. Polychaeta, Amsterdam, The Netherlands: Expert Center for Taxonomic Identification (ETI), ISBN 3-540-14706-3.
- ↑ Luigi Musco, Adriana Giangrande. Mediterranean Syllidae (Annelida: Polychaeta) revisited: biogeography, diversity and species fidelity to environmental features. „Marine Ecology Progress Series”. 304, s. 143-153, 2005. DOI: 10.3354/meps304143.